Al een tijdje nam ik me voor om weer eens naar Maastricht te gaan. Er wonen een aantal vrienden, die ik wel weer eens op wilde zoeken. En natuurlijk van de gelegenheid gebruik maken om met de camera een rondje door de stad te maken. In mijn studententijd kwam ik er geregeld, maar vanuit Amsterdam is het toch wel wat verder. Maastrichtenaren zijn bijzonder trots op hun stad en hun taal (of is het dialect?), en dat laten ze merken ook als je aan hen de weg vraagt. Ze lopen nog nét niet met je mee om je van alles te laten zien. En ik moet zeggen, ze hebben alle reden voor hun trots. Het is beslist – met Amsterdam aan de eenzame top natuurlijk – een van de mooiere steden in Nederland en de fraaie ligging aan de Maas draagt daar natuurlijk ook aan bij.
En er is in de laatste decennia ook wel wat veranderd. Was de stad vroeger enigszins gesloten met de ‘Limburgers onder elkaar’, nu is Maastricht veel meer open geworden. Daar waar eerder – gevoed door de toch wel wat chauvinistische inslag – het Limburgse dialect de boventoon voerde, hoor je nu op straat overal Engels. De universiteit heeft daar natuurlijk ook aan bijgedragen. Tegelijkertijd is er van de vroegere gezellige sfeer niets verloren gegaan. Onder meer het Onze-Lieve-Vrouwe-plein en het Vrijthof in het centrum, en daarachter – enigszins verscholen – de Sint-Janskerk met zijn markante rode toren, die je kunt beklimmen. Altijd leuk, want van bovenaf zie je de stad weer met een ander perspectief. De stad, de sfeer en het perspectief van boven is in beeld gebracht op:
Dagboek van een camera 