Prachtig (bijna) voorjaarsweer en dus een mooie zondag om er weer eens op uit te trekken. Want je moet toch wat na een al meer dan vier maanden durende lock-down. Met de auto, dat nog wel, want het is nog behoorlijk fris. We kozen voor de Waal, bij Zaltbommel van de autoweg af en bij Nijmegen er weer op. Oud-Hollands rivierenlandschap gaan we daar tegen komen. Het is mijn geboortestreek en tot mijn achtste jaar heb ik er gewoond. Weliswaar kort, maar lang genoeg om daar nog vage jeugdherinneringen te hebben liggen. In Winssen om precies te zijn, een klein dorpje tegen de Waaldijk aangeplakt. Marcel was er nog nooit geweest en ik vond dat het onderhand wel eens tijd werd om hem mijn geboortehuis te laten zien. We maken een stop bij Rossum. Een geografische bijzonderheid, omdat de Maas en de Waal elkaar daar op nog geen kilometer afstand bijna raken. Overal waar je kijkt is water. Bovendien alleraardigst gelegen met een gezellige B&B, zodat we er ook nog wat inspiratie opdeden voor een pleisterplaats op een mogelijke toekomstige fietstocht.
Mijn geboortehuis in Winssen was snel gevonden. De huidige bewoner parkeerde er net zijn auto en dus een mooie kans om hem even aan te spreken. Klein gesprekje en het leidde tot een rondleiding in het huis, waar ik al 64 jaar niet meer was geweest. Wat me opviel was dat de woonkamer een stuk kleiner was dan in mijn herinnering. Maar de herinnering was vaag, temeer daar er ook al enkele verbouwingen waren geweest. Heel langzaam kwamen de vroegere beelden van dat huis uit mijn onderbewustzijn naar boven, maar toen zaten we al weer lang en breed op de autoweg bij Nijmegen. Daar was, met het decor van de Betuwelijn, windturbines en weilanden vol zonnepanelen, niets meer wat nog aan de 50’er jaren deed denken. De foto’s van de dag staan op:
Na de twee schrijfseltjes over de plotselinge februari-winter, mag er nu ook wel eentje over de lente komen. Of zelfs bijna februari-zomer. Want zo voelde het afgelopen zondag, precies een week later dan de zondag daarvoor, toen overal nog werd geschaatst en sommigen zelfs nog niet helemaal afscheid hadden genomen van het idee van een Elfstedentocht. De mensen leken te ontwaken uit de diepe lock-down en ook de stad zag er ineens heel anders uit dan in de week daarvoor. Wandelen dus maar op die mooie zondagmiddag, want wat ga je anders doen als je nog steeds niet ergens op bezoek, naar de film, theater, kroeg, winkel of restaurant kunt? Toch blijkt dat, hoewel we al ontelbare malen door de buurt hebben geslenterd, je oog telkens weer op iets anders kan vallen.
Deze keer viel me vooral op hoe de architectuur geleidelijk verandert. Nieuwe gebouwen hadden pakweg een jaar of veertig geleden betonnen gevels, die er decennia later dus niet meer uitzien. Tegenwoordig worden gebouwen natuurlijk ook wel opgetrokken uit beton, maar bekleed met vooral veel glas, ook nog in allerlei kleuren en structuren. Of bestaande betonnen bouwsels worden gestript en van glas voorzien. Hoe dan ook, op deze zonnige dag maken die gebouwen fraaie spiegelingen in het alom aanwezige water en ook in elkaar. En ondanks alle economische malheur in de stad, zijn ze nog lang niet uitgebouwd. Zo is op de IJ-oever aan de bouwkranen goed te zien dat in Amsterdam-Noord een hele nieuwe stad verrijst. Volgend jaar maar eens kijken hoe dat eruit gaat zien. Van deze mooie lentedag is natuurlijk ook een serietje gekomen. Veel spiegels deze keer. Kijk maar op:
“Zo’n mooie winterperiode krijg je maar één keer in de vijftien jaar”. Dat hoorde ik uit meerdere monden deze week. Misschien nog niet eens door de hoeveelheid kou, maar dan toch wel door de prachtige luchten, het besneeuwde landschap en de ideale ijsvloer om er te schaatsen. Genoeg ingrediënten voor Nederland om helemaal los te gaan. Nou ben ik geen schaatser, maar de aanblik van hetgeen buiten te zien was, was inderdaad heel wat jaren geleden. Mooie aanleiding om eens te kijken hoe de wereld er buiten Amsterdam uitzag. In het Twiske bijvoorbeeld, op een kwartiertje rijden van huis. Er werd daar niet geschaatst, want het water is er te diep, er is voortdurend stroming en er zijn zelfs wisselende waterhoogten. Daardoor ontstaan aan de oevers mooie ijssculpturen.
