Nog maar eens naar het fotomuseum in Den Haag geweest, deze keer met een expositie van fotografe Robin de Puy. Gedurende een rondreis op de motor door de USA bracht zij op een prachtige manier mensen in beeld, die het wat minder hebben getroffen. En daarvan zijn er ook nog heel veel, zelfs in Amerika. Velen daarvan leven in de woestijn in caravans of andere houten bouwsels. In dat museum ook een mooie road-movie gezien met herinneringen aan onze eigen reis vorige maand door datzelfde gebied. Nu we toch in Den Haag waren, ook nog maar even naar de zee met een bezoek aan de pier. Dat ding staat er nu zo’n vijftig jaar en de historie kenmerkt zich letterlijk door twaalf ambachten en dertien ongelukken. Naast niet eens zo onaardige horeca, ligt een groot deel van de pier er haveloos bij. En dat maakt hem juist weer fotogeniek, vond ik tenminste. Zie daarvoor:
Terschelling is juist in deze tijd van het jaar een bezoekje waard vanwege de vele soorten en hoeveelheden vogels die daar broeden en het eiland als tussenstation gebruiken op hun reizen van en naar bestemmingen duizenden kilometers ver, zoals bijvoorbeeld Senegal en Spitsbergen. Ik ben daar een mid-weekje geweest met fotovriend en aankomend vogelaar René. En zodoende ging er ook voor mij weer een hele nieuwe wereld open. Door de veelzijdige natuur (wad, weide, bos, zand en duinen) en door het zorgvuldig in stand houden van een habitat voor die vogels is Terschelling blijkbaar aantrekkelijk als zo’n tussenstation. En dus ook een prachtig voorbeeld van natuurbehoud. Verhalen gehoord van medewerkers (en vrijwilligers) van Staatsbosbeheer over hoe zij de kwaliteit van de natuur op dit eiland proberen te bewaken.
Het eiland heeft ook een mini-klimaatje binnen Nederland: een paar graden kouder, iets meer wind, maar wel een stuk zonniger. Op een klein buitje na, vier dagen met strakblauwe luchten gehad. Dat lag natuurlijk niet helemáál aan dat mini-klimaatje, want een beetje geluk kwam er natuurlijk ook wel bij. Het meenemen van een auto kan daar wel, maar is bijna prohibitief duur en is dus ook niet echt de bedoeling. Allemaal onderdeel van dat natuurbehoud. Bij aankomst huur je dan ook een fiets. Veel over het eiland gefietst dus. De oostelijke helft, de Boschplaat, is niet toegankelijk, omdat daar in dit jaargetijde ongestoord wordt gebroed. Wel kun je erlangs fietsen tot het meest oostelijke punt waar je Ameland bijna kunt aanraken. Een prachtig mid-weekje geweest, waarin ik kennis maakte met een nieuwe (vogel)wereld. Voor de fotoserie over vogels, wad en weide kijk op:
Vanuit Los Angeles zaterdag onze reis naar langs de kust naar het noorden voortgezet. Een stop gemaakt bij Hearst Castle. William Hearst was een zakenman die aan het begin van de vorige eeuw op zijn reizen door Europa en Azië veel kunstvoorwerpen en meubels verzamelde. Hij wilde een buitenhuis bouwen, waar hij al die spullen kon onderbrengen, maar het is met die verzameling zo uit de hand gelopen dat het een heel kasteel is geworden, met een allegaartje aan stijlen. Verder langs de kust, die volgens het boekje “stunning views” zou laten zien. Wat alleen niet in het boekje stond was dat er met name in het voorjaar ook veel optrekkende mist uit het koude water van de oceaan opstijgt. Van die mooie vergezichten hebben we dus weinig kunnen zien. Wel veel zeehonden, die hier in grote kolonies op het strand liggen. In het donker na een lange dag in Salinas aangekomen. Een plaats van niks, maar wel met een lekker Holiday Inn hotel. Ook de geboorteplaats van John Steinbeck en dat zie je hier aan de namen van straten en pleinen. En zelfs aan de namen van de gerechten in het restaurant. Zondag naar Monterey en het aquarium in die stad, waar de meest wonderlijke schepsels van de zee waren te zien.
