Een boottochtje in Kopenhagen mag eigenlijk niet ontbreken. Dan zie je ook hoeveel overeenkomsten deze stad eigenlijk met Amsterdam heeft. Veel water, ook in de binnenstad. Maar vooral ook veel voormalige havengebieden, die – net als in Amsterdam – worden omgebouwd tot appartementencomplexen, zoveel mogelijk met de façade van het industriële erfgoed. En dan is er ineens het beeldje van de zeemeermin. Nog geen halve meter hoog. Op het eerste gezicht niks bijzonders, want je kunt zo honderd nog meer bijzondere dingen aanwijzen in de stad. Maar dit is op een of andere manier wereldberoemd geworden. Elke stad heeft wel zo’n onbelangrijke toeristenfuik. We konden vanaf de boot goed zien hoe dat gaat met zo’n fuik: een zichzelf versterkend proces.
Eerst niet écht bijzonder, maar omdat iedereen er heen gaat, krijg je het gevoel dat jij ook moet. En hoe meer mensen er gaan, hoe bijzonderder het wordt en er dus nóg meer mensen gaan. En dan is het ineens wereldberoemd. Toeristen waren er weinig in Kopenhagen, maar hier staan ze elkaar te verdringen om de foto van hun leven te maken. Het boottochtje passeerde ook ‘de David’. Een kopie van Michelangelo’s werk, dat wel. Maar tegen een mooiere achtergrond neergezet en zonder toeristen.
Onze laatste dag was ook meteen de laatste dag van de Eurogames. De triatlon: eerst 4 kilometer zwemmen, dan 180 kilometer fietsen en als slotstuk nog een hele marathon. Hoewel ik best wat affiniteit heb met onderdelen ervan, lijkt me dit toch wel een bovenmenselijke inspanning grenzend aan het bijna ongezonde. Maar ik vond de deelnemers er nog redelijk fit uitzien. Foto’s van het boottochtje, de toeschouwers van de meermin en de triatleten staan op:
Malmö ligt weliswaar aan de overkant van de Sont in Zweden, maar is eigenlijk toch een zusterstad van Kopenhagen. Althans, zo beschouwt de stad zichzelf. Bereikbaar per trein vanaf het Centraal Station in Kopenhagen over een 16 kilometer lange brug over de Sont. Maar dan sta je ook meteen op het Centraal Station van Malmö. Het weer is opgeknapt en vanaf de brug ligt de stad er dan schitterend bij. De ‘Turning Torso’ kan je dan niet missen. Een 190 meter hoge wolkenkrabber, ontworpen door Calatrava. Een toch wel wat omstreden Spaanse architect. Hij maakt oogverblindend mooie, maar tegelijkertijd erg onpraktische, onderhouds-intensieve en vooral erg kostbare ontwerpen. Verder hebben veel van zijn ontwerpen achteraf ook nog structurele gebreken. Ook vreemd dat een stad met zoveel beschikbare ruimte zo’n ding laat neerzetten. Maar ja, de stad heeft er weer een bezienswaardigheid bij en het zet Malmö natuurlijk wel op de kaart. Want behalve het fraaie raadhuis, enkele mooie parken en de kleine fraaie binnenstad is er weinig wat een plaats verdient in toeristengidsjes. Maar het was wel een heel aangename middag in een relaxte, schone stad in een regio waar ik nog nooit was geweest. De fotoserie staat op:
Met Marcel een paar dagen naar Kopenhagen geweest. Dat is dit jaar de stad waar de jaarlijkse Eurogames worden gehouden. Een soort Gay Games, maar dan alleen voor Europeanen. En voor gays natuurlijk. Hij ging erheen voor het zwemmen. Ik wilde me nog voor de 10 kilometer hardlopen inschrijven, maar had me te laat aangemeld. Hoe moeilijk kan het toch zijn om alsnog één extra loper mee te laten doen, nota bene tegen een niet onaanzienlijk bedrag. Maar bij nader inzien niet getreurd trouwens, want de regen viel de eerste dagen met bakken uit de hemel. Kopenhagen, laat staan Denemarken, is voor mij nog een terra incognita. Ik was er heel lang geleden eens voor mijn werk, maar kan me er vrijwel niets meer van herinneren. Kopenhagen is wat betreft omvang vergelijkbaar met Amsterdam en wat betreft eerste aanblik vergelijkbaar met een naoorlogse Duitse stad. Een zesje dus. Maar na wat rondlopen blijkt er toch een heel fraaie binnenstad te zijn met gezellige pleintjes en volle terrassen. Door het slechte weer wel met verwarming en dekentjes, maar die Denen malen daar blijkbaar niet om.
