De aanleiding van het reisje naar Londen was het zwemtoernooi van Marcel: IGLA (International Gay and Lesbian Acquatics). Eigenlijk een Amerikaans feestje, maar ze proberen het een mondiaal toernooi te laten zijn. Dat laatste is nog niet helemaal gelukt, want behalve Amerikanen en Engelsen (die er hun thuiswedstijd hadden) waren er maar een handjevol overige Europeanen. Eigenlijk is het geen sport waar je als toeschouwer veel aan hebt en als je een uurtje op de tribune hebt gezeten is het al meer dan genoeg. Maar deze keer was er een tamelijk spectaculair bijproduct: het schoonspringen vanaf 3, 5 ,7 en zelfs 10 meter. Vierdubbele en geschroefde salto’s werden met het grootste gemak afgewerkt en de bedoeling is dat je met zo weinig mogelijk gespetter in het water terecht komt.
Omdat je vanaf zo’n hoogte tamelijk ongelukkig en hard in het water terecht zou kunnen komen, komen er vanaf de bodem luchtbellen omhoog, zodat je eigenlijk wat minder hard in een mengsel van water en lucht terecht komt. Natuurlijk moest dat ook op de foto, hoewel foto’s een veel minder spectaculaire indruk geven dan een video. Een extra uitdaging was dat ik niet mocht flitsen, de afstand vrij groot was en de ‘objecten’ vanzelfsprekend snel bewogen. Op de kwaliteit ervan is dus wel wat af te dingen, maar het was meer dan de moeite waard om er toch maar een serietje aan te wijden. Samen met zwemfoto’s van Marcel staat dat serietje op:
Londen: in mijn werkzame leven kwam ik er geregeld. Maar na mijn pensionering, nu inmiddels 9 jaar geleden, heb ik er geen stap meer gezet. Marcel had er een zwemtournooi en dat was een mooie gelegenheid om er weer eens heen te gaan. Ik had in de afgelopen jaren al de indruk gekregen dat er veel is veranderd en dat bleek ook zo te zijn. We zitten in ‘the City’, dichtbij de Tower Bridge. Je zou zeggen dat dat wel zo’n beetje het centrum is, maar Londen is zó groot, dat je er eigenlijk meerdere centra hebt, afhankelijk van wie je spreekt. En met name in die City is er veel veranderd. Het is er een soort ‘Manhattan’ geworden en nog steeds staat het gebied vol bouwkranen. Het is een gebied vol staal en glas, maar ze hebben er wel hun best gedaan om de kwaliteit van de openbare ruimte goed te houden.
Maar ook is er in Londen veel hetzelfde gebleven, zodat het weerzien ook een feest van herkenning kon worden. Zo is er nog steeds de Underground, met zijn onverwoestbare huisstijl en zelfs hing er nog de geur die er toen ook altijd hing. Ze hebben er alleen nog niks aan de airconditioning gedaan, want op die eerste hete zondag was de hitte in de ondergrondse gangen en de overvolle treinen bijna ondraaglijk. Wel zijn de stations prachtig. Sommige metrostations ademen nog de sfeer van ruim honderd jaar geleden. Er is natuurlijk het nodige aan gemoderniseerd, maar het blijft hier en daar toch oude meuk met het nodige knip- en plakwerk. Ook het grote treinstation Liverpool Street Station in onze buurt is alleszins het aanzien waard en heeft eerder de uitstraling van een grote kathedraal dan van een treinstation. We gaan hier in totaal een week blijven en de indruk van de eerste dagen door de stad slenteren staat op:
De zomer is al volop aan de gang, maar er was dit jaar nog steeds niet een beetje serieus op de fiets gezeten. Voor een deel kwam dat door de vakantie in maart, het super-koude en natte voorjaar en een hardnekkige schouder- nekblessure, die zelfs al één kilometertje fietsen tot een pijnlijke aangelegenheid maakte. Maar de kou, de nattigheid en de blessure zijn voorbij en het seizoen kon dus met René in stijl worden geopend met een tocht van Utrecht naar Rhenen. Vorig jaar waren we van Zwolle naar Rhenen gefietst, dus lag het voor de hand om nu ook maar weer in Rhenen te beginnen. Maar door de plotselinge zuidwestenwind en natuurlijk ook onze flexibiliteit is de route op het laatste moment nog omgedraaid en zijn we in Utrecht begonnen.
