Elk jaar verzin ik wel weer een reden om op Koningsdag (en vroeger Koninginnedag) niet in de stad te hoeven zijn. Maar dit jaar kon ik geen reden verzinnen en bovendien moesten er in huis ook nog allerlei dingetjes worden gedaan. Dus we konden niet om Koningsdag heen. Temeer daar al om tien uur in de ochtend bij ons achter de eerste luidruchtige boenke-boenke-boenke boten voorbij kwamen. Dus, toen de huiselijke karweitjes waren gedaan, en het ineens ook niet meer zo héél slecht weer was, besloten we om ons maar eens in het gedruis te storten. Nou ja, eigenlijk meer een wandeling door het gedruis te maken. Want het is altijd leuk om te zien hoe mensen uitbundig plezier kunnen maken. En ook met een vaag plan om ergens op een terrasje gezellig wat te gaan drinken. Dat laatste is alleen niet gelukt. Tegelijkertijd probeerde ik me in te denken wat ik hierover in hemelsnaam zou moeten schrijven. Gelukkig ging de camera mee, want in dit geval zeggen beelden meer dan woorden. Maar na drie uurtjes wandelen was het wel genoeg, het gezellig wat drinken deden we thuis wel en nu weet ik ook weer waarom ik toch maar beter op Koningsdag de stad kan verlaten. Kijk, huiver en geniet op:
Bezoek uit het buitenland. Wat kan je dan, behalve natuurlijk een boottocht over de grachtengordel of een bezoek aan een van de musea, beter doen dan een toertje rond het IJsselmeer? Succes verzekerd…! Vooral in april, want dat is het bollenseizoen. Die bollen en dan natuurlijk de bloeiende tulpen zijn niet alleen te zien in de ‘Bollenstreek’ rond de Keukenhof, maar steeds meer ook in de Kop van Noord-Holland. Daar is meer ruimte en de grond is er blijkbaar net zo geschikt voor. Wel waren we naar verluid een weekje te vroeg en zou het hoogtepunt van de bloei daar net ietsje later zijn dan in het gebied rond de Keukenhof. Er is in ‘de Kop’ meer wind en de temperatuur zal daar een graadje lager zijn.
Niettemin viel er op dat gebied veel te zien en ons buitenlands bezoek viel van de ene verbazing in de andere. De fotoserie, die hij dezelfde avond nog richting Amerika stuurde, kon de volgende dag dan ook rekenen op een hoog ’waauw’-gehalte. We realiseren het ons amper, maar kennelijk is die overvloed aan gevarieerde kleuren toch wel iets bijzonders. Ook de Afsluitdijk is dat eigenlijk wel, maar daar is nu groot onderhoud en de gebruikelijke stop bij het ‘Monument’, waar ooit de dijk werd gedicht, was nu even niet mogelijk. We hadden wat lang in die bollenstreek rondgereden en er bovendien veelvuldig uitgestapt, dus kwam Friesland er met een bezoekje aan Makkum en Hindeloopen, ook wat betreft de fotografie, deze keer wat bekaaid vanaf. Maar de bloemen zijn alleen in april te zien en Friesland kan het hele jaar nog. Vandaar de deze keer wat selectieve fotoserie op:
De fotoclub is na een wel héél lange winterslaap weer eens bij elkaar gekomen. Slecht weer en allerlei andere redenen hadden voor deze lange pauze gezorgd. Maar donderdag kwam het er eindelijk van. Niet dat het nu meteen goed weer was, maar wéér opnieuw uitstellen was een brug te ver. Deze keer was het doel Amersfoort. Met de opdracht om in anderhalf uur een fotoserietje te produceren voor latere bespreking in de groep. Amersfoort is een mooie stad met een middeleeuwse en dus ook fotogenieke kern. En meteen het geografische centrum van Nederland, met als echte officiële centrale punt de spits van de Onze Lieve Vrouwetoren.
