Het icoon van Parijs is de Eiffeltoren, die je – overal in de wereld waarin Parijs wordt genoemd – ziet afgebeeld. Ooit ben ik er eens op geweest, maar dat was nu niet het plan. Want ergens in een lange rij staan voor iets waar ik ooit al eens ben geweest en eigenlijk ook niet heel bijzonder is, dat moest ik maar niet meer doen. Wel heb ik toen ook onder de toren door gelopen en heb me verbaasd over de constructie en de perspectieven die je daar kunt zien. Het leek ons dus een goed idee om dat met de camera nog eens te doen. Maar hoe naïef bleek die gedachte..! Je kon niet eens in de búúrt van de toren komen, behalve als je een vooraf geboekt toegangsbewijs had. Maar ook van wat verderaf, waren er toch wel fraaie perspectieven te zien en heb ik me, ook vanaf een afstand, verbaasd hoe ze 140 jaar geleden zo’n stalen constructie konden bouwen en in al die jaren roestvorming hebben kunnen tegen gaan.
De Notre Dame is nog zo’n icoon. Grote delen van het interieur zijn in 2019 door brand verwoest, en men stelt nu alles in het werk om de kerk nog voor de Olympische Spelen heropend te krijgen. Ook daar kon je niet echt dichtbij komen, maar een ingerichte expositie gaf toch een mooi beeld hoe het werk vordert en hoe het er volgend jaar uit gaat zien. Een andere kerk in Parijs is de Sacre Coeur. Wat betreft het interieur van de kerk niet héél bijzonder, maar desondanks is de omgeving van de kerk overlopen met toeristen. Niet zozeer voor de kerk, maar meer voor de ligging en het uitzicht over de stad, dat door de ongunstige stand van de zon trouwens óók nog niet eens zo heel bijzonder was.
Maar het mooiste perspectief, en wat mij betreft zeker ook iconisch, is het zicht over de Champs Elysée op de Arc de Triomph en daarachter de hoogbouw van La Défense met op de voorgrond de obelisk van de Place de la Concorde. En dan natuurlijk de stad zelf, met op elke hoek van de straat weer mooie en voor Parijs sfeerbepalende beelden. Die je eigenlijk alleen kunt zien als je alles in de stad te voet aflegt. Tussendoor, in twee ochtenden, ook nog het zwemtournooi van Marcel bezocht, de eigenlijke aanleiding van ons tripje naar Parijs. De stad en zijn iconen zijn in beeld gebracht op:
Marcel had een zwemtournooi in Parijs, een mooie aanleiding dus om er weer eens heen te gaan. Hoewel je voor een stad als Parijs niet eens zo’n aanleiding nodig hebt. De stad staat helemaal in het teken van de voorbereiding op de Olympische Spelen en wordt dan ook flink onder handen genomen. Als je zou komen voor de toeristische highlights was dit misschien niet het goede moment. Want niet alleen de metro en de treinstations, maar ook veel gebouwen zijn aan het oog onttrokken en bedekt met steigerwerk. Nu snap ik waarom Olympische Spelen miljarden moeten kosten. Want het zijn natuurlijk niet alleen de Spelen zelf, maar ook het voor de hele wereld in de kijker zetten van Parijs. Dat rechtvaardigt al die grondige renovatiewerken in de stad, die het allemaal zo duur maken. Want hoe moeilijk kan alleen het organiseren van sportwedstrijden nou eenmaal zijn? Vooral voor een land als Frankrijk (en trouwens ook Nederland) dat al de nodige ervaring heeft en waar ook al veel faciliteiten beschikbaar zijn.
Sponsors blijken ook een flink deel van de rekening te betalen. Dat beroemde gebouwen zijn bedekt met steigerdoek is nog tot daaraan toe, maar om nou het prachtige operagebouw helemaal te bedekken met een doek van het parfummerk Chanel, dat gaat toch wel wat ver, lijkt me. Doe dan een steigerdoek met een nep-gevel, waar je tenminste nog een indruk hebt hoe het er ooit uit heeft gezien of in de toekomst uit gaat zien. Maar ondanks de renovatie, en ondanks Chanel en al die andere uithangborden van puissante luxe, valt er nog genoeg te zien en genieten. Want de stad doe je vooral wandelend of slenterend en dan komen de bezienswaardigheden vanzelf op je af. Een extra bonus was nog wel het voor de afwisseling ineens prachtige weer met vier dagen onafgebroken zon met aangename temperaturen. Een indruk van de eerste twee dagen staat op:
Dagboek van een camera 