Het zou een dagje naar Zandvoort worden, misschien wel het laatste dit jaar. Maar het liep allemaal anders, dankzij een vrachtauto die even niet had opgelet en een bovenleiding van het spoor kapot had getrokken. Dus geen trein naar Zandvoort. Met de auto erheen is echt geen optie, dus Zandvoort was dat ook niet meer. Wel kan je met de auto naar het strand van IJmuiden, waar ik vroeger geregeld kwam. Maar ook dát liep weer helemaal anders. In plaats van regelrecht naar het strand te gaan waren daar ineens de Hoogovens, zoals die vroeger tenminste heetten en die iedereen nog steeds zo noemt. En ze lagen er vandaag prachtig bij in het zonlicht, mooi gecompleteerd door het beeld van het sluizencomplex in aanbouw. Dat blijkt overigens, als het eenmaal af is, ook nog het grootste sluizencomplex ter wereld te worden.
Het beeld was zo fraai, dat – flexibel als we meestal zijn – het plan andermaal werd omgegooid omdat de foto-momentjes daar voor het oprapen lagen. Wij vonden het in elk geval erg fotogeniek, raakten niet uit-gefotografeerd en hebben er urenlang rondgelopen. We waren niet de enigen die het mooi vonden. Er werden honden uitgelaten en – ondanks de bijna apocalyptische achtergrond – werden daar toch nog doodgemoedereerd ontspannen fietstochtjes gemaakt. Uiteindelijk bleven er toch nog twee uurtjes op het strand over. Voor de foto-momentjes zie:
Na lange tijd hebben René en ik weer eens gewandeld. Deze keer langs de Neder-Rijn. Eerst bij Rhenen de brug over en daarna langs de uiterwaarden aan de zuidoever in oostelijke richting. Wandelen is natuurlijk een deel van de pret. Maar zeker ook de fotografie en we hadden afgesproken vandaag alleen met de telelens te fotograferen. Het licht was er vandaag goed genoeg voor. Het grootste deel ging over de dijk, maar je kan ook stukken lopen vlak langs de waterkant. Prachtig oud landschap, precies zoals het er zo’n zestig jaar geleden bij lag en zoals ik het uit mijn jeugd herinner. Mijn geboortestreek lag immers hier niet ver vandaan, een stukje naar het zuiden aan de zuidoever van de Waal. Verrassend was het wel om te merken hoeveel gevoelens, geuren en beelden er ineens, na ruim zestig jaar, uit mijn onderbewustzijn naar boven kwamen.
Opvallend vond ik de weelderige variëteit aan plantengroei in de uiterwaarden en ook het heldere water. De Rijn was vroeger een open riool, waar heel Duitsland en half Frankrijk zijn chemisch afval in dumpte. Nou weet ik heus wel dat de aanblik van het water niks zegt over de kwaliteit ervan, maar ik heb toch het idee dat het milieu in de afgelopen decennia een enorme slag ten goede heeft gemaakt. Ook heb ik vage herinneringen aan de momenten dat we vroeger zwommen, of in elk geval ‘pootje baadden’ in de Waal. Hooguit kan ik me achteraf afvragen of dat toen ook al een riool was. ‘Wat niet weet, wat niet deert’, zullen we dan maar zeggen. Bij Opheusden nemen we de pont weer terug naar de noordkant, langs de oude steenfabriek en door het bos over de Grebbeberg. Van dat laatste zijn geen foto’s, omdat je met een telelens in een bos weinig kan. Bossen zijn prachtig, maar fotogeniek zijn ze niet echt. Het uiterwaardendeel staat op:
Amsterdam Oud-West: vroeger kwam ik er geregeld, maar de laatste jaren eigenlijk niet meer zo vaak. Tot zondag, toen we een fotosafari door de wijk maakten. Meteen viel op de enorme metamorfose die de wijk in amper een aantal jaren heeft doorgemaakt. Tien jaar geleden nog wat men noemt een ‘volkswijk’, nu een sterk ver-yuppende wijk. Nog maar een paar jaar geleden lag daar het verwaarloosde grote complex van de tramremise, waar eigenlijk nooit meer iemand kwam. Nu zijn die omgebouwd tot de ‘Food- en Filmhallen’, het epicentrum en uithangplek van de yuppen. Het is een prachtig filmcomplex geworden, waar de laatste art-house films draaien. Verder hippe zaakjes met koffie- en biersoorten waar ik nog nooit van had gehoord, maar waarvoor je wel de hoofdprijs neertelt. Maar kennelijk geen beletsel voor de massa’s die erop afkomen, omdat je daar ‘ziet en vooral gezien wordt’. Maar de wijk heeft ook nog veel water en groen en – meer nog dan het centrum – een multicultureel karakter. Dat, gevoegd bij het aangename weer, maakte het tot een evenzeer aangename middag. Het resultaat van de fotosafari staat op:
Bezoek uit Nieuw-Zeeland en dus was er aanleiding voor een toertje door Nederland. Met een rondje om het IJsselmeer met buitenlanders is succes verzekerd. De grachtengordel kennen ze allemaal evenals de dagtripjes die de toeristenindustrie organiseert naar Volendam, de Keukenhof of Delft. De eerste stop is de Afsluitdijk, vaste prik in het rondje. Bij helder weer, zoals vandaag, kan je vanaf de toren Noord-Holland én Friesland zien liggen. Plus nog enkele Waddeneilanden. Het contrast tussen zout en zoet water spreekt ook altijd aan. Dan door naar Friesland. Langs de westkust van het IJsselmeer, met Makkum, Workum en Hindeloopen. Het was een ideale dag met mooie Hollandse wolkenluchten die afsteken tegen diepgroen grasland, oranje daken en het heldere water. Maar ook de watersport draait nu op volle toeren. Met veel zeiljachten natuurlijk met voornamelijk Duitse vlaggen op de achtersteven. Urk, op de terugweg, is ook onderdeel van het vaste rondje. Vroeger een geïsoleerd eilandje, nu een van de vele dorpjes in de nieuwe provincie Flevoland. En ook dat gegeven is voor buitenlanders een eye-opener. Maar het centrum van Urk heeft nog wel het karakter van weleer en je kan er bovendien lekker vis eten. Mooie afsluiting dus van het toertje met de foto’s op:
De eerste zaterdag van augustus: de traditionele Gay Pride in Amsterdam. De laatste jaren onderwerp van toch wel wat kritiek. Het zou allemaal te commercieel worden. Meer boten van de goed betalende grote bedrijven en minder van de gays. Verder heet dit jaar de Gay Pride ineens geen ‘Gay Pride’ meer, maar ‘Amsterdam Pride’. Dus dan ga je je toch afvragen waar dat dan nog over gaat. Het leek eerder een soort van zomercarnaval. Toegegeven, er waren prachtige boten bij, de meerderheid zelfs. Maar soms kwam men niet verder dan een drijvende bak vol dansers en danseressen, in het gunstige geval nog met wat roze ballonnen langs de rand, zonder dat duidelijk werd wie ze eigenlijk vertegenwoordigden en wat de boodschap was. Maar we gingen natuurlijk toch kijken, temeer daar we vrijwel bij ons huis eerste rang zaten. Ik had overigens de indruk dat het dit jaar wel wat minder commercieel was, afgezien van een enkele KPN- en ING-boot. Wel boten van allerlei sympathieke maatschappelijke organisaties. Uiteindelijk werd het natuurlijk toch erg leuk. Het bleef droog weer, de zon kwam af en toe, we hadden stoeltjes klaargezet, er was eten en drinken en allerlei vrienden haakten aan. De camera vond het ook leuk. Kijk maar op:
Dagboek van een camera 