Mechelen: de bestemming van het al bijna traditionele uitje met de ouders van Marcel. Twee volle dagen hadden we ervoor uitgetrokken. Ik had van tevoren bedacht dat één dag misschien wel genoeg zou zijn voor een stad van hooguit 80 duizend inwoners. Maar dan kan je er altijd Brussel nog bij doen, dat er op nog geen halfuurtje rijden vandaan ligt. Maar het pakte anders uit. Aan het eind van die twee dagen hadden we nog niet alles gedaan wat we eigenlijk hadden willen doen. Het weer toonde nog steeds het grillige karakter dat het inmiddels al maandenlang doet. Vrijdag zwaarbewolkt, fris, af en toe lichte regen en midden op de dag, maar gelukkig net tijdens de lunchpauze, een plensbui. Maar zaterdag uitbundig lekker weer, volop zon en eindelijk die dikke truien uit.
Beide dagen zijn gevuld met wandelen. Eigenlijk slenteren, want hoewel de lokale VVV had aangegeven wat er allemaal te zien is, blijkt ook nu maar weer dat de VVV de leukste dingen juist niét had opgemerkt. Tenminste als de camera mee gaat en je de dingen probeert te zien met een fotografisch oog. Centraal in de stad ligt de Sint-Romboutskathedraal met zijn grote stompe toren. De Poolse paus Johannes Paulus II was er ooit en merkte op dat de toren niet af was. Maar omdat er destijds elders in Europa torenspitsen waren ingestort hebben ze er in Mechelen maar van af gezien. Gelukkig maar, want toen was er ineens ruimte voor een speciaal bezoekersplatform, vanaf waar je niet alleen de stad Mechelen, maar zelfs Brussel kon bekijken. Na twee dagen slenteren waren de benen moe en wat kan je dan beter doen dan lekker onderuit zitten tijdens een boottochtje over de Dijle, afgeblust met een Belgisch biertje en lekker eten op een zonnig terras. Hoe de twee Mechelse dagen eruit zagen staat op:
Woensdag met René het wandelritme maar weer eens opgepakt. Tot voor enkele jaren wandelden we geregeld, maar de gewoonte was na corona een beetje ingezakt. Maar woensdag was het, wat betreft het weer, een uitgelezen dag, dus wandelschoenen aan en met de trein naar Hilversum voor een voettocht naar Hollandsche Rading. Met René moet je het ambitieniveau niet al te hoog leggen. Niet dat we geen langere afstanden aankunnen. Maar maar goed kijken en fotograferen kost nou eenmaal ook tijd. Dus een tochtje naar Hollandsche Rading, halverwege Utrecht, leek ons haalbaar. Heel afwisselend, eerst een stuk door niet de minste buurten van Hilversum en daarna door de bossen van het Gooi naar Hollandsche Rading.
De Emmastraat in Hilversum moet ooit een katholiek bolwerk zijn geweest. Aan het begin de kolossale St.Vitus kerk en even verderop het vroegere gebouw van de KRO. De omroep moet zich daar dus helemaal hebben thuis gevoeld. Op de gevel van het gebouw staat nog het logo dat zo’n zestig jaar geleden gevoerd werd. Maar de kerk is leeg gelopen en het omroepgebouw staat nu leeg. De KRO zal ongetwijfeld ook zijn verhuisd naar het nieuwe Mediapark. De straat is nu meer een ‘grote-geld’-bolwerk geworden en is het domein van advocaten en notarissen, want een normaal mens kan zich deze statige panden niet meer veroorloven. Geen wonder dat het nu de autodealers in ‘het hogere segment’ zijn om zich hier thuis te voelen.
