De kop is eraf…! Na een dagvlucht van 11 uur aangekomen in San Francisco. De vlucht zelf was niet alleen erg lang, maar eigenlijk toch ook wel heel fraai. Want, behalve wat gelezen en een film bekeken, ook ontdekt, of eigenlijk nog maar eens bevestigd gezien, dat een groot deel van de aarde onbewoond is. Twee uur vliegen boven Groenland en daar alleen maar sneeuw en dikke pakken ijs. Dan de “provincie” Nunavut in noordoost-Canada, een gebied zo groot als vier keer Frankrijk en slechts 31 duizend inwoners. Urenlang vliegen over dat gebied en – behalve daar ook sneeuw en ijs – dus helemaal niets. Naarmate de vlucht verder vorderde, geleidelijk wat meer bewoning en minder sneeuw en ijs. En aan het eind van de oversteek van de VS was het in San Francisco al bijna zomer. Daar ineens korte broeken en t-shirts op straat. We werden van het metrostation afgehaald door onze gastheren, bij wie we een paar dagen gaan verblijven.
We gaan hier wat acclimatiseren, want een tijdverschil van negen uur is toch wel veel, zo merkten we al snel. Dat betekent om 8 uur ’s avonds niet meer uit je ogen kunnen kijken van slaperigheid, dus vroeg naar bed en dan om 2 uur ’s nachts klaarwakker en dan niet meer kunnen slapen. We laten het maar over ons heen komen en gaan beslist niet ons programma helemaal volproppen, maar gewoon zien wat zich aandient en waar we op dat moment zin in hebben. Een van de eerste gespreksonderwerpen was Oekraïne, en ook hier gaat het eigenlijk bijna nergens anders meer over. Het acclimatiseren ging dan ook voor een deel op aan veel CNN kijken. Elke keer als je denkt dat het daar nu toch echt niet meer erger kan, blijkt het de volgende dag toch weer erger te zijn. Het onderwerp hangt dan ook als een zware deken over onze eerste dagen. Toch was er wel het nodige initiatief, al was het maar om even dat onderwerp naar de achtergrond te duwen. Zoals twee slenterwandelingen door down-town en langs de kust. En natuurlijk het hardloopje over DE brug. Een indruk van de acclimatisatiedagen staat op:
Dagboek van een camera 