Deze week (op 1 februari) is het precies 29 jaar geleden dat ik de sleutel kreeg van de woning waar ik nu nog steeds met plezier woon. Ik ben zeer gehecht aan het stekkie en ben inmiddels helemaal vergroeid met de buurt. Een fraaie, groene en rustige buurt, toch dicht bij het centrum, en veel highlights van de stad liggen op loopafstand. Niet dat ik daar nou dagelijks kom, maar het geeft toch het idee dat je er makkelijk heen kunt als je dat ineens zou willen. Waar ik wél dagelijks kwam, was mijn werkplek. Die lag ook op loopafstand. Ik beschouwde dat als een groot voorrecht, want half Nederland staat dagelijks in lange files of verkleumd op winderige treinstations. Tien jaar lang heb ik zelf ook dagelijks op en neer gependeld naar Den Haag. In de eerste jaren met de auto, later met de trein, met elk zijn voor- en nadelen, waarvan ik vooral de nadelen maar al te goed heb leren kennen. De werkplek was onderdeel van het veel grotere universiteitscomplex. Na mijn pensionering in 2014 is dat complex grondig gerenoveerd en heb ik – wat betreft werk – al vrij snel alles uit mijn handen laten vallen. Sindsdien ben ik er nauwelijks meer geweest. Tot donderdag, toen ik een ommetje door de buurt maakte en me nog maar eens realiseerde wat er allemaal binnen de kilometer van mijn woonstek te zien was. Die vierkante kilometer is samengevat op:
Dagboek van een camera 