De dagen worden nu snel korter. Ook echt zonnige dagen worden zeldzaam, maar ze zijn er nog wel. Zoals afgelopen vrijdag en dus een mooie gelegenheid voor een foto-wandeling van Castricum naar Egmond. Het eerste stuk door de duinen met een typisch herfstlandschap: bijna kale bomen, rode bessen en rode paddestoelen met witte stippen. Het tweede stuk over het strand, waarop druk werd gefietst. In de verte op zee een groot windmolenpark. Die zie je de laatste jaren steeds meer. Ondanks de evidente voordelen ervan is er ook protest tegen omdat het horizonvervuiling zou zijn. Onlangs werd in Zandvoort gehoord dat het zelfs ‘de dood voor het toerisme’ zou betekenen. Maar de stranden zaten toen vol en niemand die zich eraan stoorde, leek me zo. Ik vond ze zelf vandaag ook erg fraai aftekenen tegen de horizon. Half in het duister en verkleumd in Egmond is er opgewarmd met een kop soep. De foto’s staan op:
Amsterdam doet zijn best om zoveel mogelijk nieuwe woningen te bouwen. IJburg is daarvan een mooi voorbeeld en zo’n twintig jaar geleden zijn er aan de oostkant van de stad enkele eilanden opgespoten waarop een hele nieuwe stad moet komen. Inmiddels zijn enkele eilanden al bebouwd. Ik was er vrijwel nooit geweest en het werd dus tijd om er eens een kijkje te nemen. Er is een fraaie brug vanaf de stad ernaartoe. Ik vraag me alleen wel af of ze goed hebben nagedacht over de ontsluiting. Er wordt flink ingezet op het openbaar vervoer door een hoogfrequente tramverbinding. Maar als je veel en ook dure woningen gaat neerzetten, kan je op je vingers natellen, dat die mensen dan ook auto’s hebben en dus ook met de auto willen komen en gaan. En dan is een enkelbaans weggetje over die brug op langere termijn onvoldoende, lijkt me zo. Wel is er aan de oostkant ook een ontsluiting maar daar heb je niks aan als je naar de stad wilt.
IJburg is wel een fraaie en gevarieerde wijk, maar mist nog een ziel, zoals je die in de stad hebt. Hoewel het de bedoeling was om in IJburg zelf een kijkje te nemen, zijn we daar eigenlijk nauwelijks geweest. Wel in het aanpalende Diemerpark, de fraaie uitlaatplek van de nieuwe wijk, die zo te zien in een grote behoefte voorziet, omdat er druk wordt gewandeld, hardgelopen of honden uitgelaten. Vanaf het park kan je IJburg goed zien liggen en ook constateren dat ze er nog lang niet zijn uitgebouwd. Er is ook een kleine fotoserie gemaakt, hoewel de donkere dagen naderen en de foto’s wat moeilijker worden. Zie:
Twente is het land van mijn jeugd. Om precies te zijn Tubbergen, waar ik zo’n tien jaar heb doorgebracht. Ik bewaar zoete herinneringen, het Rijke Roomsche Leven en het leven in een dorp, waarover Wim Sonneveld zo mooi kon zingen. Nu de familie over Nederland en ook Duitsland is uitgewaaierd en mijn ouders zijn overleden, kom ik er minder vaak. Alleen mijn oudste zus woont er nog en dat was de aanleiding voor een bezoekje. Daarmee werden vier vliegen in één klap geslagen. Eerst het opsnuiven van jeugdherinneringen, die helaas toch zijn vervaagd. Daar waar je vroeger iedereen kende, loop je nu anoniem rond. Bovendien is er veel veranderd, veranderingen die je minder zou hebben opgemerkt als je er was blijven wonen. Verder tijdens een lange wandeling naar Ootmarsum lang kunnen bijkletsen met mijn zus. Ook de wandeling zelf over een geaccidenteerd terrein, die ik dan maar beschouw als een nuttige training voor het komende avontuur op de Kilimanjaro. En natuurlijk foto’s gemaakt van het prachtige landschap dat ik des te meer waardeer nu ik er al een tijd niet meer woon. Die foto’s staan op:
Deze week was er een nieuws-item over de Rotterdamse haven met prachtige en vooral fotogenieke beelden. De Maasvlakte lag al een tijdje te broeden in ons hoofd om er eens een keer heen te gaan. Maar de beelden van dat nieuws-item waren zó mooi dat er – mede aangespoord door het mooie weer – niet langer werd gedraald en we in de auto zijn gestapt. Helemaal naar Maasvlakte-2. We hebben er rondgereden, kwamen bij een info-centrum terecht en daar is meteen een boottocht geregeld. Daardoor kon je heel dicht bij de dingen komen die er allemaal te zien waren, met bovendien een heldere uitleg daarvan. Er ontvouwde zich daar een heel nieuwe wereld. Natuurlijk de haven zelf, waar containers vanaf enorme schepen met geautomatiseerde hefbomen worden overgeslagen om verder landinwaarts te worden vervoerd. Onvoorstelbaar hoeveel spullen er uit de rest van de wereld in Europa terecht komen, met al hun afval en ongetwijfeld ook spullen die het daglicht niet kunnen verdragen met bovendien onbegonnen werk om dat allemaal te controleren.
Daarnaast is de Maasvlakte ook nog een fabriek om van alles te produceren wat heel groot is. Zoals booreilanden en enorme windmolens. En speciaal op maat gemaakte schepen die dat alles dan weer moeten vervoeren en overal in de wereld op zijn juiste plaats neerzetten. Allemaal dingen, waar Nederland, mede door zijn ligging en opgedane know-how heel goed in is. Buitengewoon indrukwekkend allemaal en de camera was maar half in staat om deze indruk ook goed in beeld te brengen. De poging daartoe staat op:
Er moest onderhand maar eens geoefend worden voor de grote komende januari-voettocht. Nu eens een keer een wat langere afstand (hopelijk meer dan 20 kilometer), want die zal ik over twee maanden toch wel in de benen moeten hebben. En een mooie gelegenheid om ook eens andere stadsdelen te bezoeken. Naar het nieuwe (en vooral verre) westen bijvoorbeeld, waar ik in al die jaren, die ik nu in Amsterdam woon nog nooit was geweest. Mooi november-herfstweer en uiteindelijk gelopen via het Westerpark en Sloterdijk helemaal naar het einde van Geuzenveld, bijna in Halfweg (inderdaad halverwege Haarlem). Uiteindelijk na bijna 24 kilometer liefdevol met vermoeide beentjes ontvangen door vrienden in Nieuw-Sloten met een kop warme chocolademelk. De camera is ook mee geweest en er is een uitgebreide serie gemaakt. Zie:
Nog een laatste impressie van deze mooie herfst. Voordat de wereld grijs en donker wordt waren dit misschien wel de laatste dagen in typische herfstkleuren. Eigenlijk was het doel van de dag Lelystad met zijn outlet winkelcentrum. Maar op de terugweg bedachten we dat het eigenlijk ook wel aardig zou zijn om eens via de dijk, die het Markermeer begrenst, naar Enkhuizen te rijden. Het was al laat op de dag, maar net nog licht genoeg om de bomen in herfsttooi te zien en tegelijk ook de kade van de haven vol met bladeren te zien liggen. Maar eigenlijk al te donker om het stadje goed te bekijken. Maar wel de moeite waard om later nog eens terug te komen. Toch nog een kleine fotoserie gemaakt. Zie:
Dagboek van een camera 