Terwijl Marcel zondag is teruggereisd naar Amsterdam, ben ik vanaf Frankfurt met de trein doorgereisd naar zus Hedwig die in de Allgäu woont, een streek in het uiterste zuiden van Duitsland. Ik kom er geregeld en heb dan het gevoel dat ik in een andere wereld terecht kom. Behalve bijkletsen en af en toe een boodschap doen in het dorp doe ik daar meestal niet zo veel. Het leven heeft er – althans voor mij – een ander tempo en vaak nestel ik me met een boek op de bank bij de houtkachel. Ik verbeeld me bovendien dat het hoogteverschil (800 meter) ook nog eens bijdraagt tot extra loomheid. Het is een ritme waar ik me – althans voor een paar dagen – heerlijk bij voel.
Woensdag werd de lethargie doorbroken toen we de gelegenheid hadden een uitstapje te maken. Er was sneeuw gevallen, het was knisperend koud en de lucht was strakblauw. Het doel was Oberstdorf, een wintersportplaats en met name bekend van het skispringen. Je kon in principe op de skischans naar boven, maar er werd aan de schans gesleuteld, dus dat ging niet. Maar alleen al de aanblik vanaf beneden was voldoende om me de adem te benemen. Ze waren er bovendien druk bezig met sneeuwkanonnen, want in de eerste week van januari zijn er langlaufkampioenschappen. Het blijkt dat de wintersport als gevolg van klimaatverandering er al jaren onder druk staat. Het is geen sneeuwzekere streek, dus de kanonnen maken overuren en het is zelfs ooit voorgekomen dat de sneeuw met vrachtwagens is ‘geïmporteerd’. Moeilijk voor de regio, want velen zijn er economisch afhankelijk van de wintersport.
Mede ter stimulering van de lokale economie dan maar ‘Kaffee mit Kuchen’, maar ook dat mislukte, zelfs bij meerdere pogingen. Alles is er met ‘Betriebsferien’, want half december blijkt nog extreem laagseizoen te zijn. Ook het restaurant in Sulzberg, waar we ons laatste etentje hadden voorgenomen, bleek dicht, dus we eindigden in de lokale pizzeria. Veel was er dus dicht, maar dat hoort nu eenmaal bij die andere wereld met dat andere ritme, waar ik me toch zo heerlijk bij voelde. Misschien dus maar beter zo. Dus helemaal uitgerust ging het daarna terug met de trein naar Amsterdam, waar in het twentyfour-seven ritme altijd alles open is. De foto’s van dit korte winteruitstapje staan op:
Het jaarlijkse uitje naar Frankfurt. Marcel had er weer zijn zwemtoernooi en deze keer was er ook voor mij een loopevenement. Maar behalve de sport was het vooral weer gezellig. Het begint er na al die jaren vertrouwd te worden met het vaste Holiday-Inn hotel vlak bij het Hauptbahnhof. Heerlijk hotel, maar wel aan de rand van een smoezelige buurt rond het station. Je ziet er junks en zwervers slapen in de kou en regen in slaapzakken op kartonnen dozen. Ik vond dat tamelijk confronterend vooral als je zelf nog geen minuut later het comfortabele warme hotel binnenstapt. Natuurlijk slenteren we door de stad tussen de regenbuien door.
Onmogelijk om de grote kerstmarkten te ontlopen, die hier ontzettend populair zijn. Maar wat de lol is om daar staande in de kou een vette hap naar binnen te spoelen met grote kannen bier of glühwein, dat ontgaat me. Het verschijnsel begint trouwens behoorlijk over te waaien naar Nederland. Frankfurt is niet de allermooiste stad van Duitsland, maar wel het financiële centrum ervan. En eigenlijk ook het financiële centrum van Europa, want hier wordt over de stabiliteit van onze euro gewaakt. De Stadtmitte is inmiddels een soort Manhattan geworden, maar hier en daar zie je toch nog mooie contrasten met de vooroorlogse bouw.
Het sporten was op zaterdag. In mijn geval een hardloopwedstrijd van 10 kilometer, ergens ver weg buiten de stad in een bos. Tamelijk spartaans vond ik, vooral als je dan ook nog moet wachten in de kou en regen. Lopen door het bos zonder publiek. Of het moesten de passagiers zijn van de vliegtuigen, die je bijna kon aanraken en spectaculair laag over de bomen met de landing bezig waren. Het was bovendien een zwaar en tamelijk heuvelachtig parcours en ik was dan ook niet tevreden over mijn eindtijd. Hoewel een goede tijd eigenlijk ook niet de verwachting was vlak na een vervelend griepje. Ondanks het slechte en donkere weer is er toch nog een fotoserietje gekomen op:
Dagboek van een camera 