Een boottochtje in Kopenhagen mag eigenlijk niet ontbreken. Dan zie je ook hoeveel overeenkomsten deze stad eigenlijk met Amsterdam heeft. Veel water, ook in de binnenstad. Maar vooral ook veel voormalige havengebieden, die – net als in Amsterdam – worden omgebouwd tot appartementencomplexen, zoveel mogelijk met de façade van het industriële erfgoed. En dan is er ineens het beeldje van de zeemeermin. Nog geen halve meter hoog. Op het eerste gezicht niks bijzonders, want je kunt zo honderd nog meer bijzondere dingen aanwijzen in de stad. Maar dit is op een of andere manier wereldberoemd geworden. Elke stad heeft wel zo’n onbelangrijke toeristenfuik. We konden vanaf de boot goed zien hoe dat gaat met zo’n fuik: een zichzelf versterkend proces.
Eerst niet écht bijzonder, maar omdat iedereen er heen gaat, krijg je het gevoel dat jij ook moet. En hoe meer mensen er gaan, hoe bijzonderder het wordt en er dus nóg meer mensen gaan. En dan is het ineens wereldberoemd. Toeristen waren er weinig in Kopenhagen, maar hier staan ze elkaar te verdringen om de foto van hun leven te maken. Het boottochtje passeerde ook ‘de David’. Een kopie van Michelangelo’s werk, dat wel. Maar tegen een mooiere achtergrond neergezet en zonder toeristen.
Onze laatste dag was ook meteen de laatste dag van de Eurogames. De triatlon: eerst 4 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen en als slotstuk nog een hele marathon. Hoewel ik best wat affiniteit heb met onderdelen ervan, lijkt me dit toch wel een bovenmenselijke inspanning grenzend aan het bijna ongezonde. Maar ik vond de deelnemers er nog redelijk fit uitzien. Foto’s van het boottochtje, de toeschouwers van de meermin en de triatleten staan op:
Malmö ligt weliswaar aan de overkant van de Sont in Zweden, maar is eigenlijk toch een zusterstad van Kopenhagen. Althans, zo beschouwt de stad zichzelf. Bereikbaar per trein vanaf het Centraal Station in Kopenhagen over een 16 kilometer lange brug over de Sont. Maar dan sta je ook meteen op het Centraal Station van Malmö. Het weer is opgeknapt en vanaf de brug ligt de stad er dan schitterend bij. De ‘Turning Torso’ kan je dan niet missen. Een 190 meter hoge wolkenkrabber, ontworpen door Calatrava. Een toch wel wat omstreden Spaanse architect. Hij maakt oogverblindend mooie, maar tegelijkertijd erg onpraktische, onderhouds-intensieve en vooral erg kostbare ontwerpen. Verder hebben veel van zijn ontwerpen achteraf ook nog structurele gebreken. Ook vreemd dat een stad met zoveel beschikbare ruimte zo’n ding laat neerzetten. Maar ja, de stad heeft er weer een bezienswaardigheid bij en het zet Malmö natuurlijk wel op de kaart. Want behalve het fraaie raadhuis, enkele mooie parken en de kleine fraaie binnenstad is er weinig wat een plaats verdient in toeristengidsjes. Maar het was wel een heel aangename middag in een relaxte, schone stad in een regio waar ik nog nooit was geweest. De fotoserie staat op:
Met Marcel een paar dagen naar Kopenhagen geweest. Dat is dit jaar de stad waar de jaarlijkse Eurogames worden gehouden. Een soort Gay Games, maar dan alleen voor Europeanen. En voor gays natuurlijk. Hij ging erheen voor het zwemmen. Ik wilde me nog voor de 10 kilometer hardlopen inschrijven, maar had me te laat aangemeld. Hoe moeilijk kan het toch zijn om alsnog één extra loper mee te laten doen, nota bene tegen een niet onaanzienlijk bedrag. Maar bij nader inzien niet getreurd trouwens, want de regen viel de eerste dagen met bakken uit de hemel. Kopenhagen, laat staan Denemarken, is voor mij nog een terra incognita. Ik was er heel lang geleden eens voor mijn werk, maar kan me er vrijwel niets meer van herinneren. Kopenhagen is wat betreft omvang vergelijkbaar met Amsterdam en wat betreft eerste aanblik vergelijkbaar met een naoorlogse Duitse stad. Een zesje dus. Maar na wat rondlopen blijkt er toch een heel fraaie binnenstad te zijn met gezellige pleintjes en volle terrassen. Door het slechte weer wel met verwarming en dekentjes, maar die Denen malen daar blijkbaar niet om.
We zitten in een hotel vlakbij het centrale ‘Rådhuspladsen’. Ik heb niet doorgeleerd in het Deens, maar het zou zomaar Raadhuisplein kunnen betekenen. Een prachtig raadhuis, dat wel, maar het plein zelf is niet echt bijzonder. Behalve dan dat het ook het centrum is van de Eurogames activiteiten en vooral festiviteiten. Want de hele stad gonst van de vrolijkheid en regenboogkleuren. Dat Raadhuisplein is ook een ideaal uitgangspunt om de stad verder te verkennen, want alle bussen en metro’s stoppen hier. Heel makkelijk voor de dagelijkse gang naar het zwembad, ergens in een buitenwijk. Daar trof ik weer de bekende gezichten die je vaker ziet op die toernooien en die me het gevoel geven inmiddels zelf ook tot het meubilair te zijn gaan behoren. Hoe Kopenhagen er op de eerste dagen uitzag staat op:
Dagboek van een camera 