Amsterdam doet flink zijn best om zijn steentje bij te dragen aan de bouwopgave die Nederland in de komende tien jaar te wachten staat. Op het schiereiland Cruquius bijvoorbeeld, tot voor enkele jaren geleden nog een verlaten en verwaarloosd industrieterrein waar je alleen nog maar kwam voor het inleveren van grof vuil. Het gemeentelijke afvalverzamelpunt is inmiddels verplaatst naar elders en Cruquius is nu bijna volgebouwd. Voor wat prijskaartje betreft niet met de minste appartementen en het is dus dan ook maar de vraag of Amsterdam ook zijn steentje bijdraagt aan de bouw van betáálbare woningen. Misschien verderop op IJburg, een nieuwe woonwijk, eigenlijk een heel nieuwe stad op een opgespoten stuk land in het Markermeer. Ook daar wordt nog volop gebouwd, in allerlei prijsklassen, zo is mijn indruk.
Het hogere segment kan daar nog terecht in het Sluishuis, een recent opgeleverd en inmiddels iconisch wooncomplex. Het gebouw is een toeristische attractie geworden en je kan er gewoon naar boven lopen met uitzicht over de stad én over de balkons van de bewoners. Het lijkt me typisch zo’n gebouw waar iedereen die er inmiddels woont het geweldig vindt en iedereen die er niet woont daar nog niet dood wil worden gevonden. Iedereen blij zou je zeggen, maar er zijn natuurlijk nog massa’s mensen die graag zouden willen verhuizen, maar die niks geschikts en/of betaalbaars kunnen vinden. Het is dus niet voor niks dat er nog honderdduizenden (ook betaalbare) woningen moeten worden bijgebouwd. Maar één ding hebben al die nieuwe woningen gemeen: het gebruik van mooie materialen en de variatie in de stijl van de verschillende woningen. Zelfs als je er nog niet dood wilt worden gevonden is het in elk geval nog een stuk beter dan het architecturale dieptepunt van de woningbouw in de 80’er jaren. Kijk zelf maar op:
Dagboek van een camera 