Omdat ik een abonnement op Artis heb, loop ik er regelmatig even naar binnen. Erg laagdrempelig, omdat het nog geen tweehonderd meter van mijn huis is. Zo ook afgelopen maandag. En elke keer maak ik – bijna onbewust – de vergelijking met de reis die we vorig jaar naar het Serengeti National Park in Tanzania maakten. En vraag me dan af wat eigenlijk de natuurlijke omgeving van die dieren is. Het was maandag ijzig koud en ik kan me dan ook niet voorstellen dat dat prettig is voor dieren die de tropen als hun oorspronkelijke habitat hebben. En dan heb ik het nog niet eens over de kleine hoeveelheid vierkante meters waarop de dieren de hele rest van hun leven eindeloze rondjes draaien. Met name het binnenverblijf van de olifanten vond ik tamelijk confronterend. Onbewust denk ik dan toch terug aan Tanzania en hoe de olifanten er dáár bij liepen. Daar staat natuurlijk tegenover dat ze in Artis dagelijks hun natje en droogje krijgen, want in Tanzania is het leven in die zin wat harder en is het eten of gegeten worden. Gezien de kou van maandag zijn bijna alle foto’s binnen gemaakt. Vandaar de oververtegenwoordiging van reptielen, die in de meeste gevallen ook niet meer hadden dan één vierkante meter. Voor meer Artis-foto’s zie:
We hebben het ritme van de wandelingen weer eens opgepakt. Dat was in de warme zomer een beetje verdwenen, maar dit was er een ideale dag voor. We doen het vaak van station naar station en soms is dat dus wat gepuzzel. Deze keer van Santpoort-Noord naar Zandvoort. Eerst een heel stuk door de Kennemerduinen en daarna over het strand. Voor de echte herfstkleuren is het nog iets te vroeg, maar daartegenover staat dat vooral het eerste stuk door een prachtig oud bosgebied gaat, dat langzaam overgaat in duinlandschap. Het is het gebied van de herten en hier hoorde ik een verhaal dat ik bijna niet kan geloven. Die herten heb ik de duinen van Zandvoort wel vaker gezien, maar het zijn er nu zó veel, dat ze er maar liefst 2600 (!!!) hebben afgeschoten. En zelfs nu schijnen er nog ongeveer 1600 rond te lopen. Ze zijn vrij schuw, maar af en toe kon je hun gebrul horen. Ondanks die schuwheid hadden we toch het geluk op een moment oog in oog met zo’n hert te staan. Voor meer bos-, duin- en strandfoto’s zie:
Een dagje naar Antwerpen stond al heel lang op de ‘bucket-list’. Ik was er voor het laatst in 1998, dus dat werd weer eens tijd. Wel vaker met de trein erdoor of met de auto erlangs gekomen, onderweg naar Brussel of verder. Al een jaar of tien hebben ze daar een nieuw centraal station. Met de trein kom je dan in een donker en somber ondergronds hol, maar als je eens een keer uitstapt blijkt het nieuwe station een fraai architectonisch hoogstandje. Treinen rijden er op maar liefst vier verdiepingen, volgens mij nergens ter wereld vertoond. Boven is er de prachtige voorname hal, mooi gerenoveerd met behoud van alle barokke details.
Ook in de stad wordt er nog volop aan de infrastructuur gesleuteld. De halve Italië- en Frankrijk-lei is omgeploegd voor een nieuwe metro-lijn die er ooit moet komen. Dan een stukje verderop, op de Meir, richting Schelde en rond de kathedraal blijkt het niet alleen Amsterdam te zijn, dat zucht onder de massa’s toeristen en hier is de concentratie minstens zo groot. Maar misschien kwam het wel door de zaterdag en het – voor half oktober – uitzonderlijk warme weer. Even ten noorden van het centrum staat het nieuwe Museum Aan de Stroom (MAS) met zijn mooie donkerrode architectuur. Je kan met roltrappen helemaal naar boven voor een uitzicht over de stad. Het gebied rond het museum en ten noorden daarvan was eerder een vervallen havengebied, maar is nu volop in ontwikkeling met nieuwe hippe dingen en met behoud van het industriële erfgoed, iets wat je wel meer ziet in havensteden.
