Nog nooit ben ik in één dag in zo veel dorpjes geweest waar ik niet alleen nooit was, maar zelfs nog nooit van de naam ervan had gehoord. En dat nog wel in mijn eigen provincie waar ik nu al bijna 30 jaar woon. Voor de liefhebbers, en mede ter opfrissing van de geografische kennis: Hobrede, Oosthuizen, Beets, Oudendijk, De Goorn, Spierdijk, Bobeldijk, Wijdenes en Oosterleek. We kwamen er doorheen op een fietstocht van Purmerend naar Enkhuizen. Voor de hand ligt dan de route langs de kust via Volendam en dan verder naar het noorden. Maar ze zijn daar bezig om een hele nieuwe dijk aan te leggen en die werkzaamheden maken het landschap er niet mooier op. Bovendien hadden we dat al vaker gedaan, dus moesten we iets nieuws. En dan kom je dus deze dorpjes tegen. Plus een fraai waterlandschap waar de tijd stil lijkt te staan.
Iets verder dan halverwege ligt Hoorn, waar we natuurlijk wél eerder van hadden gehoord en ook meerdere malen zijn geweest. Maar het zicht op de haven is daar ongeëvenaard en doet denken aan de kalenders met de Anton Pieck- plaatjes. Richting Enkhuizen ging het wél langs de kust. Je moet wel even wat je best doen om die omwegroute te vinden, want als je afgaat op de ANWB-fietsbordjes ga je in één rechte lijn door de polder en zou je het uitzicht over het IJsselmeer hebben gemist met de fraaie zeilboten, het buitendijkse landschap en de buizerds die daar hun habitat hebben gevonden. Noord-Holland dus: een fraaie provincie, vooral met de Hollandse wolkenluchten die er vandaag waren. Het staat allemaal op:
Hoewel ik in mijn werkzame leven geregeld in Londen kwam, heb ik er eigenlijk nooit een paar extra vrije dagen aangeplakt om de stad eens goed als toerist onder handen te nemen. Mijn actieradius beperkte zich meestal tot een kantoor aan Wardour Street en hooguit een paar omliggende straten om er de lunch te gebruiken. In het hartje van Soho nog wel, maar zelfs dát drong destijds nauwelijks tot mij door. Natuurlijk heb ik het kantoor in die straat nog opgezocht om het gevoel van destijds nog eens op te snuiven. Het gebouw was er nog wel, maar was nu een hotel geworden. Wel was de pub aan de overkant er nog steeds. Daar dronken we na afloop van de werkdag vaak een pint, bier zonder schuim tot de rand gevuld, waardoor je altijd wat op het dikke tapijt morste en je schoenen dus een beetje aan het tapijt bleven plakken. Ik heb nog even gekeken, maar het tapijt was weg en was vervangen door een houten vloer. Wéér een stukje oer-Engels erfgoed verdwenen.
Maar nu was de actieradius een stuk groter en hebben we de stad als toerist bekeken. Buiten de zwem-uren van Marcel was er voldoende tijd om dat uitvoerig te doen en zoals gebruikelijk hadden we niet echt een programma om de toeristische top-10 af te werken. Want de meeste attracties bleken ook hier al uitverkocht en hadden we eigenlijk al lang van tevoren moeten reserveren. Helaas is dat de trend in steden die overlopen zijn door toeristen. Minstens zo leuk is het nog wel om gewoon door de stad te slenteren, en dan komen de attracties vanzelf op je af.
Aan het eind van de week was er nog de gay-pride. Deze was wel heel verschillend van die in Amsterdam. Natuurlijk ontbraken hier de grachten, en verder was het een tamelijk brave optocht van wandelaars en af en toe een bus. Meestal van bedrijven en instellingen die lieten zien hoe divers en proud ze waren op hun diverse werknemers en clientèle. Maar na zes uur langs de kant van de weg was het wel genoeg. Het publiek begon ook weg te lopen, maar de optocht was zelfs toen nog lang niet afgelopen. Tijd dus voor een pint in Soho, maar het was er zó druk dat we niet in staat waren om er eentje te bemachtigen. De week is toen maar afgesloten met de pint en een gezellig etentje in ons voortreffelijke hotel. De samenvatting van dat alles staat op:
Dagboek van een camera 