We zitten in een hotel vlakbij het centrale ‘Rådhuspladsen’. Ik heb niet doorgeleerd in het Deens, maar het zou zomaar Raadhuisplein kunnen betekenen. Een prachtig raadhuis, dat wel, maar het plein zelf is niet echt bijzonder. Behalve dan dat het ook het centrum is van de Eurogames activiteiten en vooral festiviteiten. Want de hele stad gonst van de vrolijkheid en regenboogkleuren. Dat Raadhuisplein is ook een ideaal uitgangspunt om de stad verder te verkennen, want alle bussen en metro’s stoppen hier. Heel makkelijk voor de dagelijkse gang naar het zwembad, ergens in een buitenwijk. Daar trof ik weer de bekende gezichten die je vaker ziet op die toernooien en die me het gevoel geven inmiddels zelf ook tot het meubilair te zijn gaan behoren. Hoe Kopenhagen er op de eerste dagen uitzag staat op:
Net als je denkt dat het Centraal Station na zo’n twintig jaar onderhand wel af is, is het nu ineens weer een hele nieuwe bouwput. Want het begón toch wel ergens op te lijken. De Noord-Zuidlijn is af en de achterkant is veranderd van een no-go-area naar een fraaie hal annex winkelgalerij met het autoverkeer netjes in een tunnel weggewerkt. Maar nu moet alles wéér op de schop. Aan de westelijke voorkant zijn ze al een tijd bezig om er een enorme fietsparkeergarage te bouwen. Dat werd tijd, want onderhand is het in Amsterdam moeilijker om je fiets te parkeren dan je auto. De oostelijke voorkant is nu ook helemaal omgeploegd. Wat ze daar aan het doen zijn is nog niet helemaal duidelijk, maar vanaf die kant is het station te voet amper meer bereikbaar, tenzij je tussen de hekken de smalle looppaadjes kunt vinden, die naar het station leiden.
En aan de achterkant wordt er weer een hapje uit het IJ genomen met een heel nieuwe vloer in het water, waar een promenade schijnt te komen. Je kan er natuurlijk heel badinerend over doen, maar feit is dat er tenminste een plan is om het geheel er fraaier uit te laten zien dan in die groezelige 70’er en 80’er jaren. Af en toe zie je TV-beelden of foto’s uit die tijd en dat is dan toch wel even schrikken. Verder is ook het uitzicht naar de overkant van het IJ aan het veranderen. Zo voorzichtig ze met hoogbouw in het centrum doen, aan de overkant in Noord gaan ze helemaal los met woontorens van 20 verdiepingen en meer. De bouwput en de omgeving van vandaag zijn in een fotoserie samengevat. Leuk om er in 2025 nog eens naar te kijken als het allemaal af is. Maar ja, dan hebben ze wel weer nieuwe dingen verzonnen en is er wel weer een andere bouwput. Zie:
De eerste week van augustus is altijd de week van de Gay Pride in Amsterdam. Nou wordt een belangrijk onderdeel daarvan, de ‘Canal Parade’ al voor de tweede keer, om de inmiddels overbekende redenen, niet meer gehouden. Maar toch gaat de week van de Gay Pride ook dit jaar niet helemáál ongemerkt voorbij. Bijvoorbeeld aan de vlaggen te zien, die her en der in de stad worden neergezet. Want die aandacht is nog steeds nodig, lijkt me zo. Want het aantal landen, waar je als homo nog een beetje welkom bent is de laatste jaren rap afgenomen. Sterker nog, zelfs in het zogenaamd liberale Nederland, wat zeg ik ….zelfs in het zogenaamd nog liberalere Amsterdam, zijn er plaatsen waar je beter maar niet kunt gaan wonen. Heel mooi dus dat er één week in het jaar is met wat extra aandacht hiervoor. Dit jaar zelfs voor de 25e keer.
Dat jubileum is aangegrepen om een fototentoonstelling in het Vondelpark te organiseren. Voor deze tentoonstelling zijn fotografen uitgenodigd om foto’s in te zenden die ze in de afgelopen 25 jaar van de Gay Pride en Canal Parade hebben gemaakt. Zo ook door René en mijzelf. Van de 13.000 ingezonden foto’s zijn er 50 uitgekozen voor de expositie in het Vondelpark. Waaronder eentje van René, die daar erg blij mee was. Mijn eigen foto’s hebben die eindstreep weliswaar niet gehaald, maar wel zijn er van ons allebei een aantal foto’s in een jubileumboek terecht gekomen. De expositie is in het Vondelpark met wat officieel vertoon geopend door onze loco-burgemeester, die nog maar eens aangaf hoe belangrijk het is dat iedereen zich in deze stad thuis moet voelen. De expositie is nog te zien in het Vondelpark tot en met 8 augustus. Het boek heeft een langere levensduur, maar is, gek genoeg, niet te koop. Wel bij mij in te zien, want alle fotografen, die een plaatsje in het boek hebben gekregen, hebben een ‘luxe-uitvoering’ van het boek cadeau gekregen. Foto’s van de officiële opening, de expositie, het boek én de toch wat ingetogen sfeer van deze GayPride zijn te vinden op:
Dagboek van een camera 