Het is er een paradijs voor vogels, ook in de winter, die blijkbaar aan voldoende voedsel kunnen komen en bovendien niet de minste hinder van de kou lijken te hebben. Of dat ook zo was voor die eenzame zwemmer weet ik niet, maar hij ging langzaam te water, bleef minutenlang rondzwemmen en kwam opgewekt het water uit. Winterzwemmen is trouwens een echte hype aan het worden. Bij ons aan het Entrepotdok zijn er een aantal keren per week twee vrouwen die er te water gaan. Alleen ligt er nu een ijsvloertje, dus ik heb ze al een paar dagen niet meer gezien. Zaterdag nog maar eens een wandeling gemaakt richting Westerpark en het ijs in de grachten is nu ook sterk genoeg om er te schaatsen. Maar vanaf zondag is alles voorbij. Het is móói geweest, over vijftien jaar maar weer..! Nu óp naar de lente…! De laatste winterimpressie staat op:
Net als je denkt dat we er dit jaar andermaal weer goed mee wegkomen, omdat het al bijna half februari is en je de meteorologische lente bijna kunt aanraken, slaat hij toe: de winter. En niet zo’n beetje half kwakkelig, maar deze keer écht. Heel Nederland werd er opgewonden van, temeer daar het een verzetje is in de al maanden durende lock-down en er eens een keer over iets anders te praten valt dan corona. Ikzelf voel die opwinding wat minder, omdat ik meer een ’25-graden-type’ ben. Toch kon ik ook niet om de winter heen, temeer daar mijn sociale omgeving vond dat het ook echt iets voor mij was, omdat je dan zulke mooie foto’s zou kunnen maken. Dus bij deze..!
Het begon al op zondag met die sneeuwstorm. De stad staat inmiddels vol olijfbomen (in potten, dat wel), maar die moesten in allerijl worden ingepakt als bescherming tegen de strenge vorst. En zat het straatbeeld toch al in de lock-down stand, zondag leek het verkeer al helemaal tot stilstand te komen. Lege straten, iets bijzonders voor Amsterdam, en alleen een enkele fietser of voetganger waagde zich op straat. Het leverde inderdaad bijzondere beelden op, waarbij de kleuren bijna zwart-grijs-wit worden, met alleen vage contouren op de achtergrond. Maar…, na sneeuw komt zonneschijn! Dan krijg je de plaatjes die de winter voor veel mensen zo aantrekkelijk maken. En terwijl het territorium voor de dieren allengs kleiner wordt, hebben de mensen ook zo hun eigen manier om met de winter om te gaan: sneeuwpoppen of iglo’s bouwen, schilderen, sleetje rijden, met de hond wandelen of…. fotograferen. Het resultaat van dat laatste staat op:
Een door mij fotografisch onontdekt gebied is het Red Light District. Normaal gesproken is het niet de bedoeling dat je je er met een camera vertoont, want dat wordt daar niet op prijs gesteld. Maar nu de sekswerkers met vakantie zijn gestuurd heeft hun clientèle dus ook het nakijken. En de drommen toeristen zijn ook thuisgebleven. Het is nou ook weer niet zo dat ik jarenlang ongeduldig heb zitten wachten op een gelegenheid om die buurt eens fotografisch onder handen te nemen. Maar de verjaardagsvisite bij René, die er om de hoek woont, bracht ons ertoe om in de al schemerige namiddag en op een moment dat de regen even was opgehouden, alsnog dat ommetje door het gebied te maken. Centraal staat als contrasterend en religieus middelpunt de fraaie Oude Kerk, waarvan de toren nu even in ronde steigers staat, en het veelbezongen Oudekerksplein eromheen.
De buurt is onderwerp geweest van ‘Project 1012’, genoemd naar de postcode die daar van toepassing is. Het doel was om de criminaliteit terug te dringen die achter de gevels welig tierde. Het project zou mislukt zijn, maar ik krijg toch het idee dat het er is opgeknapt, hoewel criminaliteit daar eigenlijk grotendeels onzichtbaar was. Hoe dan ook, de buurt heeft in de 70’er en 80’er jaren bepaald ruigere tijden gekend. Ik kan me dan ook die tijd als niet-Amsterdammer goed herinneren, waarbij de Zeedijk in negatieve zin landelijke bekendheid genoot en algemeen als een no-go area werd beschouwd. Tegenwoordig een aantrekkelijke straat geworden met hippe restaurantjes en cafés, die alleen nu weer even allemaal gesloten zijn. En niet te vergeten zijn er natuurlijk de Chinezen hoewel die paar straatjes van hen in het niet vallen met de Chinatowns die je elders in de wereld wel eens ziet. Maar ze geven wel nét dat extra cachet aan de buurt. Hoe het Red Light District erbij ligt op deze schemerige dinsdagmiddag, staat op:
Dagboek van een camera 