Het doel was het sluizencomplex van IJmuiden. Daar zijn ze bezig om dat uit te bouwen tot het grootste sluizencomplex van de wereld, dus dat moest wel de moeite van een ritje erheen waard zijn. Vorig jaar waren we er ook al eens, maar toen hadden ze de route over het complex afgesloten, zodat we het ritje van donderdag als een herkansing zagen. Alleen was er nu nóg veel meer afgesloten. Het enige wat je goed kon zien waren de grote buizen, waarmee ze de verschillende waterniveaus een beetje in evenwicht kunnen houden. Verder nog een passerende olietanker met heel in de verte de bouwwerkzaamheden, waarvan ik eigenlijk het idee kreeg dat ze vergeleken met vorig jaar nog niet al te veel waren opgeschoten.
En dan natuurlijk de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel. Het zou me niks verbazen als dat bedrijf er over tien jaar niet meer is. Het kan financieel al niet meer uit, bovendien overtreden ze allerlei milieuregels en strooien regelmatig grafietregens over Wijk aan Zee uit. Maar hopelijk kunnen ze er nog een fraai museum van industrieel erfgoed van maken. Aan de overkant is het bedrijf goed te bezichtigen en heb je uitzicht over ongetwijfeld het allerlelijkste stukje Nederland. Maar in de ogen van een fotograaf kan lelijk ook heel mooi zijn. En dus tegelijkertijd ook een van de meest fotogenieke stukjes Nederland, althans in dat genre.
En wát een contrast met hetgeen je zag als je op datzelfde punt even de andere kant op keek. Tientallen kite-surfers, met hun kleurige zeilen fraai afstekend tegen de blauwe lucht. Die trokken zich niks aan van al dat lelijks. Niet ongevaarlijk, leek me zo, maar het ging allemaal goed. Ik had me nooit zo verdiept in wat daar allemaal bij komt kijken, maar hun uitrusting is bepaald meer dan zomaar een vlieger aan een touwtje oplaten, waarmee ik me in mijn jeugd ooit nog wel eens heb bezig gehouden. Een impressie van dat toch wel veelzijdige middagje IJmond staat op:
Donderdag met René weer eens een fietswandeltochtje gemaakt. Een erg leuk concept: fietsen en tegelijk wandelen dus. Elke honderd meter van de fiets af, omdat er iets bijzonders, interessants of fotogenieks te zien is. Kwestie van goed kijken. Zelfs als je een tijdje gewoon ergens zit, komen die dingen gewoon vanzelf voorbij. Je legt dus geen grote afstanden af. Dát is meer iets voor de fietsclub, waar ik ook lid van ben, en die houdt van doorfietsen. Als je dáár even van de fiets af gaat voor een foto, moet je meteen een groot gat dichtrijden. Het ging donderdag dus langzaam. Zelfs binnen de Ring zijn er in Amsterdam nog wel wat fotogenieke rafelrandjes te vinden. Even op de fiets met de pont naar de Meeuwenlaan en dan over de Nieuwendammerdijk naar Schellingwoude.
Meteen opende zich een wereld waar het stadse leven nog niet erg lijkt doorgedrongen. Het gebied ligt inderdaad nog binnen de Ring, dus je zou daar projectontwikkelaars verwachten die voor een interessant rendement azen op de laatste stukjes grond. Daar niets van dat alles. Wel braakliggend terrein met rommelige scheepswerfjes met voetveren om je van het ene naar het andere terrein te begeven. Dan de Ring onderdoor en je bent ineens niet alleen buiten de stad, maar zelfs buiten de Randstad na amper drie kilometer fietsen. Waterland, een laaggelegen poldergebied, drassig door de vele regen van de laatste tijd, wijde uitzichten, ophaalbruggetjes en fraai boerenland met de stedelijke hoogbouw als achtergrond. Ransdorp was het verste punt, piepklein dorpje met beschermd dorpsgezicht, een grote stompe kerktoren en met lichte houten huizen. Dat omdat zwaardere stenen huizen sneller in de slappe veengrond zouden zakken. Het foto-verslagje staat op:
Bij het maken van foto’s probeer ik om als achtergrond niet al te veel lucht mee te nemen. Vaak krijg je dan veel te veel contrast omdat de te fotograferen objecten te donker worden. Want de camera ‘denkt’ dan dat hij door al die (veel te lichte) lucht snel moet belichten. Nou kan je daar in de nabewerking nog een hoop aan doen, maar van een slechte foto maak je nooit meer een goeie, zodat je dan toch maar beter meteen kunt proberen om zo dicht mogelijk bij het beoogde eindresultaat te komen. Maar luchten kunnen zelf ook mooie foto-objecten zijn. Zoals afgelopen maandag bijvoorbeeld, toen het uitgesproken slecht weer was: veel wind, felle regenbuien en dreigende wolkenluchten. Op de een of andere manier heeft bij mij het idee postgevat dat je dan met de camera beter binnen kunt blijven.
Maar er was een vaag plan om het uiteinde van de Rotterdamse haven vanaf Hoek van Holland eens te bekijken. En dat hebben we die dag toch maar doorgezet, omdat bij die dreigende luchten het industriële landschap daar toch wel een fraaie sfeer met zich mee zou kunnen brengen. Een aanrader: je kan vanaf Hoek van Holland de fast ferry nemen en met een paar stops onderweg ben je anderhalf uur onder de pannen en zie je het hele Europoort gebied. Een ander idee dat bij mij ook heeft postgevat is dat het milieu daar niet bepaald schoon is: vies water en vieze lucht. Maar toch blijkbaar schoon genoeg voor de zeehonden-kolonies, die zich daar hebben genesteld tussen de olietankers en haven-installaties. Het resultaat van dit onverwachte foto-middagje staat op:
Zelfs in het centrum van Amsterdam is de natuur op de fiets altijd dichtbij. Een populair fietsrondje is heen en weer langs de Amstel tot Ouderkerk. Een alternatief daarvoor is heen langs de Amstel en terug door de Middelpolder. Ik had nog nooit van die polder gehoord, laat staan dat ik er ooit was geweest. Nu dus wel en hoewel je aan de horizon de stedelijke skyline van Amstelveen en Amsterdam-Zuidoost niet kunt missen, is de Middelpolder toch een fraai stukje onontdekte natuur. We hadden er een ontmoeting met de rode rivierkreeft. Tot deze week voor mij ook al een onbekend fenomeen, totdat er deze week een nieuws-item kwam over dat uit Amerika aangewaaide diertje, dat grote schade schijnt toe te brengen aan de hier zo zorgvuldig opgebouwde dijken en andere waterwerken. Ineens lag het beestje aan onze voeten, liet zich gewillig fotograferen en was zich van geen kwaad bewust. De Middelpolder mag dan tot nu toe onontdekt zijn, het gebied ontwikkelt zich toch tot een soort goudkust, te zien aan de protserige villa’s die er in aanbouw zijn. Reden temeer om er nog maar snel een fotoserietje van te maken, zodat je over tien jaar kunt zien hoe het er ‘vroeger’ uitzag. Dat serietje staat op:
Dagboek van een camera 