Het gebied waar we verblijven is op het eerste gezicht niet het meest in het oog springend voor wat betreft natuurschoon. Het is een kale, en in de zomer bloedhete vlakte en het gebied maakt bovendien een rommelige indruk. Er groeit weinig, je kan er eindeloos ver kijken en de brug die de stad Cadiz met het vasteland verbindt is overal zichtbaar. Het gebied lijkt er dan ook wat verwaarloosd bij te liggen, temeer daar overal ruïnes staan waar niemand meer naar omkijkt en die daar langzaam staan weg te kwijnen. Toch is dat alles aanleiding om er juist daarom een kijkje te gaan nemen. Ruïnes zijn bij uitstek fotogeniek, en de rommeligheid is dan een prachtige achtergrond.
Toch heeft het gebied nog wel een functie. Het is de baai van Cadiz, en door de lage ligging is het water er brak en dus geschikt voor zoutwinning. En het is zelfs een beschermd natuurgebied. Er is ondanks het hete en droge klimaat veel water en dus een ideale habitat voor trekvogels die er rusten en eten voor ze hun trek vervolgen. In het bijzonder flamingo’s, die alleen de nare eigenschap hebben om meteen te verdwijnen als je alleen al de gedáchte hebt om ze op de foto te zetten. Maar dankzij ons tele-compactje was er nog wel wat van te maken. Verder is overal modder, waarin talloze krabbetjes zitten, die af en toe tevoorschijn komen en met hun oranje-rode kleur mooi afsteken tegen die grijze modder. En als ze eenmaal uit hun schuilplaats zijn gekomen laten ze zich wat meer gewillig op de foto zetten. De rommeligheid en de daar huizende fauna zijn samengevat op:
Dagboek van een camera 