Het meest oostelijke punt van onze reis is El Paso, tevens het meest westelijke punt van Texas. We zijn er te gast bij vrienden van Marcel, die ons twee dagen door de stad rondleiden. Ondanks de ligging in Texas, identificeren de bewoners van El Paso zich niet met Texas, maar eerder met New Mexico. Ook logisch, als je naar de kaart kijkt, want dat puntje van Texas steekt wel heel ver New Mexico in. Ook is het logisch in cultureel en religieus opzicht. El Paso bestaat voor 80% uit Spaanstaligen, die zich verwant met (New) Mexico voelen. De stad is – evenals (New) Mexico – dan ook hoofdzakelijk katholiek, terwijl de rest van Texas zich uitdrukkelijk ‘baptist’ noemt.
Een andere bijzonderheid van de stad is de ligging aan de grens met Mexico. Eigenlijk is het samen met de Mexicaanse zusterstad Ciudad Juarez één stad, gescheiden door de Rio Grande. Maar zo heel groot is die Rio Grande niet en bij nader inzien is het niet meer dan een stroompje van twee meter breed, dat je met gemak met hoge schoenen zou kunnen oversteken. Maar het ligt ook aan het seizoen, zo is ons verzekerd, want na de zomer zou er meer water zijn. Niettemin vormt dat kleine stroompje een stevige barrière tussen de twee werelden: het rijke Amerika en het een stuk minder rijke Mexico. Althans, zo zien de Mexicanen dat. Maar voor degenen die erin slagen die barrière te slechten liggen de gouden bergen er nog niet bepaald voor het opscheppen. De meesten slagen daar trouwens niet in, want er staat langs de rivier een stevig metalen hek, met rollen prikkeldraad erop. Dat hek is inmiddels ruim duizend kilometer lang, waarvan het grootste deel er al stond voordat Trump zijn intrek in het Witte Huis nam.
Wij hebben trouwens te voet wel een kijkje genomen in Ciudad Juarez. Inderdaad een andere wereld. De ‘heenreis’ ging vrijwel zonder formaliteit, maar op de terugweg hebben we bijna twee uur op de brug in de rij gestaan. Je moet wel uitkijken waar en wanneer je er komt, want in bepaalde buurten, vooral bij avond en ’s nachts maken drugskartels er de dienst uit. Maar daar was op het centrale plein niets van te merken en werd het een ontspannen middagje. Een ander uitstapje in El Paso was de ‘kruisweg’ naar een bergtop met een beeld van Jezus erop. In mijn ‘rijke roomse’ jeugdjaren deden we vaker een ‘kruisweg’: veertien ‘staties’, met daarop afgebeeld onderdelen van het ‘lijdensverhaal’. Hier veertien kruizen, zonder afbeeldingen weliswaar, maar voldoende om dat gevoel van vroeger toch nog even terug te brengen. En boven was er het fraaie uitzicht over El Paso, het metalen hek en een groot stuk van het aanpalende Mexico. De ervaring van deze twee dagen is in beeld gebracht op:
Dagboek van een camera 