We hadden een volle dag ingepland voor Salt Lake City. Maar wat doe je als het de hele dag regent en sneeuwt? Sowieso moesten we de reis voor de volgende dag enigszins voorbereiden. Want op de I-80 bij de grensovergang van Nevada en Californië zouden sneeuwkettingen verplicht zijn. Tenminste voor auto’s zonder winterbanden en tweewiel aandrijving. Eerst dus maar even uitzoeken wat voor auto we eigenlijk hadden. En verder hoe je aan sneeuwkettingen komt en hoe je die erop moet zetten. Want voor autotechniek en zelfredzaamheid op dat gebied hadden we niet doorgeleerd. In het dashboardkastje lag een boekje van Mazda, dus het lag voor de hand dat we een Mazda hadden. Een Mazda-dealer was snel gevonden. Die vertelde ons dat we all-weather banden hadden en een all-wheel-drive auto (AWD). Dat laatste stond trouwens gewoon achter op de auto. Een AWD is eigenlijk nog beter dan een four-wheel-drive (4WD). Sneeuwkettingen dus niet nodig..! Weer wat geleerd en met een gerust hart zouden we de volgende dag op pad kunnen.
Dan – ondanks het slechte weer – toch maar het oorspronkelijke plan uitvoeren en zien wat zich voordoet. Om te beginnen het grote Salt Lake. Het ziet eruit als een gewoon meer, eigenlijk zee. Het doel was Antelope Island, een schiereiland in het meer, dat je rond kon rijden met een mooi uitzicht over het meer. Dat uitzicht viel natuurlijk tegen, maar wat meeviel waren de daar rondlopende bizons. Die moest je wel met enige omzichtigheid benaderen, maar als je in de auto zou blijven was er niks aan de hand. Het werd een fraaie mini-safari, de bizons voelden zich kennelijk helemaal thuis bij dit slechte weer lieten zich dan ook gewillig fotograferen. Op de kwaliteit van de foto’s is het nodige af te dingen, maar dit is nou eenmaal hoe het er bij slecht weer uitziet.
De middag zou besteed worden aan down-town Salt Lake City. Dat wordt vrijwel helemaal gedomineerd door een kolossale mormonen-tempel. Je kon er gewoon naar binnen lopen, maar binnen werden we opgewacht door twee lieftallige en decent geklede meisjes, met een bijbel en het ‘Book of Mormons’ in de hand, en die wel een rondleiding wilden geven. En bereid waren ons een uitrijkaart voor de parkeergarage te verschaffen. Dan weet je eigenlijk al genoeg: dat wordt godsdienstles. En dat werd het ook, want anderhalf uur lang werden we onderwezen over hoe het leven eigenlijk in elkaar zou moeten zitten. Desondanks kreeg je een mooie indruk van het enorme gebouw. Binnen was er het grootste indoor-auditorium ter wereld met 21.000 zitplaatsen. Aan de wanden schilderijen met taferelen die je ook wel ziet in die wachttoren-boekjes van de Jehova’s. En in de grote ruimtes heen en weer benende mannen, allemaal in pak met een stropdas. En verder portrettengalerijen van mannen die het blijkbaar verder hadden geschopt en zich tot apostel hadden laten promoveren. Voor vrouwen bleek zo’n status niet mogelijk te zijn. Al met al een bijzonder middagje, en met de verstrekte uitrijkaart van de garage konden we gelukkig toch weer terug naar het echte en gewone leven met een lekker biertje in onze favoriete restaurantketen. Het toch wel bijzondere dagje is samengevat op:
Dagboek van een camera 