Het icoon van Parijs is de Eiffeltoren, die je – overal in de wereld waarin Parijs wordt genoemd – ziet afgebeeld. Ooit ben ik er eens op geweest, maar dat was nu niet het plan. Want ergens in een lange rij staan voor iets waar ik ooit al eens ben geweest en eigenlijk ook niet heel bijzonder is, dat moest ik maar niet meer doen. Wel heb ik toen ook onder de toren door gelopen en heb me verbaasd over de constructie en de perspectieven die je daar kunt zien. Het leek ons dus een goed idee om dat met de camera nog eens te doen. Maar hoe naïef bleek die gedachte..! Je kon niet eens in de búúrt van de toren komen, behalve als je een vooraf geboekt toegangsbewijs had. Maar ook van wat verderaf, waren er toch wel fraaie perspectieven te zien en heb ik me, ook vanaf een afstand, verbaasd hoe ze 140 jaar geleden zo’n stalen constructie konden bouwen en in al die jaren roestvorming hebben kunnen tegen gaan.
De Notre Dame is nog zo’n icoon. Grote delen van het interieur zijn in 2019 door brand verwoest, en men stelt nu alles in het werk om de kerk nog voor de Olympische Spelen heropend te krijgen. Ook daar kon je niet echt dichtbij komen, maar een ingerichte expositie gaf toch een mooi beeld hoe het werk vordert en hoe het er volgend jaar uit gaat zien. Een andere kerk in Parijs is de Sacre Coeur. Wat betreft het interieur van de kerk niet héél bijzonder, maar desondanks is de omgeving van de kerk overlopen met toeristen. Niet zozeer voor de kerk, maar meer voor de ligging en het uitzicht over de stad, dat door de ongunstige stand van de zon trouwens óók nog niet eens zo heel bijzonder was.
Maar het mooiste perspectief, en wat mij betreft zeker ook iconisch, is het zicht over de Champs Elysée op de Arc de Triomph en daarachter de hoogbouw van La Défense met op de voorgrond de obelisk van de Place de la Concorde. En dan natuurlijk de stad zelf, met op elke hoek van de straat weer mooie en voor Parijs sfeerbepalende beelden. Die je eigenlijk alleen kunt zien als je alles in de stad te voet aflegt. Tussendoor, in twee ochtenden, ook nog het zwemtournooi van Marcel bezocht, de eigenlijke aanleiding van ons tripje naar Parijs. De stad en zijn iconen zijn in beeld gebracht op:
Marcel had een zwemtournooi in Parijs, een mooie aanleiding dus om er weer eens heen te gaan. Hoewel je voor een stad als Parijs niet eens zo’n aanleiding nodig hebt. De stad staat helemaal in het teken van de voorbereiding op de Olympische Spelen en wordt dan ook flink onder handen genomen. Als je zou komen voor de toeristische highlights was dit misschien niet het goede moment. Want niet alleen de metro en de treinstations, maar ook veel gebouwen zijn aan het oog onttrokken en bedekt met steigerwerk. Nu snap ik waarom Olympische Spelen miljarden moeten kosten. Want het zijn natuurlijk niet alleen de Spelen zelf, maar ook het voor de hele wereld in de kijker zetten van Parijs. Dat rechtvaardigt al die grondige renovatiewerken in de stad, die het allemaal zo duur maken. Want hoe moeilijk kan alleen het organiseren van sportwedstrijden nou eenmaal zijn? Vooral voor een land als Frankrijk (en trouwens ook Nederland) dat al de nodige ervaring heeft en waar ook al veel faciliteiten beschikbaar zijn.
Sponsors blijken ook een flink deel van de rekening te betalen. Dat beroemde gebouwen zijn bedekt met steigerdoek is nog tot daaraan toe, maar om nou het prachtige operagebouw helemaal te bedekken met een doek van het parfummerk Chanel, dat gaat toch wel wat ver, lijkt me. Doe dan een steigerdoek met een nep-gevel, waar je tenminste nog een indruk hebt hoe het er ooit uit heeft gezien of in de toekomst uit gaat zien. Maar ondanks de renovatie, en ondanks Chanel en al die andere uithangborden van puissante luxe, valt er nog genoeg te zien en genieten. Want de stad doe je vooral wandelend of slenterend en dan komen de bezienswaardigheden vanzelf op je af. Een extra bonus was nog wel het voor de afwisseling ineens prachtige weer met vier dagen onafgebroken zon met aangename temperaturen. Een indruk van de eerste twee dagen staat op:
Mechelen: de bestemming van het al bijna traditionele uitje met de ouders van Marcel. Twee volle dagen hadden we ervoor uitgetrokken. Ik had van tevoren bedacht dat één dag misschien wel genoeg zou zijn voor een stad van hooguit 80 duizend inwoners. Maar dat pakte anders uit. Aan het eind van die twee dagen hadden we nog steeds niet alles gedaan wat we eigenlijk hadden willen doen. Het weer toonde nog steeds het grillige karakter dat het inmiddels al maandenlang doet. Vrijdag zwaarbewolkt, fris, af en toe lichte regen en midden op de dag, en – gelukkig net tijdens de lunchpauze – een plensbui. Maar zaterdag uitbundig lekker weer, volop zon en eindelijk die dikke truien uit.
