Het jaarlijkse GSA-zwemtoernooi van Marcel in Frankfurt. Het begint zo langzamerhand traditioneel te worden in het eerste weekend van december. Niet dat Frankfurt nou de mooiste stad van Duitsland is, maar met Marcel’s zwemmaatjes is het altijd gezellig. Het bezoek aan het zwembad, waar ik altijd een fotografie-taak heb is soms wat langdradig, maar het eten en drinken na afloop vergoedt veel. In Duitsland begint Kerstmis al een stuk eerder dan in Nederland en de dito markt was dan ook niet te vermijden. De terugreis was met Anton in de auto en voerde langs de rechteroever van de Rijn. Herinneringen aan de fietstocht naar Rome, anderhalf jaar geleden. Maar in december met het schaarse licht en vroege duisternis ziet het er heel anders uit dan in de zomer. Voor een foto-impressie zie:
De Trabant. Het karretje is een cult in Berlijn. Terwijl voor diesels de strengste normen worden gehanteerd mag de Trabant hier nog allerlei viezigheid de lucht in pruttelen. Je kan hem zelfs huren. Favoriet thema ook op de East Side Gallery, waar kunstenaars hun fantasieën over de Wende op een oud stuk muur mochten uitleven. Alleen jammer van dat hek ervoor, want andere zogenaamde kunstenaars hadden de hele boel later weer met graffiti ondergekliederd. In Oost-Berlijn was de geheime dienst (de Stasi) overal. Ze wisten alles van je, maar je wist nooit wie ervoor werkte. Je buren en zelfs je eigen familieleden konden dat doen, zodat je niemand vertrouwde. Zondag konden we een kijkje nemen in het hoofdkwartier van de Stasi, nu een soort van museum. Een enorm gebouw met lange gangen nog in dezelfde staat als het in de 80’er jaren was. Houten meubilair en stalen kasten. Echt een ‘sick building’ en vreselijk om in te werken, leek me zo. Met de typische grauwe DDR-architectuur. Daar was men de hele dag bezig om informatie over mensen op te slaan en afgetapte telefoongesprekken uit te typen. Ook de omgeving van het gebouw in deze Oost-Berlijnse wijk met zijn grote woonkazernes deed op deze grijze dag echt zijn best om de sfeer van de DDR vast te houden. Foto’s op:
Een paar dagen Berlijn, omdat Marcel er een zwemtoernooi had. Maar als je er een paar dagen extra voor uittrekt, is er ook wel wat tijd voor sightseeing. Berlijn is qua oppervlakte een enorme stad, en het is onmogelijk om alles lopend te doen, iets wat in veel Europese hoofdsteden eigenlijk wél kan. De stad heeft weliswaar een goed OV-netwerk, maar een stad ‘lopend doen’ is toch het allerleukste. Dus moet je een keus maken en we concentreerden ons op de eerste twee dagen op het gebied tussen de Gedächtniskirche en de Brandenburger Tor. Het hele gebied heeft sinds de Wende een metamorfose ondergaan. De Dom is alleen een vast ankerpunt gebleven, evenals nog wat restantjes muur als herinnering aan de scheiding met de DDR. De Bundestag en het gloednieuwe Hauptbahnhof zijn de nieuwe ankerpunten. Verder staan er overal nog bouwkranen, zodat we over een paar jaar nog maar een terug moeten. Een foto-impressie het ‘oude en nieuwe’ van twee zwerfdagen in dat deel van Berlijn staat op:
Het jaarlijkse meerdaagse uitstapje met Jan en Kees, met wie ik nu al veertig jaar een vriendschap onderhoud. Deze keer naar Duitsland en het gebied rond de Moezel. We beginnen in Koblenz, waar de Moezel in de Rijn uitmondt. Net op dat rivierenkruispunt staat het Deutsches Eck, met een knots van een standbeeld van keizer Wilhelm I. Op de Rijn druk scheepvaartverkeer, niet alleen van vrachtschepen, maar vooral met de ‘reisjes langs de Rijn’. Lange boten, soms met drie verdiepingen en eigenlijk drijvende hotels en restaurants. Hierop zit de leeftijdsgroep, waartoe ik over tien jaar ook toe behoor, maar moet moeite doen om me voor te stellen dat ik over tien jaar ook op zo’n boot zal zitten. Ze varen trouwens ook over de Moezel, waarlangs wij onze autotocht naar het westen vervolgen. Hier erg schilderachtige plaatsjes als Cochem en Bernkastel-Kues, waar de lange boten afmeren en dezelfde leeftijdsgroep door de straatjes sjokt, Moezelwijn drinkt uit groene kelkjes en grote stukken taart naar binnen werkt. Erg fraai is het landschap met zijn grote en steile wijnhellingen en juist in dit seizoen wordt de wijn geoogst. Ook fraai was onderweg het kasteel Burg Eltz, vanaf de rivier een stukje naar het noorden. Gebouwd in de 12e eeuw en uithangplek van de adel destijds, die toen ook al vonden dat ze toch beter verdienden dan de rest van het volk. Verderop langs de Moezel ligt Trier, ooit een belangrijke Romeinse stad, met de Porta Nigra als het centrale Romeinse monument. De Moezel gaat stroomopwaarts verder naar Luxemburg en Frankrijk, maar wij nemen afscheid van de rivier en ronden ons uitstapje af in Monschau. Eigenlijk nog een grotere toeristenfuik dan de Moezel, maar we zitten fraai aan het centrale pleintje met een overdadige lunch. De fotoserie van het uitstapje staat op:
Dagboek van een camera 