“Zo’n mooie winterperiode krijg je maar één keer in de vijftien jaar”. Dat hoorde ik uit meerdere monden deze week. Misschien nog niet eens door de hoeveelheid kou, maar dan toch wel door de prachtige luchten, het besneeuwde landschap en de ideale ijsvloer om er te schaatsen. Genoeg ingrediënten voor Nederland om helemaal los te gaan. Nou ben ik geen schaatser, maar de aanblik van hetgeen buiten te zien was, was inderdaad heel wat jaren geleden. Mooie aanleiding om eens te kijken hoe de wereld er buiten Amsterdam uitzag. In het Twiske bijvoorbeeld, op een kwartiertje rijden van huis. Er werd daar niet geschaatst, want het water is er te diep, er is voortdurend stroming en er zijn zelfs wisselende waterhoogten. Daardoor ontstaan aan de oevers mooie ijssculpturen.
Het is er een paradijs voor vogels, ook in de winter, die blijkbaar aan voldoende voedsel kunnen komen en bovendien niet de minste hinder van de kou lijken te hebben. Of dat ook zo was voor die eenzame zwemmer weet ik niet, maar hij ging langzaam te water, bleef minutenlang rondzwemmen en kwam opgewekt het water uit. Winterzwemmen is trouwens een echte hype aan het worden. Bij ons aan het Entrepotdok zijn er een aantal keren per week twee vrouwen die er te water gaan. Alleen ligt er nu een ijsvloertje, dus ik heb ze al een paar dagen niet meer gezien. Zaterdag nog maar eens een wandeling gemaakt richting Westerpark en het ijs in de grachten is nu ook sterk genoeg om er te schaatsen. Maar vanaf zondag is alles voorbij. Het is móói geweest, over vijftien jaar maar weer..! Nu óp naar de lente…! De laatste winterimpressie staat op:
Dagboek van een camera 