Beide dagen zijn gevuld met wandelen. Eigenlijk slenteren, want hoewel het lokale VVV had aangegeven wat er allemaal te zien is, blijkt ook nu maar weer dat het VVV de leukste dingen juist niét had opgemerkt. Tenminste als de camera mee gaat en je de dingen probeert te zien met een fotografisch oog. Centraal in de stad ligt de Sint-Romboutskathedraal met zijn grote stompe toren. De Poolse paus Johannes Paulus II was er ooit en merkte op dat de toren niet af was. Maar omdat er destijds elders in Europa torenspitsen waren ingestort hebben ze er in Mechelen maar van af gezien. Gelukkig maar, want toen was er ineens ruimte voor een speciaal bezoekersplatform, vanaf waar je niet alleen de stad Mechelen, maar zelfs Brussel kon bekijken. Na twee dagen slenteren waren de benen moe en wat kan je dan beter doen dan lekker onderuit zitten tijdens een boottochtje over de Dijle, afgeblust met een Belgisch biertje en lekker eten op een zonnig terras. Hoe de twee Mechelse dagen eruit zagen staat op:
Woensdag is met René het wandelritme maar weer eens opgepakt. Tot voor enkele jaren wandelden we geregeld, maar de gewoonte was na corona een beetje ingezakt. Maar woensdag was het, wat betreft het weer, een uitgelezen dag, dus wandelschoenen aan en met de trein naar Hilversum voor een voettocht naar Hollandsche Rading. Met René moet je wat betreft afstand het ambitieniveau niet al te hoog leggen. Niet dat we geen langere afstanden aankunnen. Maar maar goed kijken en fotograferen kost nou eenmaal ook tijd. Dus een tochtje naar Hollandsche Rading, halverwege Utrecht, leek ons haalbaar. Heel afwisselend, eerst een stuk door niet de minste buurten van Hilversum en daarna door de bossen van het Gooi naar Hollandsche Rading.
De Emmastraat in Hilversum moet ooit een katholiek bolwerk zijn geweest. Aan het begin de kolossale St.Vitus kerk en even verderop het vroegere gebouw van de KRO. De omroep moet zich daar dus helemaal hebben thuis gevoeld. Op de gevel van het gebouw staat nog het logo dat zo’n zestig jaar geleden gevoerd werd. Maar de kerk is leeggelopen en het omroepgebouw staat ook leeg. De KRO zal ongetwijfeld ook zijn verhuisd naar het nieuwe Mediapark. De straat is nu meer een ‘grote-geld’-bolwerk geworden en is het domein van advocaten en notarissen, want een normaal mens kan zich deze statige panden niet meer veroorloven. Geen wonder dat het nu ook de autodealers in ‘het hogere segment’ zijn om zich hier thuis te voelen.
Maar vanaf het treinstation Hilversum Sportpark kom je in een andere wereld. Vanaf daar is het een bosgebied. En ook hier laten ze omgevallen bomen en het sprokkelhout gewoon liggen, wat weer goed schijnt te zijn voor de biodiversiteit. Ziet er wat rommeliger uit, maar de natuur vaart er wel bij. Zelfs onder het viaduct van de A-27 hebben ze daaraan gedacht. Onder dat soort viaducten is het meestal een rafelrandje, maar nu zijn daar heel bewust boomstronken neergelegd om de biodiversiteit onder en aan weerskanten van het viaduct te bevorderen en bovendien om doorgang te verschaffen voor allerlei dieren. Na tien kilometer en vier uur verder dook het stationnetje van Hollandsche Rading op voor de terugreis. De Gooise indrukken zijn samengevat op:
Dagboek van een camera 