Artis: heel dichtbij, omdat de hoofdingang nog geen honderd meter van huis ligt. Ik heb bovendien een abonnement, maar desondanks kom ik er zelden. Er zijn verderaf gelegen plaatsen in de wereld waar ik vaker kom. Toch zingt het idee om weer eens naar Artis te gaan voortdurend in mijn hoofd rond, maar elke keer is er weer een reden om het naar de volgende week uit te stellen. Tot zaterdag, toen het licht zó mooi was en ik het idee maar eens heb aangepakt. Je kan op twee manieren naar Artis kijken. Het is er prachtig, fotogeniek en ook heel educatief, alleen al te zien aan het feit dat kinderen er buitengewoon veel plezier aan beleven. Maar aan de andere kant: hoe kun je eigenlijk dieren uit een veelal tropische habitat halen, om hier in de winterkou op enkele vierkante meters hun leven te laten slijten? Ik heb zaterdag vooral gelet op de tijdbesteding van de dieren. Ze houden zich hoofdzakelijk bezig met eten, zichzelf en elkaar schoonmaken, en rondjes lopen in de hun toegemeten beperkte ruimte. En dat de hele rest van hun leven. Aan het publiek lijken ze inmiddels gewend. Ze gaan gewoon door met hun ding en keuren ons geen blik waardig. Andersom dus wel, afgaand op de duizenden foto’s die door het publiek worden gemaakt. Inclusief de mijne op:
Na twee weken regen werd het ineens mooi weer en zouden we maar weer eens een fotosafari maken. De bedoeling was deze keer om nog maar eens naar de Houthavens te gaan. Daar waren we een jaar geleden ook al geweest, maar we waren benieuwd hoe die wijk in aanbouw er nu bij lag. Bovendien zouden we deze keer – ook al aangemoedigd door het mooie weer – er helemaal naartoe lopen. Want je weet nooit wat er onderweg nog te zien is. Eigenlijk is dat vragen om het risico dat je de beoogde eindbestemming nooit haalt. En dat gebeurde dus ook. Het begon al bij de Zuiderkerk en de Geldersekade. Daar waren de waterspiegels en het fraaie licht zó mooi dat we er veel te lang zijn blijven hangen. En dan, verderop, het nieuwe Paleis van Justitie aan het water. Vaak langs gekomen, met de auto nog wel, maar er nooit een kijkje genomen. Deze keer dus wel, me verbazend over de vormgeving en architectuur van dat gebouwencomplex. Hoe anders wordt er nu gebouwd dan in die treurige 80’er jaren….!
Uiteindelijk hebben we de Houthavens nog wel gehaald, maar toen begon het al te schemeren. Aan de waterkant is een knots van een hotel gebouwd. Zonder al te veel klandizie nog, zo te zien, maar je kan je zo voorstellen hoe je daar over tien, twintig jaar uitkijkt over het huidige NDSM-terrein, dat dan ongetwijfeld zal zijn volgebouwd met wolkenkrabbers. Maar het toetje van de dag was nog wel het voormalige REM-eiland. Dat lag in 1964 in de Noordzee en vandaar werden toen de eerste commerciële TV-uitzendingen verzorgd onder de naam ‘TV-Noordzee’. Nu als restaurant aangemeerd aan de Houthavens en vandaar konden we in het schemer nog over het IJ uitkijken. Bij mooi daglicht beslist nog maar eens terugkomen dus. En misschien er wel een hapje eten. De foto’s van vandaag staan op:
We hadden woensdag een begrafenis op de Nieuwe Ooster, de grote begraafplaats in het oostelijk deel van Amsterdam. Het is met afstand de grootste en mooiste begraafplaats van de stad. Nu kom ik er gelukkig (nog) niet zo vaak. Nog niet, maar inmiddels leef ik in een bos waarin – zij het nog langzaam – wordt gekapt. Die uitspraak deed mijn vader ooit, en die uitspraak is altijd in mijn geheugen blijven hangen. Dat er nu een van die bomen is omgevallen was de aanleiding voor het bezoek aan de Nieuwe Ooster. En nu we er toch waren is meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om na afloop van de ontvangst er eens wat rond te lopen.