Maar vanaf het treinstation Sportpark kom je in een andere wereld. Vanaf daar is het een bosgebied. En ook hier laten ze omgevallen bomen en het sprokkelhout gewoon liggen, wat weer goed schijnt te zijn voor de biodiversiteit. Ziet er wat rommeliger uit, maar de natuur vaart er wel bij. Zelfs onder het viaduct van de A-27 hebben ze daaraan gedacht. Onder dat soort viaducten is het meestal een rafelrandje, maar nu zijn daar heel bewust boomstronken neergelegd om de biodiversiteit onder en aan weerskanten van het viaduct te bevorderen. Na tien kilometer en vier uur verder dook het stationnetje van Hollandsche Rading op voor de terugreis. De Gooise indrukken zijn samengevat op:
Elk jaar verzin ik wel weer een reden om op Koningsdag (en vroeger Koninginnedag) niet in de stad te hoeven zijn. Maar dit jaar kon ik geen reden verzinnen en bovendien moesten er in huis ook nog allerlei dingetjes worden gedaan. Dus we konden niet om Koningsdag heen. Temeer daar al om tien uur in de ochtend bij ons achter de eerste luidruchtige boenke-boenke-boenke boten voorbij kwamen. Dus, toen de huiselijke karweitjes waren gedaan, en het ineens ook niet meer zo héél slecht weer was, besloten we om ons maar eens in het gedruis te storten. Nou ja, eigenlijk meer een wandeling door het gedruis te maken. Want het is altijd leuk om te zien hoe mensen uitbundig plezier kunnen maken. En ook met een vaag plan om ergens op een terrasje gezellig wat te gaan drinken. Dat laatste is alleen niet gelukt. Tegelijkertijd probeerde ik me te bedenken wat ik hierover in hemelsnaam zou moeten schrijven. Gelukkig ging de camera mee, want in dit geval zeggen beelden meer dan woorden. Maar na drie uurtjes wandelen was het wel genoeg, het gezellig wat drinken deden we thuis wel en nu weet ik ook weer waarom ik toch maar beter op Koningsdag de stad kan verlaten. Kijk, huiver en geniet op:
Bezoek uit het buitenland. Wat kan je dan, behalve natuurlijk een boottocht over de grachtengordel of een bezoek aan een van de musea, beter doen dan een toertje rond het IJsselmeer? Succes verzekerd…! Vooral in april, want dat is het bollenseizoen. Die bollen en dan natuurlijk de bloeiende tulpen zijn niet alleen te zien in de ‘Bollenstreek’ rond de Keukenhof, maar steeds meer ook in de Kop van Noord-Holland. Daar is meer ruimte en de grond is er blijkbaar net zo geschikt voor. Wel waren we naar verluid een weekje te vroeg en zou het hoogtepunt van de bloei daar net ietsje later dan in het gebied rond de Keukenhof. Er is in ‘de Kop’ meer wind en de temperatuur zal daar een graadje lager zijn.
Niettemin viel er op dat gebied veel te zien en ons buitenlands bezoek viel van de ene verbazing in de andere. De fotoserie, die hij dezelfde avond nog richting Amerika stuurde kon de volgende dag dan ook rekenen op een hoog ’waauw’-gehalte. We realiseren het ons amper, maar kennelijk is die overvloed aan gevarieerde kleuren toch wel iets bijzonders. Ook de Afsluitdijk is dat eigenlijk wel, maar daar is nu groot onderhoud en de gebruikelijke stop bij het ‘Monument’, waar ooit de dijk werd gedicht was nu even niet mogelijk. We hadden wat lang in die bollenstreek rondgereden en er bovendien veelvuldig uitgestapt, dus kwam Friesland er met een bezoekje aan Makkum en Hindeloopen, ook wat betreft de fotografie, deze keer wat bekaaid vanaf. Maar de bloemen zijn alleen in april te zien en Friesland kan het hele jaar nog. Vandaar de deze keer wat selectieve fotoserie op:
De fotoclub is na een wel héél lange winterslaap weer eens bij elkaar gekomen. Slecht weer en allerlei andere redenen hadden voor deze lange pauze gezorgd. Maar donderdag kwam het er eindelijk van. Niet dat het nu meteen goed weer was, maar wéér opnieuw uitstellen was een brug te ver. Deze keer was het doel Amersfoort. Met de opdracht om in anderhalf uur een fotoserietje te produceren voor latere bespreking in de groep. Amersfoort is een mooie stad met een middeleeuwse en dus ook fotogenieke kern. En meteen het geografische centrum van Nederland, met als echte officiële centrale punt de spits van de Onze Lieve Vrouwetoren.
