Het derde onderdeel van Marcel’s vakantie: na een weekje Gran Canaria en een weekje thuis was het nu een (klein) weekje naar Berlijn. En eigenlijk bevallen mij een aantal kleine tripjes minstens zo goed als één langere reis. Berlijn dus: we waren er al vaker geweest, maar de stad verandert voortdurend en al slenterend zie je elke keer weer dingen, die je nog niet eerder had gezien. Zo’n city trip vraagt wel wat meer voorbereiding dan in pre-coronatijd en (dus) ook meer ook dan wij hadden gedaan. Zo moet je bij een beetje bezienswaardigheid tegenwoordig online reserveren. En zo mislukte een bezoek aan de Reichstag voor de zoveelste keer, want daarvoor hadden we eigenlijk al maanden geleden moeten reserveren, ook al omdat er door corona maar een beperkt aantal plaatsen waren. Maar ja, een hele week volgeboekte ‘afspraken’ is wat mij betreft ook niet echt een ideale vakantie. Slenteren dus en de meeste dingen toch maar aan het toeval overlaten.
Zo konden we nog wel terecht in het Pergamon museum met voornamelijk kunst en archeologische vondsten uit Voor-Azië. En bij het panorama, dat een beeld gaf hoe het Pergamon van toen (in West-Turkije) eruit moet hebben gezien. Heerlijk even binnenshuis, want het weer werkte niet bepaald mee, hoewel van eind november niet veel is te verwachten. De meeste dagen waterkoud, geen zon en af en toe van die miezerige motregen. Door de flink oostelijke ligging en het feit dat er geen tijdsverschil met Nederland is, is het er bovendien al om vier uur donker. Maar maandag was een stralende dag en een mooie gelegenheid om de Fernseh-Turm te bezoeken, ooit een status-symbool van de toenmalige DDR.
Op de Alexanderplatz nog wel, door sommigen het mooiste plein van Berlijn genoemd, hoewel ik dat bijna niet kan geloven. Maar misschien werd al dat moois wel aan het zicht onttrokken door de kerstmarkt, want kerstmis begint in Duitsland al rond half november. Maar het uitzicht van de toren is wel degelijk het mooiste wat je in heel Berlijn kunt zien. Wat betreft oppervlakte een enorme stad, vergelijkbaar met de hele provincie Utrecht. Er is niet op een vierkante meter gekeken en de auto heeft er alle ruimte, met een omvangrijk netwerk van vierbaanswegen dwars door de stad. De voetganger komt er wat bekaaid vanaf. Zebra’s zijn er weinig, dus je moet vaak op goed geluk de straat over. Door de enorme afstanden kun je er niet zonder openbaar vervoer, en dat is dan ook meteen uitstekend. Een indruk van de eerste twee dagen en het zicht vanaf boven staan op:
Dagboek van een camera 