Donderdag was het een echte autorij-dag. Vanuit Salt Lake City in Utah door Noord-Nevada naar het westen met Penn Valley (iets ten noordoosten van Sacramento) in Californië als eindpunt. Google heeft uitgerekend dat het precies 1000 kilometer is. Maar met vroeg vertrekken en onderweg afwisselen zou het moeten lukken. En omdat de klok in Nevada een uurtje terug gaat hebben we nog wat extra tijd. Bovendien is het grootste deel van de route heel dun bevolkt, je kunt eindeloos ver kijken, er is weinig verkeer en iedereen rijdt er 130. Bij het ochtendgloren zien we nog een stuk van het grote Salt Lake. Een beter zicht dan gisteren, want vandaag is het zowaar redelijk weer.
Onderweg hetzelfde beeld als in Noord-Arizona: veel caravans, hooguit houten huizen, lukraak in het landschap neergezet zonder dat er sprake is van een clustering in dorpjes, laat staan steden. Er wordt hier blijkbaar individueel gewoond. Nevada is een gok-staat en bij elk pompstation is er wel een casino-voorziening. Zelfs bij de McDonalds, waar ze verrassenderwijs lekkere koffie hebben, was er nog een flink stuk casino aangebouwd. Het moeilijke stuk met de hoge pas, waarvoor we daags tevoren waren gewaarschuwd, kwam op het laatst. Maar er werd voortdurend sneeuw geruimd en uiteindelijk viel dat allemaal mee. Ik merk dat hier vaker. Ze waarschuwen je voor van alles, maar uiteindelijk valt het wel weer mee. Maar bij de afdaling naar Penn Valley gaat de sneeuw over in regen en zien we zowaar een teken van het nakende voorjaar, dat er toch ooit wel zal komen, mogen we toch hopen. Foto’s zijn er onderweg ook gemaakt, de meeste vanuit de auto. Kijk maar op:
Dagboek van een camera 