Een van de meest aansprekende Alpen-oversteekplaatsen is, wat mij betreft, de Gotthard-pas. Ik herinner me nog de indrukwekkende busreis naar Italië uit 1967. Ik zag toen voor het eerst bergen, maar was ook onder de indruk hoe de bus de talrijke steile en scherpe haarspeldbochten nam. De herinneringen aan die reis zijn altijd gebleven en nog steeds komen ze bij een Gotthard-oversteek uit mijn inmiddels behoorlijk volle harde hersenschijf naar boven. Die bochtige weg is in de loop der tijd vervangen door een veel bredere en minder steile weg met minder bochten, maar de oude weg ligt er nog steeds, en wordt vooral gebruikt door fietsers. Nog later is er een tunnel gekomen. En ook het indrukwekkende landschap is er nog steeds.
We ‘doen’ de Gotthard nu eens een keer vanaf de zuidkant, wat mij betreft ook de mooiste kant van de pas. Op de nieuwe weg zijn voldoende parkeerplaatsen aangelegd om het landschap goed tot je door te laten dringen. Uiteindelijk hebben we vanaf Airolo tot de top dan ook bijna drie uur over de ‘beklimming’ gedaan, maar daar zat wel een halfuurtje bij om in het Albergo Gottardo een kopje soep voor 11 euro p.p. te consumeren. Want tot mijn schrik ontdekte ik dat de Zwitserse frank inmiddels meer waard is dan een euro.
Aan de noordkant, niet veel lager dan de top, ligt Andermatt. Daar is een treinstation, met treinen naar de Matterhorn, waar je aan boord deftig kunt dineren. Bij dat Andermatt wordt een nieuwe woonwijk gebouwd met fraaie appartementen duidelijk voor de happy few en dus ook onbetaalbaar als je er met armoedige euro’s komt aanzetten. Bij het Vierwoudstedenmeer maken we nog maar eens een foto-stopje, maar dit voelt nu als een moment dat we verzadigd raken van alles wat er nog te zien is. Hét moment dus om, met alleen nog een overnachting in Frankrijk, zo snel mogelijk linea recta naar huis te rijden. Einde van een prachtige Italië-reis. De laatste Zwitserse beelden staan op:
Dagboek van een camera 