De Hemelvaartsdag is benut om eens op bezoek te gaan bij vrienden in Egmond aan Zee. Wat kun je dan beter doen dan een stuk door de duinen en over het strand te wandelen? Het duinlandschap in Egmond is niet zomaar een heuvelruggetje met wat helmgras, maar leek me door de grote dennenbossen in het gebied meer gevarieerd dan andere duinlandschappen aan de Nederlandse kust. Het is bovendien een drinkwater-wingebied. Maar geleidelijk proberen ze toch minder water uit de duinen te onttrekken, waardoor het waterpeil de laatste jaren is gestegen en dus ook de biodiversiteit weer wat is teruggekeerd. Te zien aan de waterplanten en ook aan de kikkers, die zich gewillig lieten fotograferen.
Strandweer was het alleen niet. Tenminste niet om op het strand te gaan liggen, laat staan om je in zee te wagen. Het was koud en er stond een stevige wind. Wel ideaal surfweer dus, en dat werd er dan ook volop gedaan. En ook ideaal ‘uitwaai’weer, want het leek er wel drukker dan op een zomerse stranddag. Egmond is echt een familiebadplaats. Daarheen gaat men op vakantie. Nederlanders gaan natuurlijk gewoon een dagje naar het strand, maar Duitsers mogen hier graag een weekje blijven. Voorzieningen zijn er dan ook volop, variërend van eenvoudige strandhuisjes tot deftige hotels. Het Duits leek hier dan ook de voertaal. Gelukkig zijn er voor hen in het achterland ook voldoende dingen te doen, want ik zou me niet kunnen voorstellen wat ik een hele week op het strand moest doen bij dit koude en winderige weer. Hoe de duinen, het strand en de familiebadplaats er bij dit weer uitzagen, staat op:
Donderdag een soort van reünie bijgewoond met ex-collega’s van Schiphol, waarmee ik ruim vier jaar heb samengewerkt. 35 jaar geleden nu al weer en sommigen was ik een beetje uit het oog verloren. Maar mede dankzij de sociale media zaten we nu weer bij elkaar. Het was alsof die 35 jaren waren terug gebracht tot slechts een paar dagen en het voelde alsof we gewoon weer met de lunchpauze bezig waren. Het concept van de reünie was eenvoudig: eerst koffie met gebak, daarna iets educatiefs, dan bier en afsluiten met een etentje. Het vond plaats in Haarlem en het educatieve onderdeel was een bezoekje met rondleiding in ‘Huis Barnaart’. Een stadspaleis, gebouwd en ingericht rond 1805 in de zg. ‘empire-stijl’, door Philip Barnaart, vroeger burgemeester van Haarlem en Statenlid van de Provincie.
Zulke paleisjes vind je volop in bijvoorbeeld Frankrijk, maar in het wat meer calvinistische Nederland zijn ze wat zeldzamer. Het geeft een aardig beeld hoe je destijds een beetje leuk kon wonen en hoe je gasten behoorde te ontvangen. Want Philip had geen gebrek aan personeel en dat stelde hem in staat om feestjes en copieuze diners te organiseren met niet de minsten uit de samenleving. Het paleisje was tot 1880 nog in particuliere handen en was later de ambtswoning van de Commissaris van de Koning(in) van Noord-Holland. Sinds 2016 is het een museum. Foto’s van het Huis plus nog wat plaatjes van onderweg in Haarlem staan op:
Wil je een beetje bijhouden hoe het gebied rond het IJ verandert, mag je er eigenlijk elke maand wel eens gaan kijken. Elke keer als je denkt dat het er nu wel zo’n beetje af is komt er wel weer iets nieuws, waardoor de boel weer moet worden opgebroken of er in het ergste geval weer een bouwput verschijnt. Maar zo langzamerhand krijg je toch wel een idee hoe het er in de komende jaren uit moet gaan zien. Voor de fiets is er ineens veel ruimte. Altijd moest je tussen hekken en rode linten door manoeuvreren als je met de boot naar de overkant wilde. Maar nu kun je, komend vanuit de stad met de fiets linea recta de boot op, want ook de aanlegsteiger is verplaatst en ligt nu een stuk handiger. De boot is nu eigenlijk een verlengstuk geworden van een veel breder fietspad.
Ook twee vroegere monumenten zijn terug. Het Aids-monument was tijdens alle bouwactiviteiten een tijdje onzichtbaar, maar nu staat het er weer. Het is een telraam, dat in beeld brengt dat er op 1 december 2021 19.925 mensen in Nederland met hiv waren besmet. Dat aantal kan je er van een afstand, zelfs met een wiskundig inzicht, niet echt vanaf lezen, maar het telt symbolisch af naar het moment dat aids de wereld uit is. Dan het oude NACO-huisje. Dat is een aantal maanden geleden vanuit zijn opbergplaats Zaandam weer aan komen varen. Het wordt nu verder hersteld en zal in de loop van 2022 dienst gaan doen als opstapplaats voor de museumboot richting Hermitage, Artis en de Hortus. Even verderop ligt een groot cruiseschip. Na twee jaren afwezigheid zijn ze er weer. Net als je denkt dat de stad het met toeristen wel even genoeg vond en ze van plan waren de cruiseschepen ergens ver buiten het centrum te laten aanleggen. De IJ-kant van het station is misschien toch nog niet helemaal af. De tussenstand staat op:
Dagboek van een camera 