Sinds ik niet meer werk kom ik niet meer zo héél vaak in Den Haag. Mooie aanleiding om met mede-pensionado René er weer eens heen te gaan om de fototentoonstelling van Michael Wolf over ‘Living in Cities‘ te bezoeken. Het was in het fotomuseum, een flink eind van het Centraal Station. We zouden er naartoe lopen en dat was meteen dus een mooie gelegenheid om – met de camera natuurlijk – eens te kijken hoe na al die jaren de stad zou zijn veranderd. Ik was verbaasd om te zien wat voor een metamorfose de stad heeft ondergaan. Bijna alle ministeries zijn nu gegroepeerd rond het Centraal Station. Er is daar een soort van Manhattan ontstaan, een must-see voor architectuurliefhebbers. Zoiets zie je niet in Amsterdam, hoewel de Zuid-as een beetje in de buurt komt. En ze zijn er nog lang niet uitgebouwd, want er ligt weer een grote bouwput waar het ‘Onderwijs en Cultuurcentrum’ (OCC), gaat verrijzen.
Er was daar zoveel te zien dat we toch op het laatst nog de bus moesten nemen om nog iets van de tentoonstelling te zien. De stijl van fotograferen van Michael Wolf spreekt me erg aan. Ik probeer zoiets zelf ook wel eens, maar je kan aan alles zien dat hij heeft beschikt over echt professionele apparatuur en bovendien over veel tijd, geduld en (sponsor)geld om deze tentoonstelling in te richten. Ik vond het in elk geval prachtig. Het ging over het vaak deplorabele leven in grote steden, vooral in China. Vroeg opstaan, lang reizen, lang en hard werken en dan ’s avonds laat doodmoe terugkomen in benauwde ruimtes in kolossale woonkazernes. En dat dan elke dag weer. Voor veel mensen daar is de balans tussen werk en vrije tijd wel erg doorgeslagen, maar kennelijk ook noodzakelijk om het hoofd enigszins boven water te houden. Verder een onthutsende indruk van de enorme hoeveelheid plastic rommel die daar door diezelfde mensen wordt geproduceerd en waarvan een groot deel – vrees ik – inmiddels in de oceaan ronddrijft. Van Den Haag een fotoserie gemaakt en ik was zo vrij enkele foto’s van de tentoonstelling op te nemen, met dank aan Michael Wolf natuurlijk. Kijk maar op:
De Noord-Zuidlijn is klaar. Bijna tenminste. Hier en daar nog wat afwerken en nog een halfjaartje testen en dan kan hij na meer dan 15 jaar gaan rijden. Zaterdag was er een open dag om de stations te bekijken. Er was in die 15 jaar veel tegenstand, tegenslag, kritiek en geklaag. Dat kan je aan Amsterdammers wel overlaten. Maar vandaag was daar niets meer van te merken. Het werd een feestje en iedereen vond het prachtig. Elk station heeft zijn eigen bijzonderheid. Het ondergrondse Centraal Station, in de volksmond al ‘De Kathedraal’ genoemd, met een imposante hal en mooie schuine pilaren. Het Rokin met zijn gedecoreerde wanden. De Vijzelgracht met zijn hommage aan Ramses Shaffy en tenslotte het smalle station de Pijp met de dure oplossing van twee boven elkaar liggende sporen. Dat laatste moest wel, want anders hadden ze de halve Ferdinand Bolstraat moeten slopen.
Ook wat betreft materiaalkeuze en afwerking was er duidelijk niet op een paar cent gekeken. Het mocht dus wat kosten. Ook bovengronds knapt het op. Niet dat daar op het Damrak veel van is te merken, want alles wat uit het Centraal Station komt, loopt hier de stad binnen. Tot aan Madame Tussaud een onafzienbare menigte. En dan is het nog wat ze nog steeds laagseizoen noemen. Maar vanaf de Dam spreidt de menigte zich. Op het Rokin zijn de bouwputten weg en het verandert daar langzamerhand in een boulevard van allure. En als de metro op 22 juli echt gaat rijden en de terrassen daar weer vol zitten is iedereen al die ellende vergeten en heeft de stad de nieuwe lijn in zijn armen gesloten. Want zo zijn die Amsterdammers nou ook wel weer. Een klein fotoserietje is er gemaakt, dat staat op:
Dagboek van een camera 