Gran Canaria is natuurlijk groter dan de smalle strook bij Maspalomas. Het is eigenlijk een prachtig eiland, dat vraagt om verdere verkenning. Maar dat is allemaal niet gebeurd, ondanks de – weliswaar vage – plannen in die richting. Wellicht onbewust vaag gehouden om de optie open te houden om eens een weekje uitgebreid te kunnen luieren. Marcel had daar sowieso behoefte aan na twintig maanden vrijwel onafgebroken werken. Ik liet me dat graag aanleunen en zo vervielen we al na een dag in een buitengewoon aangenaam ritme, waarbij de dagen voorbij vlogen. Het betekent trouwens niet dat we nergens zijn geweest.
Een middagje naar Puerto Rico bijvoorbeeld, maar liefst tien kilometer verderop en met de lokale bus bereikbaar. En daar meteen gezien hoe het niét moet met de ontwikkeling vaan het toerisme. Het van oorsprong schattige vissersdorpje ligt in een smalle baai tussen hoge rotsen. En op die rotsen hoog opgestapelde appartementencomplexen. Die toeristen verzamelen zich allemaal op een klein strandstrookje of in het kleine aantal straatjes, dat het dorp kent. Want ook die hebben natuurlijk geen zin om het eiland verderop te verkennen. Je gaat je al helemaal afvragen waar al het afval ervan blijft en hoe het mogelijk is dat er schoon water uit die duizenden kranen komt, want behalve wat cactussen hier en daar groeit er ook weinig. Van regenval is evenmin nauwelijks sprake, want dat is nou precies de reden waarom al die toeristen er zijn.
Inclusief wij beiden overigens, want ook wij genieten van het mooie weer, nemen als vanzelfsprekend aan dat er water uit de kraan komt en spoelen onbekommerd het toilet door. En ook in Maspalomas staan er natuurlijk veel appartementen en hotels, alleen niet opgestapeld tegen rotswanden. Maar goed, het was toch een fijn weekje. Zondag vlogen we naar huis en als afscheidskadootje was er nog een fraai zicht op de 3700 meter hoge Pico de Teide in Tenerife. Een indruk van Puerto Rico, de Pico de Teide en al wat op die smalle strook van Gran Canaria nog meer te zien was staat op:
Een béétje stad heeft wel een Gay Pride. Zelfs Gran Canaria heeft er een. Die van Amsterdam is wel bijzonder vanwege zijn optocht over het water, maar elke stad heeft zo zijn eigen methode. In Gran Canaria laten ze het samenvallen met de ‘elfde van de elfde’ en het is daarmee meteen een mix van gay pride en carnaval. Een optocht is er ook niet. Hier verzamelen zich de gays (en dat zijn er hier heel wat) rond 11 uur in de ochtend op een bepaald punt op het strand. Uitgedost (of juist niet) en om 11:11 uur is er enig ceremonieel vertoon en ondanks het toch wel wat vroege uur gaat er ook nog wel een hoop drank mee. Ikzelf was (helaas of gelukkig..?) in mijn gewone vakantiekloffie, maar als extraatje had ik een camera om mijn nek en de heren lieten zich gewillig fotograferen. Normaal wordt het rondlopen met een camera daar niet zo op prijs gesteld, maar vandaag juist weer wel.
De gay pride beperkte zich niet tot dat ene uurtje, maar strekte zich uit over de hele week. Dat is het gebruikelijke werk, in vooral de Yumbo, van veel feest en optredens van A-, B-, of zelfs C-artiesten. Maar of ze een beetje kunnen zingen doet er eigenlijk niet toe. Het gaat om de gezelligheid. En die was er. Een hoog songfestival-gehalte, want daar houden de gays van. Zo was er Johnny Logan uit Ierland, ooit een A-artiest en in zijn jonge jaren heeft hij zelfs twee keer het songfestival gewonnen, maar hij is nu toch wel wat over de datum. Geen beletsel voor de heren om toch maar uit hun dak te gaan en de gezelligheid was er dus niet minder om. De enigszins geserreerde fotoserie van vooral het 11-11-gebeuren staat op:
De planning van de ‘grote vakantie’ zijn we al bijna een jaar aan het uitstellen. We wilden eigenlijk weer eens naar de VS, maar dat land zat tot begin november op slot voor degenen die, zoals wij ook, er niks belangrijks te zoeken hadden. Het land is uiteindelijk wel open gegaan, maar het was te kort dag om e.e.a. georganiseerd te krijgen. Bovendien werd het daar ook te koud voor nog een echt aangename vakantie. Toch moesten we er wel eens voor wat langere tijd uit, want Marcel is al twintig maanden non-stop aan het werk en – behalve die paar dagen in Kopenhagen in augustus – ook zonder noemenswaardige doordeweekse vrije dagen. Maar waar kan je in november in Europa nog naar toe?
Het werd een last minute naar Gran Canaria. De meeste last minutes gaan voor spotprijzen weg, maar dat kon je van dit arrangement bepaald niet zeggen. Maar daar krijg je dan ook wat voor..! In elk geval een ‘over-de-top’ hotel. Althans voor de liefhebbers van dat genre. Er was nog wel een vaag idee om het eiland te verkennen, maar Marcel wilde het liefst uitrusten, lanterfanteren en de zeven dagen zouden vanzelf voorbij vliegen. Ik had er vrede mee, want ik had het eiland al bij eerdere gelegenheden bekeken. En dat voorbijvliegen gebeurde dan ook. Het hotel was eigenlijk een ‘over-de-top’ resort. Dat betekent dat je er niet vanaf hoeft. Je kan dus de hele dag bij het zwembad zitten en de drankjes laten aanrukken. Nadat je er natuurlijk al om acht uur ’s ochtends je handdoekjes hebt neergelegd om je van een mooi plaatsje te verzekeren. Nee, dát ritme was aan ons niet besteed.
In plaats daarvan zwom Marcel ’s ochtends in dat 100-meter (…!!!) zwembad zijn baantjes, gingen we samen rondjes hardlopen, dan naar het strand en ’s avonds naar de Yumbo. Die Yumbo, een bouwsel uit de 70’er jaren, is een fenomeen. Al vijftien jaar geleden, toen ik er voor het eerst kwam, was het al vergane glorie. En sindsdien is het eigenlijk alleen nog maar verder vergaan. Maar er is geen enkele reden om er wat aan te renoveren, want bezoekers komen toch wel. Elk renovatie-initiatief zou bovendien, denk ik, ook kunnen rekenen op heftige protesten, want het zou ten koste gaan van het imago dat het inmiddels heeft gekregen. Heel populair dus en ook met een duidelijke oververtegenwoordiging van het gay-segment. Extra gezellig dus, en daar zaten we dan op een van de vele terrassen een cocktail te drinken en de meute in allerlei uitdossingen voorbij te zien flaneren. De dagen gleden inderdaad zo voorbij. Een indruk van de eerste dagen staat op:
Dagboek van een camera 