Het ritme van het niks doen is even onderbroken door een paar dagen naar Napels af te reizen. De vorige keer hadden we Rome al bezocht en nu dus Napels. Er zijn eigenlijk meer verschíllen dan overeenkomsten tussen beide steden. Rome ademt de klassieke oudheid en Napels is een wat ruigere havenstad. Maar overeenkomsten zijn er natuurlijk ook, als je alleen al kijkt naar de grote hoeveelheid kerken in beide steden. De bekendste bezienswaardigheden van Napels liggen eigenlijk buiten de stad: de Vesuvius, Pompeï en Herculaneum, de Amalfikust, Capri en nog wat van die betoverende eilanden. Maar als je dát allemaal wilt zien heb je een hele week nodig, dus dat laten we maar liggen en beperken ons tot de stad zelf. Dat bleek eigenlijk al meer dan genoeg, want als je goed kijkt is álles bezienswaardig.
We gaan met de trein, eerst met de boemel naar Rome en daarna met de snelle trein (300 km/uur) naar Napels. Extra leuk, temeer daar we een week eerder in Reggio Emillia onder de indruk waren geraakt van niet alleen dat station daar, maar ook van de snelle en frequente treinen tussen de belangrijkste Italiaanse steden, die het binnenlands vliegverkeer goeddeels hebben vervangen. En nu konden we zélf dat genoegen smaken en bekroop me bij aanvang van de reis ineens weer het spannende gevoel dat ik vroeger had bij het begin van een schoolreisje. Ondanks het zeer matige weer: vrijwel de hele treinreis regen en zelfs het eerste uur in Napels is noodgedwongen overdekt doorgebracht. Maar van de nood een deugd gemaakt door meteen maar eens lekker Napolitaans te lunchen.
Na de regen kwam de zonneschijn en die is in de volgende dagen niet meer weg geweest. De eerste (halve) dag is het havengebied onder handen genomen. De binnenstad gaat naadloos over in de haven. Een rommelige mengeling van veerboten naar de eilanden, containerschepen, luxe zeiljachten, cruiseschepen en allerlei bouwsels, die nou eenmaal bij een haven horen. Dat alles tegen de achtergrond van de baai en de hoog oprijzende Vesuvius. Dat maakt de haven van Napels nét even wat anders dan andere havens. Daarna eten in de Spaanse wijk en hoe kan je de dag beter afsluiten dan op een pleintje, waar de Napolitaanse film zich voor je ogen afspeelt. Met een limoncello uit de vriezer natuurlijk. Een indruk van de eerste halve dag in Napels staat op:
Dagboek van een camera 