Anders dan in veel andere Nederlandse steden zijn de grachten behouden, maar – helaas – zijn veel stadswallen vervangen door singels en parken. Dit om het groeiende autoverkeer op te vangen. Want door de centrale ligging in Nederland heeft de stad veel economie naar zich toegetrokken. Vooral te zien rond het station waar die economie zich heeft geconcentreerd. Maar de architectuur van de vroegere kern is in het centrum grotendeels bewaard gebleven, hoewel de wat grotere doorgangswegen in het centrum – evenals in veel andere steden – zijn ingenomen door de bekende winkelketens en er dus ook niet mooier op zijn geworden. Toch is de stad alleszins de moeite waard om er een paar uurtjes rond te lopen, al was het alleen maar omdat Piet Mondriaan er is geboren en de symboliek daarvan her en der in de stad te zien is. Het geproduceerde serietje staat op:
Op de kaart ziet het centrum van San Francisco er best overzichtelijk uit. Als je de hele baai als uitgangspunt neemt, is het eigenlijk niet meer dan een kleine landtong eindigend aan de voet van de Golden Gate brug. Maar zelfs die landtong is nog zo’n tien kilometer breed. Nou meten ze daar geen kilometers, maar miles, feets en yards, eenheden die zich ook niet zomaar in elkaar laten omrekenen. En als je in de stad de weg vraagt, is een block ook nog een gangbare eenheid, die elke keer groter blijkt dan je denkt. En als de afstand naar een bepaald eindpunt een couple of blocks is, weet je eigenlijk al genoeg: het is nog een heel eind. Handig om te weten, want we lopen in het fraaie Golden Gate Park, zo’n vijf bij anderhalve kilometer aan de westkant van de landtong, eindigend aan de oceaan. Een mooi doel dus voor een zo’n wandeling.
Tot een aantal jaren geleden kon je er nog met de auto komen, maar nu is het grootste deel het domein voor voetgangers, fietsers, skaters, hardlopers en andere recreanten. Alleen het laatste stuk is nog toegankelijk voor de auto. Daar zien we – ik moest echt even in mijn armen knijpen toen ik het zag – zelfrijdende auto’s. Inderdaad zelfrijdend, want er zat helemaal niémand in die auto’s. Bij nader inzien bleken ze later ook gewoon in de stad tussen het drukke verkeer door te rijden. Maar ja, geen wonder eigenlijk, want San Francisco ligt toevallig wel even bij Silicon Valley, dat intelligente gebiedje waar al die technologische hoogstandjes worden uitgevonden. En als ze érgens rondrijden moet het dus wel hier zijn. Het autopark in de VS bestaat trouwens al lang niet meer uit de grote benzineslurpers van weleer, die je nog wel in de wat oudere Amerikaanse films tegenkomt. De ouderwetse ‘slee’, zonder dak, waarin je ongegeneerd flirtend kon rondrijden, is goeddeels verdwenen en het valt pas op als je er ineens eentje ziet. Nu zijn het de meer compacte auto’s, want ook de Amerikanen zuchten onder de hoge benzineprijzen, hoewel die nog niet de helft zijn van wat wij in Europa betalen.
De wandeling eindigt aan de oceaan, in het Queen Wilhelmina Park, met een molen die ooit door koningin Wilhelmina geschonken zou zijn. Zou zijn, want het bordje met een korte uitleg geeft daarover geen duidelijkheid. Wel is de molen omgeven door een klein ‘keukenhofje’, zo te zien een mooi decor voor het maken van selfies. Een busje brengt ons naar het begin van Haight Street, waar de zestiger jaren met de Summers of Love helemaal herleven. En aan het eind in het Castro District, eigenlijk wel hét epicentrum van het liberale Californië en misschien zelfs wel van de hele VS. Een mooier eind van onze vakantie kan je eigenlijk niet bedenken. De laatste fotoserie staat op:
Dagboek van een camera 