Anders dan in veel andere Nederlandse steden zijn de grachten behouden, maar – helaas – zijn veel stadswallen vervangen door singels en parken. Dit om het groeiende autoverkeer op te vangen. Want door de centrale ligging in Nederland heeft de stad daardoor veel economie naar zich toegetrokken. Vooral te zien rond het station waar die economie zich heeft geconcentreerd. Maar de architectuur van de vroegere kern is in het centrum grotendeels bewaard gebleven, hoewel de wat grotere doorgangswegen in het centrum – evenals in veel andere steden – zijn ingenomen door de bekende winkelketens en er dus ook niet mooier op zijn geworden. Toch is de stad alleszins de moeite waard om er een paar uurtjes rond te lopen, als was het alleen maar omdat Piet Mondriaan er is geboren en de symboliek daarvan her en der in de stad te zien is. Het geproduceerde serietje staat op:
Op de kaart ziet het centrum van San Francisco er best overzichtelijk uit. Als je de hele baai als uitgangspunt neemt, is het eigenlijk niet meer dan een kleine landtong eindigend aan de voet van de Golden Gate brug. Maar zelfs die landtong is nog zo’n tien kilometer breed. Nou meten ze daar geen kilometers, maar miles, feets en yards, eenheden die zich ook niet zomaar in elkaar laten omrekenen. En als je in de stad de weg vraagt, is een block ook nog een gangbare eenheid, die elke keer groter blijkt dan je denkt. En als de afstand naar een bepaald eindpunt een couple of blocks is, weet je eigenlijk al genoeg: het is nog een heel eind. Handig om te weten, want we lopen in het fraaie Golden Gate Park, zo’n vijf bij anderhalve kilometer aan de westkant van de landtong, eindigend aan de oceaan. Een mooi doel dus voor een zo’n wandeling.
Tot een aantal jaren geleden kon je er nog met de auto komen, maar nu is het grootste deel het domein voor voetgangers, fietsers, skaters, hardlopers en andere recreanten. Alleen het laatste stuk is nog toegankelijk voor de auto. Daar zien we – ik moest echt even in mijn armen knijpen toen ik het zag – zelfrijdende auto’s. Inderdaad zelfrijdend, want er zat helemaal niémand in die auto’s. Bij nader inzien bleken ze later ook gewoon in de stad tussen het drukke verkeer door te rijden. Maar ja, geen wonder eigenlijk, want San Francisco ligt toevallig wel even bij Silicon Valley, dat intelligente gebiedje waar al die technologische hoogstandjes worden uitgevonden. En als ze érgens rondrijden moet het dus wel hier zijn. Het autopark in de VS bestaat trouwens al lang niet meer uit de grote benzineslurpers van weleer, die je nog wel in de wat oudere Amerikaanse films tegenkomt. De ouderwetse ‘slee’, zonder dak, waarin je ongegeneerd flirtend kon rondrijden, is goeddeels verdwenen en het valt pas op als je er ineens eentje ziet. Nu zijn het de meer compacte auto’s, want ook de Amerikanen zuchten onder de hoge benzineprijzen, hoewel die nog niet de helft zijn van wat wij in Europa betalen.
De wandeling eindigt aan de oceaan, in het Queen Wilhelmina Park, met een molen die ooit door koningin Wilhelmina geschonken zou zijn. Zou zijn, want het bordje met een korte uitleg geeft daarover geen duidelijkheid. Wel is de molen omgeven door een klein ‘keukenhofje’, zo te zien een mooi decor voor het maken van selfies. Een busje brengt ons naar het begin van Haight Street, waar de zestiger jaren met de Summers of Love helemaal herleven. En aan het eind in het Castro District, eigenlijk wel hét epicentrum van het liberale Californië en misschien wel zelfs van de hele VS. Een mooier eind van onze vakantie kan je je eigenlijk niet bedenken. De laatste fotoserie staat op:
Vanaf Penn Valley was het nog maar drie uurtjes rijden naar de eindbestemming van onze road trip: San Francisco. Die laatste autoreis verliep andermaal in de stromende regen. Het Californische laagland, de laatste jaren geplaagd door droogte en watergebrek, zag er nu ineens uit als het zompige Noord-Hollandse polderland in december. Maar in San Francisco droogde het op, de blauwe lucht kwam tevoorschijn en zelfs de voorspellingen waren goed. Heerlijk om zo de laatste dagen van de vakantie door te brengen in niet de minste stad van de VS. De ligging aan de oceaan, de baai, het geaccidenteerde terrein en vooral de architectuur maken de stad de moeite waard om er een paar dagen door te brengen. Heel kenmerkend zijn de houten huizen in de binnenstad met hun mooie ronde gevels. In sommige gevallen zelfs kleine paleisjes. Er zullen vast wel regels zijn als je daar een huis wilt (laten) bouwen. Maar als het er eenmaal staat, mag je er elke kleur op smeren, die je maar wilt. Wat leidt tot een bonte mengeling van kleuren, prachtig afstekend tegen de blauwe lucht.
