Je hebt in Nederland de ‘lange afstands wandelpaden’ (LAW’s). De bekendste is natuurlijk het Pieterpad, maar er blijken nog tientallen andere paden te zijn, zoals bijvoorbeeld het Floris V-pad, dat van Amsterdam naar Bergen op Zoom loopt. Behalve dat dit pad ook nog een opfriscursus vaderlandse geschiedenis biedt, loopt het voor een groot deel over graskades, tiendwegen, jaagpaden en andere wegen, vaak op wegen waar je zelfs met de fiets niet kunt komen. Ik heb vorig jaar de eerste etappe van Amsterdam naar Weesp gelopen, met het doel om na mijn pensionering niet achter de geraniums terecht te komen, maar om het hele traject naar Bergen op Zoom af te wandelen. Niet alle etappes achter elkaar, maar af en toe een etappetje, als de zin er is en het mooi weer is. Het moet wel leuk blijven, heel relaxed dus, zoals het hoort bij de lifestyle van een pensionado.
Nu, bijna anderhalf jaar na mijn pensionering, is daar nog niet zo veel van terecht gekomen. Sterker nog, sinds Weesp, nu al weer anderhalf jaar geleden, is er niet meer gewandeld, althans niet op dit pad. Blijkbaar zijn er andere en meer belangwekkende dingen gedaan. Maar nu heb ik samen met René het plan opgevat om het pad vanaf Weesp maar eens te vervolgen en maar zien waar we uitkomen. Al in het begin was er een mooi zicht op de spoorbrug in aanbouw, een bouwkundig huzarenstukje, omdat het ding na afbouw over een jaar ook nog eens een halve kilometer verderop, dwars over de achtbaans A-1, op zijn plaats wordt gezet. Verderop over een smal dijkje ‘door’ de Ankeveense plassen, met langs de kant veel knotwilgen, richting ’s Graveland en zijn deftige buitenplaatsen. Met pijn in de schoenen na ruim 20 kilometer in Kortenhoef aangeland en met de bus terug naar het treinstation in Naarden. De korte foto-impressie staat op:
Een vreemd verblijf in Rome deze keer, na afloop van zo’n fietstocht. Als je een stad van dat kaliber bezoekt ga je zeker niet op een camping aan de rand van de stad, ver buiten het centrum, zitten. Een verder is de instelling waarmee we nog een paar dagen in Rome verblijven heel anders. Het is eigenlijk het gevolg van een miscalculatie. We hebben te snel over onze fietstocht gedaan. De deadline was de terugvlucht op 4 september, geboekt, betaald en niet veranderbaar. En je wilt die niet missen, zodat je onderweg wat reserve neemt voor onverwachte tegenvallers. Achteraf misschien onhandig, maar dat maakt dat we de laatste dagen eigenlijk afwachtend doorbrengen. Alles wat moest worden gedaan is gedaan. We hoeven niet meer te fietsen. De fietsen zijn zelfs afgeleverd voor verzending naar huis en nu resten nog drie dagen op die camping. Niet meer de moeite genomen om te verhuizen naar een hotel in het centrum, maar een beetje hangen en uitrusten bij het zwembad van die camping. En nog eens de fietstocht overdenken en zelfs verwerken. Maar eigenlijk wil ik ook niets liever dan naar huis, na ruim vier weken leven uit twee fietstassen. Toch maken we nog twee uitstapjes naar de stad. En vragen ons af of dat het doden van de tijd is of het zoeken naar bezienswaardigheden. Maar als we er eenmaal zijn is het toch weer leuk. Want Italië blijft speciaal. De laatste indruk staat op:
Dagboek van een camera 