De Damstraat: niet bepaald de állermooiste straat van Amsterdam. Maar als je toch eens richting Dam moet, kan je er eigenlijk niet omheen. Meestal let je er niet op, maar deze keer wél: het winkelaanbod. Dat aanbod bestaat uit allemaal dingen die je niet dagelijks, sterker nog: nóóit nodig hebt. En dingen die je wel nodig hebt, zijn er niet te krijgen. Er was recent wat aandacht voor obesitas en wat je in winkels eigenlijk kunt kopen aan “schijf-van-vijf”-voedsel. Dat is in een gewone supermarkt al weinig, maar in de Damstraat is er op dat gebied helemaal niks. Wel veel andere culinaire ‘hoogtepunten’, zoete vettigheid, fast-food plus natuurlijk ook nog de nodige toeristen-meuk. De nieuwste trend op dat gebied is de zg ‘duck-store’. Daar kun je kleine eendjes kopen, niet alleen in de Damstraat, maar ik zie die winkels overal in de stad opduiken.
De gemeente probeert van alles te doen om het winkelaanbod in de stad naar een wat hoger niveau te tillen, maar er is, zo te zien, nog een lange weg te gaan. Maar misschien hebben ze de handen al vol aan het herstel van de kademuren, dat overal in de stad, en dus ook hier, wordt uitgevoerd. Een kostbare en langdurige klus, maar op sommige plaatsen in de stad is het al merkbaar opgeknapt. En dan volgt de upgrade van de straat natuurlijk vanzelf, hopen we dan maar. De Damstraat eindigt dus op de Dam, behalve de locatie van het Nationaal Monument en het Koninklijk Paleis, de uithangplek van toeristen, straatartiesten en de mogelijkheid je mening te uiten over allerlei andere dingen die in de wereld gebeuren. De Damstraat met zijstraten, het winkelaanbod, zijn culinaire hoogtepunten en de Dam zelf zijn samengevat op:
De eerste dag van de lente..! Het zou bovendien de mooiste dag van de week worden, zonnig, al best wel warm, met alleen in het uiterste noorden mogelijk wat lichte motregen. Ver genoeg weg om dáár geen last van te hebben. Je moest dus wel hele goede argumenten verzinnen om – voor het eerst dit jaar – niet weer eens een uitstapje met de fiets buiten Amsterdam te organiseren. Nog niet al te ambitieus, maar met een klein tochtje richting het Twiske zou je toch dat lentegevoel moeten kunnen proeven. Alleen…, de zon kwam niet, het bleef fris en bovendien was er vrijwel de hele weg die lichte motregen, die voor het uiterste noorden was beloofd. Maar ja, als je eenmaal op de fiets zit, ga je ook niet zo snel terug, in de hoop en zelfs optimistische verwachting dat de regen vast wel zou ophouden, wat alleen niet gebeurde.
Maar als je je verlies eenmaal genomen hebt, blijkt er onderweg toch genoeg te zien te zijn, ondanks dat we er in de afgelopen jaren al talloze malen zijn langs gekomen. Al was het maar het telkens weer veranderde stadsbeeld. Want het ligt zo te zien niet aan Amsterdam dat er in Nederland te weinig woningen worden gebouwd. Want in ‘Noord’, dat er eigenlijk nooit écht bij hoorde, is inmiddels een heel nieuwe stad verrezen en ze zijn er bovendien nog lang niet uitgebouwd. En als je eenmaal de Ringweg bent gepasseerd, heb je zelfs de Randstad achter je gelaten en opent zich het vlakke polderland, waar ondanks de afwezige zon het voorjaar toch echt in aantocht is. Zodoende is er toch een fotoserie gekomen, te zien op:
Het doel was de Indonesië-tentoonstelling in de Nieuwe Kerk. Ik heb een zekere affiniteit met dat land, omdat ik er – zowel voor mijn werk, als voor vakantie-rondreizen – verschillende keren ben geweest. Maar de laatste keer was alweer 22 jaar geleden. Reden temeer om de tentoonstelling te bezoeken. Het was een fraaie expositie, waarbij oude emoties en gevoelens uit het onderbewustzijn weer naar boven werden gehaald. Ook werden pijnlijke episodes uit de geschiedenis voorafgaand aan de onafhankelijkheid adequaat belicht, episodes die gedurende lange tijd onder het tapijt waren geveegd. Weliswaar had ik mijn camera bij me, maar de aandacht lag meer op wat daar te zien was, dan dit fotografisch weer vast te leggen. Veel beter dus om zelf maar eens te gaan kijken.
Wel was het die dag bij hoge uitzondering schitterend weer, zodat ik het niet kon laten om op de wandeling naar de Nieuwe Kek nog maar wat foto’s te maken van de stad, foto’s die door mijzelf en vele anderen natuurlijk al duizenden keren zijn gemaakt. Maar twee nieuwe dingen vielen me toch op. Het plein voor het nieuwe hoofkantoor van Booking-com is eindelijk af. Nu nog even wachten totdat die kleine boomsprietjes over een jaar of tien echte bomen zijn geworden. Verder leek het me dat de voorgevel van het paleis op de Dam onder handen wordt genomen en was er zelfs een voorproefje te zien hoe fraai dat ooit hopelijk gaat worden. De Indonesië-expositie is nog te zien tot 1 april en de indruk van het wandelingetje staat op:
Eén maart: elk jaar eigenlijk wel een bijzondere dag. Want dan is de (meteorologische) winter voorbij. Niet dat het buiten nou meteen zo heel erg voorjaarsachtig was, maar het moment zelf was eigenlijk al voldoende aanleiding om uit de lange winterslaap te komen en eens te kijken of het in Artis ook al voorjaar zou zijn geworden. Want daar was ik al een hele tijd niet meer geweest, sinds we ons abonnement daar hebben opgezegd. Maar René was zo vriendelijk om met zijn abonnement een bezoekerspasje te regelen en mij zodoende toegang tot het dierenpark te verschaffen.
En er is in die tijd het nodige veranderd. Behalve dat her en der dingen zijn opgeknapt en er duidelijk aandacht is geweest voor een geleidelijke transformatie van Artis in ook een botanische tuin, is het nieuwe leeuwenverblijf eigenlijk wel de grootste verandering. Eindelijk zijn de leeuwen verlost van het eindeloos rondjes draaien in hun veel te kleine ruimte. Nu is de hen toegemeten ruimte flink vergroot en hebben ze bovendien een aangename binnenruimte gekregen, waardoor ze alleen bij etenstijd nog maar naar buiten hoeven te komen. En natuurlijk als ze buiten etenstijd ook zin hebben om zich te laten zien, maar dat hadden ze vandaag bij die toch nog wel koude wind niet echt. Maar ondanks de koude wind en het toch nog kleine glimpje dat ik van een leeuw kon zien, was het toch een mooie ouverture van het nakende voorjaar. Zie ook:
Dagboek van een camera 