We maken een wandeling in het ‘Mission District’. Hier zien we dat de stad een groot probleem heeft met daklozen en drugsverslaafden. En kennelijk niet alleen in San Francisco, maar eigenlijk in veel andere delen van de VS. Het is al lang niet meer ‘de inmiddels gewone’ marihuana of zelfs cocaïne, maar nu eerder de meer gevaarlijke crystal meth en fentanyl, goedkoop te krijgen maar vele malen meer verslavend en uiteindelijk dodelijk. Her en der zie je op de trottoirs kleine tentjes, waarin deze mensen hun erbarmelijke leven leiden. Ik vond het best heftig en heb er taferelen gezien, die ik niet meer van mijn netvlies krijg. Tegelijkertijd vraag ik me dan af wat er in hun levens is misgegaan, want iedereen van hen zal vast wel een eigen levensverhaal hebben. Desondanks veroorzaakt de groep veel overlast. De stad biedt dan ook hulpprogramma’s, maar de geboden hulp wordt vaak niet aangenomen, want dan komen ze in een circuit waarin ze niet meer kunnen gebruiken. Maar in het besef dat je zelf ook maar weinig aan hun levens kunt veranderen, richten we ons toch maar op al dat moois in de stad. De enigszins selectieve fotoserie daarvan is te zien op:
Reno is de tweede stad van Nevada. Daar waren we donderdag, toen we duizend kilometer moesten rijden, wel héél snel langs gereden. Toch vonden we het nog wel de moeite waard om er nog eens wat uitgebreider te gaan kijken en zondag hebben we er vanuit Penn Valley er maar eens een dagtochtje van gemaakt. In Reno schijnt de zon 300 dagen per jaar en alleen dát al leek ons een aantrekkelijke gedachte na al die regen en sneeuw van de voorbije dagen. Wel moesten we nog een keer over die hoge Donner-pas, waar we eerder wegens de eventuele sneeuw aldaar zo tegenop zagen. Maar de weg bleek toen sneeuwvrij, we hadden nu alle tijd, en de pas werd dus onderdeel van het uitstapje. In Reno mag de zon dan wel veel schijnen, maar daar is dan ook alles mee gezegd, want Reno is een hooggelegen koud oord. Maar niettemin een alleraardigste stad, mooi gelegen en met duidelijk twee gezichten.
Enerzijds een mooie woonbuurt aan de Truckee-river, met ruime houten villa’s. Verder veel aandacht voor kunstwerken in de openbare ruimte en ook hier de nodige street art. En omdat je hier wel in Nevada bent, is het natuurlijk ook een gok-stad. De stad komt op dat gebied alleen niet in de búúrt van Las Vegas, want het gok-Reno is eerder vergane glorie. Parkeren is hier gratis, ook al parkeren we in een kolossale parkeergarage. We lopen een casino binnen en hoewel we na de wandeling langs de rivier er lekker konden opwarmen, domineerde de treurigheid en hing overal de geur van verschaald bier en sigarettenrook. Want roken en drinken doe je natuurlijk ook als je achter zo’n fruitautomaat gaat zitten. Het was niettemin een ontspannen dagje, met eindelijk wat beter weer en de gemaakte foto’s staan op:
Donderdag was het een echte autorij-dag. Vanuit Salt Lake City in Utah door Noord-Nevada naar het westen met Penn Valley (iets ten noordoosten van Sacramento) in Californië als eindpunt. Google heeft uitgerekend dat het precies 1000 kilometer is. Maar met vroeg vertrekken en onderweg afwisselen zou het moeten lukken. En omdat de klok in Nevada een uurtje terug gaat hebben we nog wat extra tijd. Bovendien is het grootste deel van de route heel dun bevolkt, je kunt eindeloos ver kijken, er is weinig verkeer en iedereen rijdt er 130. Bij het ochtendgloren zien we nog een stuk van het grote Salt Lake. Een beter zicht dan gisteren, want vandaag is het zowaar redelijk weer.
