De zomer is al volop aan de gang, maar er was dit jaar nog steeds niet een beetje serieus op de fiets gezeten. Voor een deel kwam dat door de vakantie in maart, het super-koude en natte voorjaar en een hardnekkige schouder- nekblessure, die zelfs al één kilometertje fietsen tot een pijnlijke aangelegenheid maakte. Maar de kou, de nattigheid en de blessure zijn voorbij en het seizoen kon dus met René in stijl worden geopend met een tocht van Utrecht naar Rhenen. Vorig jaar waren we van Zwolle naar Rhenen gefietst, dus lag het voor de hand om nu ook maar weer in Rhenen te beginnen. Maar door de plotselinge zuidwestenwind en natuurlijk ook onze flexibiliteit is de route op het laatste moment nog omgedraaid en zijn we in Utrecht begonnen.
Achteraf een gelukkige keuze, want de tocht werd gaandeweg mooier, voor wat betreft natuurschoon, de zon en de richting van de wind. Het eerste stuk van Utrecht naar het zuiden richting Lek is wat betreft natuurschoon niet het mooiste stukje van Nederland. Onderweg veel waterwegen, sluiscomplexen en restanten van de Hollandse waterlinie. Bovendien een kaal landschap met af en toe toch nog tegenwind bij een bewolkte hemel. Maar voor de liefhebbers van (erfgoed van) waterbouwkundige werken is dit gebied bepaald een aanrader.
Maar eenmaal bij de Lek aangekomen veranderde de sfeer. Het landschap werd anders, bovendien brak de zon door en dan komt het rivierenlandschap goed tot zijn recht. Verder kregen we daar de wind in de rug, wat de tocht extra aangenaam maakte. Het enige “minpuntje” was dat we op het laatst nog wel even de 70 meter hoge Amerongse Berg moesten ‘beklimmen’. Maar daar kwam wel weer even het oude gevoel terug hoe het ook al weer was om een helling op te rijden. De fietstocht is aan de oever van de Rijn prettig afgeblust met een lekker koud biertje en een voedzame maaltijd. De indruk van het onderweg zijn staat op:
Dagboek van een camera 