Met Theo nóg een keer naar Italië geweest. De kennismaking van hem met het land vorig jaar is blijkbaar zo goed bevallen, dat we in herhaling zijn gegaan. Deze keer in combinatie met hulp aan de olijvenoogst, die Ali en Anton elk jaar in oktober proberen binnen te halen. Wij zouden – samen met een aantal Italiaanse professionals – in een paar dagen de olijven van een terrein bij hun huis in Tarano in van de bomen halen, in kratjes verzamelen en naar de perserij brengen. En natuurlijk aan het eind de extra vergine olie proeven met geroosterde bruschetta, waar de versgeperste olie dan in is gedrenkt En tenslotte vandaar het transport naar de grote tanks, die een tiental kilometers verder zijn opgesteld. Daar wacht de olie op het bottelen en de uiteindelijke distributie naar de eindafnemer. Het hele proces van boom tot tank zouden we dus meemaken. Heerlijke paar dagen in de nog warme nazomer, maar het terrein bij hun huis lag alleen op een flink steile helling, zodat het elke keer naar boven sjouwen van die kratjes na een paar dagen toch heel wat kracht had gekost.
Alle reden dus om in die week ook twee ADV-dagen op te nemen voor een tripje naar Napels. Drie uurtjes rijden met onze huurauto. Ik was voorbereid op de verkeerschaos in die stad. Zo worden stoplichten vrij algemeen genegeerd en op sommige kruispunten is het meer zoeken naar een ‘gaatje’ waar je je auto dan in dan duwen. Daar staat tegenover dat je niet naar een parkeerplaats hoeft te zoeken. Je levert – zoals gebruikelijk op meer plaatsen in Italië – gewoon je sleutels in bij de portier van een parkeergarage, die dan de auto voor je wegzet. De twee dagen in Napels besteden we al slenterend door de kleine straatjes in de stad en rond het havengebied. Vrij algemeen wordt dat in Napels beschouwd als ‘gevaarlijk’. Er zal best wat geboefte rondlopen, maar met enig gezond verstand waren het toch wel heel relaxte dagen. De foto’s beschrijven wel wat we daar allemaal hebben gezien en waar we zijn geweest:
Deze week even voor taxichauffeur gespeeld. De bedoeling was om de auto van buurman John ergens in een Italiaanse garage te parkeren. In Collevecchio, zo’n 60 kilometer boven Rome, om precies te zijn, waar John een tweede huis heeft. Ik wilde dat niet alleen doen en had Chrit uitgenodigd om mee te reizen. Ik wist eigenlijk al van tevoren dat hij niet al te lang na zou hoeven denken om mee te gaan. We zouden niet proberen om er zo snel mogelijk naar toe te rijden, maar ook proberen onderweg iets te zien. Zoals het nieuwe TGV-station in Luik bijvoorbeeld. Luik blijkt zich langzaam te herstellen van een vervallen industriestad en het lijkt erop dat zo’n station daar ook wel bij gaat helpen. Na een overnachting in Colmar rijden we dwars door Zwitserland via de Gotthard de Alpen over. Het leuke van de Gotthard is het fraaie vergezicht dat je naar de noordkant, maar vooral naar de zonnige zuidkant kunt hebben. Kunt…., want eenmaal boven op de pas trok de lucht dicht en het uitzicht veranderde in mist en later zelfs in regen, die eigenlijk niet meer ophield. Dat betekende extra opletten bij de passage van de drukke autowegen rond Milaan. De lunch deden we heel romantisch op een parkeerplaats van een Autogrill restaurant.
Die avond nog in Lucca beland. Verrassend mooi en ondanks de regen toch nog buiten eten en drinken onder een verwarmde luifel. De volgende dag wéér regen, die nu met bakken uit de hemel viel. Italië: een land dat nog wel bekend staat om zijn prachtige weer. Maar nu we eenmaal in Lucca waren, toch maar onder de paraplu een ochtendwandeling door de fraaie historische stad. Daarna over lokale wegen naar Massa Marittima voor enkele jeugdherinneringen. Daar maakte ik in 1967 kennis met Italië en de liefde voor het land is daarna nooit meer overgegaan. De laatste 200 kilometer gingen in het donker en wéér in de stromende regen naar de eindbestemming Collevecchio. Door het slechte weer al met al toch wel toch een vermoeiende reis. Maar op de valreep toch nog een kadootje: na regen kwam toch de zonneschijn. De volgende ochtend met de trein naar Rome en mooi nog een paar uurtjes door zonnig Rome gelopen. En later op de dag met het vliegtuig naar Amsterdam. Het korte Italië-reisje is fotografisch samengevat op:
Een vreemd verblijf in Rome deze keer, na afloop van zo’n fietstocht. Als je een stad van dat kaliber bezoekt ga je zeker niet op een camping aan de rand van de stad, ver buiten het centrum, zitten. Een verder is de instelling waarmee we nog een paar dagen in Rome verblijven heel anders. Het is eigenlijk het gevolg van een miscalculatie. We hebben te snel over onze fietstocht gedaan. De deadline was de terugvlucht op 4 september, geboekt, betaald en niet veranderbaar. En je wilt die niet missen, zodat je onderweg wat reserve neemt voor onverwachte tegenvallers. Achteraf misschien onhandig, maar dat maakt dat we de laatste dagen eigenlijk afwachtend doorbrengen. Alles wat moest worden gedaan is gedaan. We hoeven niet meer te fietsen. De fietsen zijn zelfs afgeleverd voor verzending naar huis en nu resten nog drie dagen op die camping. Niet meer de moeite genomen om te verhuizen naar een hotel in het centrum, maar een beetje hangen en uitrusten bij het zwembad van die camping. En nog eens de fietstocht overdenken en zelfs verwerken. Maar eigenlijk wil ik ook niets liever dan naar huis, na ruim vier weken leven uit twee fietstassen. Toch maken we nog twee uitstapjes naar de stad. En vragen ons af of dat het doden van de tijd is of het zoeken naar bezienswaardigheden. Maar als we er eenmaal zijn is het toch weer leuk. Want Italië blijft speciaal. De laatste indruk staat op:
Dagboek van een camera 