Onderweg hetzelfde beeld als in Noord-Arizona: veel caravans, hooguit houten huizen, lukraak in het landschap neergezet zonder dat er sprake is van een clustering in dorpjes, laat staan steden. Er wordt hier blijkbaar individueel gewoond. Nevada is een gok-staat en bij elk pompstation is er wel een casino-voorziening. Zelfs bij de McDonalds, waar ze verrassenderwijs lekkere koffie hebben, was er nog een flink stuk casino aangebouwd. Het moeilijke stuk met de hoge pas, waarvoor we daags tevoren waren gewaarschuwd, kwam op het laatst. Maar er werd voortdurend sneeuw geruimd en uiteindelijk viel dat allemaal mee. Ik merk dat hier vaker. Ze waarschuwen je voor van alles, maar uiteindelijk valt het wel weer mee. Maar bij de afdaling naar Penn Valley gaat de sneeuw over in regen en zien we zowaar een teken van het nakende voorjaar, dat er toch ooit wel zal komen, mogen we toch hopen. Foto’s zijn er onderweg ook gemaakt, de meeste vanuit de auto. Kijk maar op:
We hadden een volle dag ingepland voor Salt Lake City. Maar wat doe je als het de hele dag regent en sneeuwt? Sowieso moesten we de reis voor de volgende dag enigszins voorbereiden. Want op de I-80 bij de grensovergang van Nevada en Californië zouden sneeuwkettingen verplicht zijn. Tenminste voor auto’s zonder winterbanden en tweewiel aandrijving. Eerst dus maar even uitzoeken wat voor auto we eigenlijk hadden. En verder hoe je aan sneeuwkettingen komt en hoe je die erop moet zetten. Want voor autotechniek en zelfredzaamheid op dat gebied hadden we niet doorgeleerd. In het dashboardkastje lag een boekje van Mazda, dus het lag voor de hand dat we een Mazda hadden. Een Mazda-dealer was snel gevonden. Die vertelde ons dat we all-weather banden hadden en een all-wheel-drive auto (AWD). Dat laatste stond trouwens gewoon achter op de auto. Een AWD is eigenlijk nog beter dan een four-wheel-drive (4WD). Sneeuwkettingen dus niet nodig..! Weer wat geleerd en met een gerust hart zouden we de volgende dag op pad kunnen.
Dan – ondanks het slechte weer – toch maar het oorspronkelijke plan uitvoeren en zien wat zich voordoet. Om te beginnen het grote Salt Lake. Het ziet eruit als een gewoon meer, eigenlijk zee. Het doel was Antelope Island, een schiereiland in het meer, dat je rond kon rijden met een mooi uitzicht over het meer. Dat uitzicht viel natuurlijk tegen, maar wat meeviel waren de daar rondlopende bizons. Die moest je wel met enige omzichtigheid benaderen, maar als je in de auto zou blijven was er niks aan de hand. Het werd een fraaie mini-safari, de bizons voelden zich kennelijk helemaal thuis bij dit slechte weer lieten zich dan ook gewillig fotograferen. Op de kwaliteit van de foto’s is het nodige af te dingen, maar dit is nou eenmaal hoe het er bij slecht weer uitziet.
De middag zou besteed worden aan down-town Salt Lake City. Dat wordt vrijwel helemaal gedomineerd door een kolossale mormonen-tempel. Je kon er gewoon naar binnen lopen, maar binnen werden we opgewacht door twee lieftallige en decent geklede meisjes, met een bijbel en het ‘Book of Mormons’ in de hand, en die wel een rondleiding wilden geven. En bereid waren ons een uitrijkaart voor de parkeergarage te verschaffen. Dan weet je eigenlijk al genoeg: dat wordt godsdienstles. En dat werd het ook, want anderhalf uur lang werden we onderwezen over hoe het leven eigenlijk in elkaar zou moeten zitten. Desondanks kreeg je een mooie indruk van het enorme gebouw. Binnen was er het grootste indoor-auditorium ter wereld met 21.000 zitplaatsen. Aan de wanden schilderijen met taferelen die je ook wel ziet in die wachttoren-boekjes van de Jehova’s. En in de grote ruimtes heen en weer benende mannen, allemaal in pak met een stropdas. En verder portrettengalerijen van mannen die het blijkbaar verder hadden geschopt en zich tot apostel hadden laten promoveren. Voor vrouwen bleek zo’n status niet mogelijk te zijn. Al met al een bijzonder middagje, en met de verstrekte uitrijkaart van de garage konden we gelukkig toch weer terug naar het echte en gewone leven met een lekker biertje in onze favoriete restaurantketen. Het toch wel bijzondere dagje is samengevat op:
Dagboek van een camera 