Neuschwanstein: zo heet het toch wel wat overgedimensioneerde kasteel dat Koning Ludwig zo’n anderhalve eeuw geleden voor zichzelf en voor zijn representatieve doeleinden liet bouwen. Het kasteel was niet echt het doel van de wandeling die we donderdag maakten, maar heel in de verte was het verrassenderwijs ineens zichtbaar. Hemelsbreed toch nog zo’n 8,5 kilometer ver weg, zo kon ik met behulp van google maps vaststellen, maar met mijn telecompactje en wat nabewerking thuis kon ik het toch nog wel enigszins in beeld brengen. De wandeling was onderdeel van het bezoekje aan mijn zus in de Allgäu, in het zuiden van Beieren, dat inmiddels bijna een jaarlijks ritueel is geworden. Behalve de gezelligheid die dat met zich meebrengt, woont ze ook nog in een prachtige streek, met een heerlijk klimaat. Geschikt om in de zomer uitdagende fietstochten te maken en in de winter – voor de liefhebbers – lekker te skiën. Maar in dit november-tussenseizoen kan er vooral worden gewandeld. En het weer werkte mee. Zie bijgaande serie:
Het jaarlijkse bezoekje aan mijn zus in Duitsland is aangegrepen om ook Innsbruck, waar haar dochter woont, maar eens te bezoeken. Innsbruck, een kleine twee uur rijden verderop, stond al heel lang op mijn lijstje van ooit nog eens te bezoeken steden. Ook al omdat ik er in de folders zulke fraaie foto’s van had gezien. En dat wilde ik niet alleen met eigen ogen zien, maar die foto’s natuurlijk ook zelf gaan maken. Innsbruck is sowieso een fraaie stad. Niet al te groot, zo’n 130 duizend inwoners, maar een mooie, compacte en gezellige middeleeuws aandoende binnenstad met veel barok-beschilderde gevels, die je in Oostenrijk vaker ziet. Alleen begint, net zoals in Duitsland, ook hier kerstmis al rond half november met een overvolle kerstmarkt, die veel moois aan het oog onttrekt.
Maar wat desondanks de stad extra mooi maakt is de wat mij betreft ongeëvenaarde ligging. Niet alleen fraai gelegen aan de Inn, maar vooral doordat de stad aan beide kanten is omgeven door hoge bergen, die – waar je ook kijkt – hoog boven de zichtlijn van de meeste gebouwen uitsteken. En wat de stad nog weer méér extra mooi maakte was het schitterende weer met strakblauwe luchten. Daardoor vormden de bergen en de lucht een fraaie achtergrond van alles wat in de stad te zien was. Dat mooie weer moet je in november altijd maar afwachten, want grijze en regenachtige dagen zijn in dit seizoen ook in Innsbruck heel gewoon. Al met al dus ideale omstandigheden om de foto’s te maken die ik altijd al had willen maken. Klik maar op onderstaande link om te zien of dat een beetje is gelukt.
Hoewel al laat in het jaar, was het toch nog zodanig mooi weer, dat een al langer gekoesterd idee van René kon worden verwezenlijkt: met zijn e-bike van Utrecht naar Amsterdam. Met de trein heen en met de fiets terug. Andersom kon ook, maar door de voorspelde strakke zuidenwind gingen we toch maar met de trein heen. Op zich geen enorme fietsafstand en met de lekkere rugwind zou het dus ook voor mij, zonder extra aandrijving, niet al teveel moeite hoeven kosten. We zouden dus min of meer naar Amsterdam kunnen terugzeilen. Maar omdat de camera’s ook meegingen zouden we er toch nog wel wat tijd voor moeten uittrekken, zo was tenminste de ervaring. Het begon al met een extra rondje door de binnenstad van Utrecht. De Domtoren, eigenlijk toch wel het icoon van Utrecht, is al een aantal jaren ingepakt en ondergaat een grondige renovatie. Het zal bovendien nog wel een tijdje duren voordat de toren weer wordt uitgepakt. Utrecht zal zijn icoon dus een hele tijd moeten missen en kijkt al die tijd aan tegen een stellage, met alleen nog een gaatje voor de klok, waardoor je tenminste nog het idee krijgt dat hier een kerktoren staat.
We blijven verder wat lang hangen bij het fotogenieke Slot Zuylen, dat er in de al late najaarszon mooi bij lag. Verder langs de Vecht, waar ooit voornaam werd gewoond, maar waar de villa’s nu vooral representatieve uithangborden zijn van bedrijven of instituten. En om Breukelen konden we helemaal niet heen. Daar hadden ze de lekkerste uiensoep van Nederland, zeiden ze daar tenminste. Maar de smaak kwam wél in de buurt. Totdat we ons realiseerden dat we – om nog voor het donker terug te zijn – toch onderhand wel wat moesten voortmaken. Dus ging het kaarsrecht langs het Amsterdam-Rijnkanaal, met een wat hogere versnelling en de e-bike op de turbo-stand, terug naar Amsterdam, waar de zon net was onder gegaan. De gemaakte fotoserie staat op:
Dagboek van een camera 