De herfst, vooral op zo’n mooie zonnige dag als woensdag, is eigenlijk het ideale seizoen om begraven te worden. Maar meestal heb je dat niet voor het zeggen. Behalve als je je overlijden van tevoren bepaalt, zoals dat het geval was bij de overledene in kwestie. Euthanasie was tot dusver iets ver van mijn bed. Je leest er af en toe wat over, het komt soms in het nieuws, dus kun je je er een mening over vormen. Maar deze keer was ik indirect betrokken en wist van tevoren wat er zou komen. We hebben daags voor het overlijden aan de keukentafel nog afscheid van haar genomen. Moeilijk, omdat bij het weggaan je eigen vocabulaire tekortschiet. Al met al heeft het me behoorlijk beziggehouden. Hulde voor de professionals die beroepsmatig zijn betrokken en die elke keer weer die moeilijke afwegingen moeten maken.
De Nieuwe Ooster is – anders dan veel andere kerkhoven – een veelzijdige begraafplaats. Met uiteenlopende culturen, talen en dus ook rituelen. En uiteenlopende afmetingen en uitbundigheid van de grafmonumenten. Blijkbaar hebben sommigen ook de gewoonte om al de namen van de nog levenden te vermelden, als illustratie dat voor hen al een mooi plaatsje is gereserveerd. En passant is – niet ver daarvandaan – ook nog even het park en paviljoen Frankendael bezocht. Een van de grootste groenstroken van de stad, maar zelfs na 26 jaar moet ik bekennen dat ik er nog nooit echt was geweest. Behalve dan die ene keer, zo’n 15 jaar geleden, toen ik in dat paviljoen een vergadering had, maar toen niet verder ben gekomen dan het paviljoen zelf. Samen met de Nieuwe Ooster veel groen dus en dat allemaal binnen de Ring van Amsterdam. Dat vele groen is vastgelegd op:
Marcel had een zwemtoernooi in Antwerpen. Meestal ga ik mee naar dat soort evenementen, vooral als het in een leuke stad is. En dat ís Antwerpen. En ook als ik kan deelnemen aan een bij-programmaatje, waaronder hardlopen, zodat ik er voor wat betreft de sport niet helemáál voor spek en bonen bijloop. Verder maken we er meestal een lang weekend van, zodat we nog andere dingen kunnen doen en zien. Het Centraal Station bijvoorbeeld. Het schijnt door te gaan voor een van de vijf mooiste treinstations ter wereld. Dus deze keer hebben we de tijd genomen om het eens te bekijken en fotografisch eens goed onder handen te nemen. Treinen komen en gaan op maar liefst vier verdiepingen en de centrale hal ademt nog de grandeur van weleer, toen treinreizen nog een deftige aangelegenheid was.
Een andere bezienswaardigheid die op het lijstje stond was het MAS-museum. Bij een eerder bezoek aan de stad hadden we daar geen tijd meer voor. Nu wel, maar we hadden alleen niet gerekend op Allerheiligen, een feestdag die ik me nog herinner uit mijn jeugd, maar die bij ons al decennia geleden van de kalender is afgevoerd. In België dus nog niet en het betekende ook dat het museum gesloten was. Jammer, dan maar op het lijstje houden voor een volgende keer.
Het hardlopen op zaterdag betrof een 10 kilometer, ergens in een bos ten zuiden van de stad. Aan de deelnemerslijst te zien was ik met afstand de oudste. Daarna een hele tijd niks, tot de ‘op-een-na-oudste’ die 13 jaar jonger was. Ik merk natuurlijk al jaren dat ik niet meer zo snel loop als twintig jaar geleden, maar begin het wel een uitdaging te vinden om onder mijn leeftijdgenoten toch nog een partijtje te kunnen meeblazen. Verder veel door de stad gelopen, tussen de regenbuien door. Er wordt nog druk gebouwd en vooral gerenoveerd en ook de nieuwe metrolijn is nu bijna klaar. Het is een alleszins leefbare stad en het gaat er nog meer leefbaar worden. Al met al was het, ondanks de vele regen en het gesloten museum, toch nog een erg gezellig weekend en de foto’s staan op:
Dagboek van een camera 