Aan het eind van de dag zouden we lekker buiten mosselen gaan eten, want dat doe je nu eenmaal als je in Antwerpen bent. Dat bleek kansloos, want alle terrassen zaten vol en uiteindelijk moesten we genoegen nemen met een treurige en lawaaiige Italiaan midden in de toeristenfuik. Alle hulde voor Antwerpen dat hard werkt aan de verfraaiing van de stad, maar zo langzamerhand begin ik me af te vragen of het nog wel leuk is om tegelijk met duizenden anderen een stad te bezoeken. Toch gaat Antwerpen niet van de ‘bucket-list’ af. Op een doordeweekse dag, met een tikkeltje minder mooi weer is het MAS en het gebied er omheen er ook nog wel, inclusief de mosselen. De foto’s van Antwerpen staan op:
Breda, nog zo’n Nederlandse stad, waar ik zelden of nooit kom. Vroeger, toen ik nog in Tilburg woonde, kwam ik er geregeld. Maar daar ben ik al 43 jaar weg en eigenlijk ben ik – behalve erlangs – nooit meer in Breda geweest. Onlangs wel weer, en ik moet zeggen, het is niet bepaald de minste stad van Nederland. Aanleiding was de grote foto-expositie daar, die ik met René heb bezocht, op meerdere locaties van de stad. Die expositie was zelfs zo groot dat één keer niet genoeg was en we er nog een tweede keer zijn geweest. De bezichtiging van de stad begon al met het station. In het verre verleden was er een piepklein en gezellig stationnetje. Ze vonden het nodig om dat in het begin van de 70’er jaren te slopen om het in 1975 te vervangen door een afgrijselijk en winderig bouwsel. Dat blijkt nu ook gesloopt en is vervangen door een knots van een gebouw, eigenlijk veel te groot, maar bij nader inzien is het ook onderdak voor kantoren. Hoe dan ook, iedereen in Breda is blij dat het bouwsel uit 1975 eindelijk weg is.
Breda was ooit het industriële hart van West-Brabant. De snoepjes van Faam, de frisdrank van Hero en natuurlijk het bier van de Drie Hoefijzers en Oranjeboom, later gefuseerd en anoniem opgeslokt door een of ander Amerikaans conglomeraat en elders ondergebracht. Maar het industriële erfgoed is er nog wel degelijk en ook de moeite waard. De Drie Hoefijzers zijn trouwens overal in de stad terug te vinden, maar het mooiste is nog wel het vroegere art-deco hoofdkantoor van de brouwerij met de glas-in-lood ramen. Een ander toch wel bezienswaardig object is de Onze Lieve Vrouwekerk met als bonus de beklimming van de toren. Dat alles was al genoeg voor een hele middag, met weinig tijd voor de foto-expositie en dus reden om in de week erna nog eens terug te komen.
De foto’s zelf waren eigenlijk maar een klein onderdeel van de expositie. Het merendeel van wat er te zien was betrof artistieke uitingen gerelateerd aan fotografie. Sinds het bestaan van de digitale fotografie heeft zich eigenlijk een nieuwe kunstvorm ontwikkeld, ook wel aangeduid als ‘digi-art‘. Ik heb me zelf nog nooit bewogen op dat gebied, omdat ik mijn handen al vol heb aan het maken en bewerken van ‘gewone’ foto’s. Wel merk ik dat ik er inspiratie van krijg en er zelfs – zoals in Breda ook weer – een beetje onrustig van word. Maar ik kan me tot dusver inhouden om eraan te beginnen. Het blijft echter op de ‘bucket-list’ en als ik ooit nog eens achter de geraniums terecht kom, weet ik wat ik nog kan gaan doen. Hoe dan ook, het tweedaags bezoekje was meer dan de moeite waard. De ‘gewone’ foto’s van dit bezoekje staan op:
Dagboek van een camera 