Mechelen: de bestemming van het al bijna traditionele uitje met de ouders van Marcel. Twee volle dagen hadden we ervoor uitgetrokken. Ik had van tevoren bedacht dat één dag misschien wel genoeg zou zijn voor een stad van hooguit 80 duizend inwoners. Maar dat pakte anders uit. Aan het eind van die twee dagen hadden we nog steeds niet alles gedaan wat we eigenlijk hadden willen doen. Het weer toonde nog steeds het grillige karakter dat het inmiddels al maandenlang doet. Vrijdag zwaarbewolkt, fris, af en toe lichte regen en midden op de dag, en – gelukkig net tijdens de lunchpauze – een plensbui. Maar zaterdag uitbundig lekker weer, volop zon en eindelijk die dikke truien uit.
Beide dagen zijn gevuld met wandelen. Eigenlijk slenteren, want hoewel het lokale VVV had aangegeven wat er allemaal te zien is, blijkt ook nu maar weer dat het VVV de leukste dingen juist niét had opgemerkt. Tenminste als de camera mee gaat en je de dingen probeert te zien met een fotografisch oog. Centraal in de stad ligt de Sint-Romboutskathedraal met zijn grote stompe toren. De Poolse paus Johannes Paulus II was er ooit en merkte op dat de toren niet af was. Maar omdat er destijds elders in Europa torenspitsen waren ingestort hebben ze er in Mechelen maar van af gezien. Gelukkig maar, want toen was er ineens ruimte voor een speciaal bezoekersplatform, vanaf waar je niet alleen de stad Mechelen, maar zelfs Brussel kon bekijken. Na twee dagen slenteren waren de benen moe en wat kan je dan beter doen dan lekker onderuit zitten tijdens een boottochtje over de Dijle, afgeblust met een Belgisch biertje en lekker eten op een zonnig terras. Hoe de twee Mechelse dagen eruit zagen staat op:
Dagboek van een camera 