Artis, bij ons om de hoek, we hadden er een abonnement en we kwamen er dan ook geregeld. Toch maakte ik elke keer weer de vergelijking met de eindeloze tropische habitat, waar veel van die dieren vandaan komen. En de beperkte ruimte hier waarin – bijvoorbeeld – de leeuwen hun ontelbare rondjes draaien. En dan heb ik het nog niet eens over het verschil in temperatuur tussen hun oorspronkelijke natuurlijke omgeving en de winterkou hier. Daar staat natuurlijk tegenover dat de leeuwen hier elke dag op vaste tijden hun biefstukken krijgen aangereikt. Kom daar maar eens om in die tropische habitat, waar het elke dag weer een strijd is om te overleven.
Maar we hebben ons abonnement opgezegd en zijn er nu al twee jaar niet meer geweest. Niet dat het opzeggen van ons abonnement nou meteen te maken had met dat gebrek aan dierenwelzijn. Het was meer dat we er eigenlijk toch al te weinig kwamen. Maar René is Artis wat meer trouw gebleven en met hem kon ik woensdag meeliften op nog maar eens een wandeling door de dierentuin. In die twee jaar is er toch wel wat veranderd. Misschien worstelt ook Artis met zijn identiteit en met de vraag wat het over tien jaar wil zijn. Overal wordt gewerkt aan de bouw van grotere dierenverblijven en dus meer vierkante meters leefruimte. Verder is er naar mijn idee een verschuiving op gang van fauna naar flora en gaat het richting een stadstuin. Ook gaat het misschien wel richting speeltuin, want ineens staat er een heuse draaimolen. We zullen zien hoe het verder gaat. Zoals het er nu uitziet staat op:
Dagboek van een camera 