Daarna filerijden naar San Francisco. Daar hebben we de laatste drie dagen van onze vakantie doorgebracht. We waren er te gast bij Richard en Fritz, die ons ook afgelopen zomer in Amsterdam hebben bezocht. Een ideale stad om de reis af te sluiten. Geen echt Amerikaanse stad, maar eerder Europees aandoend met zijn vele Victoriaanse huizen. Maandag vier uur lang door de stad geslenterd en geprobeerd de stad ook met foto-ogen te bekijken. Dinsdag het Golden Gate Park met de gelijknamige brug. Het was een kick om over die enorme constructie van de brug naar de overkant te rijden. Maar nog een veel grotere kick was nog wel om over de brug heen en weer hard te lopen. Met de Garmin levert dat vast wel weer een fraai kaartje op van een locatie die er tenminste toe doet. Twee jaar geleden ook hier gelopen in de mist, maar vandaag was het prachtig helder weer. Vlakbij ligt het wat vreemd aandoende, pompeuze maar zeker fotogenieke Palace of Fine Arts, gebouwd tijdens de wereldtentoonstelling van 1915. San Francisco heeft een fris klimaat, zelfs in hartje zomer, maar woensdag was het ineens een warme dag, recordwarm voor april, zo werd gezegd. Uurtje rijden naar een prachtig strand met enorme golven aan de Pacific. Het zou daar een min of meer officieel naaktstrand zijn, maar daar zijn de Amerikanen niet zo van, zo bleek.
Heerlijke dag, maar groot nadeel is dat je niet in de oceaan kunt zwemmen. Het water is veel te koud en je kan hier zelfs in de zomer niet in de zee. Wel zou je hier af en toe walvissen kunnen zien, maar vandaag natuurlijk net weer niet. Dit is meteen het einde van de vakantie en vooral van de lange autoreis vanuit Houston naar San Francisco. Het halve continent hebben we doorgereden en achter een al jarenlang sluimerende wens is nu eindelijk eens een ‘v-tje’ gezet. Als je dat hier aan willekeurige Amerikanen vertelt, zeggen ze stuk voor stuk: “waaaauw”. Terwijl ze zelf hun hand niet omdraaien om vijftig mijl te rijden om ergens een lekker ijsje te eten. De laatste avond de koffer aan het pakken. Enige (negatieve) opwinding is er omdat nu blijkt dat we niet rechtstreeks vliegen, maar via Los Angeles zijn omgeboekt en vrijdag uren later thuis zijn. Maar de eindconclusie is toch wel dat we (alweer) een prachtige reis hebben gehad. De laatste indrukken staan op:
Los Angeles: een agglomeratie van zo’n 100 kilometer breed. Auto’s maken hier de dienst uit. Een miljoenenstad in een ontwikkeld land zonder openbaar vervoer is bij mijn weten een unicum. We verblijven in West-Hollywood. Meteen maar de beroemde Mulholland Drive gereden, waar de in financiële zin groten der aarde hun optrekjes hebben. Zien en gezien worden en groot is hier nog niet groot genoeg. Veel stevig hekwerk en camera’s bewaken daar de boel. Ik voelde me net een paparazzo met mijn telelens. Verder het prachtige en ook architectonisch bijzondere Getty museum bezocht, dat deze multimiljonair de stad heeft nagelaten. Tenslotte Santa Monica en Venice Beach, waar het hippe volkje jogt, rondhangt en – voor zover van toepassing – ook de mooiste kant van zichtzelf laat zien en natuurlijk ook de anderen stilzwijgend de maat neemt over hun uiterlijk. De autoreis van Santa Monica naar ons B&B in West-Hollywood kwam eigenlijk neer op een verblijf van uren in de file. We probeerden dan onderweg maar iets te eten te krijgen, maar toen ik het restaurant binnenliep wist ik het al: onze dress-code detoneerde wel héél erg met wat daar zoal binnen zat.
Ook vrijdag nog in Los Angeles doorgebracht. Eerst naar het Griffith park. Op de kaart ziet het eruit als een leuk stadsparkje, maar als je er eenmaal bent is het een heus gebergte, met anderhalf uur lopen heen en weer naar de top. Vandaar wel een prachtig uitzicht en hier krijg je een idee van de enorme dimensie van deze stad. Hier en daar wat hoogbouw, maar verder eindeloze laagbouw, zover het oog reikt. In het “park” was een observatorium waar ze van alles over sterrenkunde lieten zien. De middag nog over Hollywood en Sunset Boulevard gelopen en ook hier is het vooral de bedoeling om – het liefst in cabrio’s – heen en weer te rijden en je rijkdom te etaleren. Terwijl drie straten verderop bedelaars in haveloze slaapzakken onder een viaduct liggen. Van al die stulpjes, de auto’s, Getty en Venice is de volgende fotoserie gemaakt:
Dagboek van een camera 