Phoenix beschouwden we zo’n beetje als het eindstation van onze reis. De plotselinge hitte en de omschakeling naar de relax modus gaven daar natuurlijk ook alle aanleiding toe. Maar hoewel we in de afgelopen jaren Phoenix als een vast ankerpunt zijn gaan beschouwen, hadden we de binnenstad (down-town, zoals ze dat hier noemen) nog nooit een blik waardig gekeurd. Want de binnenstad zelf zou toch, zoals vele andere steden in de VS, niet meer zijn dan een kluitje wolkenkrabbers? Met vooral kantoren zonder de levendigheid op straat, die we in de Europese binnensteden gewend zijn? Maar dat viel bij nader inzien erg mee. Sterker nog, opvallend was de veelkleurige en ook gewaagde architectuur en de toch wel elegante mix van kantoren en appartementencomplexen. En overal de murals, de fraai beschilderde gevels van de gebouwen. Zelfs blijkt er openbaar vervoer te zijn. Er ligt al een tramlijn en een nieuwe verbinding wordt nu aangelegd, in het besef dat je in deze stad van enorme omvang niet altijd door kunt gaan met alleen maar nieuwe snelwegen aan te leggen.
En zo werd de laatste ochtend van de terugreis toch nog een mooie sightseeing van de binnenstad, die toch alleszins de moeite waard bleek om eens te bekijken. Die terugreis ging naar Los Angeles, met nog een overnachting in Palm Springs. We maken een tussenstop in Quartzsite, ongeveer op de grens van Arizona en Californië. Dat dorp, voorzover je daarvan trouwens kunt spreken, is niet meer dan een verzameling van campers, trailers en stacaravans. Gewone huizen hebben we niet kunnen ontdekken. Hier wonen dus mensen, die het in het leven wat minder hebben getroffen, en hun openbare voorzieningen bestaan uit niet veel meer dan benzinestations en fastfood-tenten. Twee uur verder rijden ligt Palm Springs, het totaal tegenovergestelde. Hier woont het wat meer gearriveerde segment van de samenleving. Marcel heeft hier in de eerste week van april zijn zwemtournooi en zal hier dus nog ruim een week blijven.
Ikzelf beperk me er tot één nachtje, op weg naar het allerlaatste station: de luchthaven van Los Angeles. Die ligt helemaal aan de kust en dat betekende dus dat de hele agglomeratie van Los Angeles, ruim honderd kilometer, zal moeten worden doorkruist. Los Angeles is een jungle van autowegen en de rit er doorheen vereist een gedegen voorbereiding met het vooraf opschrijven van de vele afslagen die je moet nemen, en is eigenlijk een project op zich. Ik begon me dan ook af te vragen hoe leefbaar deze stad eigenlijk is. Marcel dropt me hier voor de vliegreis naar huis en zal dus in zijn eentje die jungle weer moeten doorkruisen, terug op weg naar Palm Springs. Maar terwijl ik bij de gate zit te wachten op het vertrek, komt het app-je: “ben in PS…”! Gelukkig….! Einde van een mooie reis door de VS. Het laatste fotoserietje van down-town Phoenix, het trailerpark en Palm Springs staat op:
Dagboek van een camera 