Vijf dagen quarantaine…! Dat was kort en goed het vooruitzicht, toen ik maandagochtend na twee jaar voorzichtig zijn en vier prikken verder nu toch ineens positief testte op corona. Net toen het mooi weer ging worden en ik van plan was mijn foto-hobby weer eens op te gaan starten. Want die was, na de foto-marathon in de VS, door de heftige jet-lag van negen uur daarna en bovendien nog door het slechte weer in de eerste dagen van april, wel een beetje ingezakt. Ik had nog wat deskundig advies ingewonnen over de do’s and dont’s bij een corona-besmetting maar het kwam er eigenlijk op neer dat ik vijf dagen niemand mocht tegenkomen. En dat betekende thuisblijven. De wereld zou er dus een stuk kleiner op worden. Eigenlijk mocht ik nog blij zijn, want die termijn is recent naar beneden bijgesteld van tien naar vijf dagen.
Maar net toen ik me had geschikt in mijn lot, testte – toeval of niet – René een dag later óók positief, ook al na twee jaar voorzichtig zijn en vier prikken. Na nog wat aanvullend deskundig advies, kwam ik erachter dat er geen bezwaar zou zijn tegen contact tussen recent positief geteste mensen. En dus kon er ook geen bezwaar zijn tegen een gezamenlijk bezoek aan het volkstuincomplex, waar René een optrekje met een prachtige tuin heeft. Mits we daar natuurlijk niemand zouden tegenkomen, maar contact met derden is daar goed te vermijden. Die tuin zou voor hem in zijn eentje ook onbereikbaar zijn, want dat zou op de fiets een oversteek met de altijd drukke veerpont betekenen.
Maar met de auto kon het natuurlijk wel en zo togen de twee patiënten bij schitterend voorjaarsweer naar de tuin, zodat de wereld daarmee een tikkeltje minder klein kon worden. Nu ben ik wel vaker in zijn tuin geweest, maar de naam van het volkstuincomplex (“Buitenzorg”) deed onder deze omstandigheden ineens beelden bij me opkomen uit mijn vroege jeugd, toen er nog sanatoria bestonden, met bedden en verplegend personeel op zonnige gazons, waar zieken en zwakkeren in een gezonde buitenlucht een beetje konden aansterken. Helaas geen personeel in de tuin, maar meestal gaat daar alles tóch wel vanzelf: beetje aanklooien, wat lezen, in de zon zitten, koffie drinken, wat eten en je bent zo uren verder. Maar nog nooit had ik daar foto’s gemaakt. En dat zou ik juist nú moeten doen want de tuin ligt er op zijn mooist bij net in deze fase van het voorjaar. En zodoende is – geluk bij een ongeluk – toch nog de volgende serie tot stand gekomen:
Dagboek van een camera 
Je doet niet onder de tuinfoto’s van corona patiënt René.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Chunlan, dank je. We inspireren elkaar met de foto’s. Groeten, Jan
LikeGeliked door 1 persoon