Achteraf een gelukkige keuze, want de tocht werd gaandeweg mooier, voor wat betreft natuurschoon, de zon en de richting van de wind. Het eerste stuk van Utrecht naar het zuiden richting Lek is wat betreft natuurschoon niet het mooiste stukje van Nederland. Onderweg veel waterwegen, sluiscomplexen en restanten van de Hollandse waterlinie. Bovendien een kaal landschap met af en toe toch nog tegenwind bij een bewolkte hemel. Maar voor de liefhebbers van (erfgoed van) waterbouwkundige werken is dit gebied bepaald een aanrader.
Maar eenmaal bij de Lek aangekomen veranderde de sfeer. Het landschap werd anders, bovendien brak de zon door en dan komt het rivierenlandschap goed tot zijn recht. Verder kregen we daar de wind in de rug, wat de tocht extra aangenaam maakte. Het enige “minpuntje” was dat we op het laatst nog wel even de 70 meter hoge Amerongse Berg moesten ‘beklimmen’. Maar daar kwam wel weer even het oude gevoel terug hoe het ook al weer was om een helling op te rijden. De fietstocht is aan de oever van de Rijn prettig afgeblust met een lekker koud biertje en een voedzame maaltijd. De indruk van het onderweg zijn staat op:
Het Twiske is een ideale bestemming als je een kort rondje van hooguit twee uurtjes wilt fietsen. Er ligt een grote recreatieplas en daar kun je in die tijd comfortabel omheen fietsen. Comfortabel, zodat je ook nog wat tijd hebt om dat natuurgebied in je op te nemen. Dat is weliswaar aangelegd, maar je ziet daar na meer dan veertig jaar inmiddels de tand des tijds, waardoor het toch een wat meer doorleefd karakter krijgt. Vooral in deze tijd van het jaar is het er fraai als de bomen al vol in het jonge groen staan en de zon hoog in de strakblauwe lucht schijnt. Ook draaf ik er af en toe mijn hardlooprondjes en neem – als het kan – na afloop een plonsje in het water. Dat is alleen nu nog wat koud, dus om er te zwemmen is later in de zomer iets beter.
Eigenlijk een wonder dat het Twiske nog niet echt ontdekt is door de Amsterdammers, die blijkbaar toch de voorkeur geven aan het overvolle Vondelpark of de Gaasperplas, die vanuit de stad inderdaad wat beter bereikbaar zijn. Voor het Twiske moet je natuurlijk eerst met de pont het IJ over en dan nog een heel stuk door Amsterdam-Noord. Misschien is dat een barrière, want Noord was ooit een vergeten stadsdeel dat er niet echt bij hoorde. Maar nu ontwikkelt zich daar – mede door Noord-Zuidlijn – een heel nieuwe stad. Elke keer als je er langs komt staan er weer nieuwe gebouwen en nog hogere bouwkranen. Maar als je de Ringweg eenmaal voorbij bent, ligt de stad ver achter je en sta je ineens in de polder, waar je eindeloos ver kunt kijken over de vlakke weilanden en de huizen in Zaanse kleuren. En op de terugweg sta je oog in oog met de grote cruiseschepen, die op het punt staan te vertrekken voor de nachtelijke tocht naar de volgende Europese bestemming. Hoe dat alles er bij lag op deze prachtige junidag staat op:
Onderweg met de fiets naar de volkstuin van René aan de overkant van het IJ: een stukje van amper drie kilometer, en ineens realiseerde ik me hoeveel er eigenlijk alleen al in dát stukje van de stad opgebroken is. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat dat al zo is zolang ik hier woon en het me eigenlijk niet meer opvalt. Mij hoor je niet klagen trouwens, want het hoort er nu eenmaal bij. Hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de efficiëntie als bepaalde kruispunten voor de zoveelste keer worden ge-herprofileerd. Maar goed, waar gehakt wordt vallen spaanders. En er komt ook wel eens een keer iets écht af. Zoals onlangs de bestrating rond het nieuwe hoofdkantoor van Booking.com, waardoor er ineens ook een nieuw fietspad is bijgekomen. En de boulevard aan de achterkant van het Centraal Station, die uitnodigt tot staren over het water, wat uit te rusten of in alle rust bezig te zijn met je mobieltje. En het moet worden gezegd: dankzij al die opbrekingen en ondanks hier en daar vast wel eens een miskleun in de planning, ziet de stad er een stuk beter uit dan zo’n dertig jaar geleden toen ik hier kwam wonen. Wat je zoal tegenkomt onderweg naar de volkstuin, staat op:
Dagboek van een camera 