Ondanks het af en toe wisselvallige weer in juni, waren er toch nog wel een aantal echte ‘Zandvoort-dagen’. Voor Zandvoort komt het weer vrij precies: het moet warm en zonnig zijn en vooral niet te veel wind. Hoewel René een tentje heeft, waar je je tegen wind en ook overmatige zon kunt beschermen. Een nieuwigheid is dat we nu met de auto naar Zandvoort gaan. De treinen hebben nog steeds de helft van de capaciteit beschikbaar. En als het mooi weer is zijn er vooral in de avond veel te veel mensen tegelijk, die naar huis willen. Dat betekent ófwel niet mee kunnen, ófwel wél mee kunnen, maar dan met de kans op heel veel mensen binnen je anderhalve-meter territorium.
Ik had altijd het idee dat er naar Zandvoort altijd files en niet genoeg parkeerplaatsen zijn, maar dat viel uiteindelijk mee, als je tenminste niet in het weekend gaat. Er waren twee dagen met echte oostenwind en dan zijn er wel veel kwallen. Ze zijn er in alle soorten en maten, het zijn eigenlijk vieze beesten, maar erg mooi om te fotograferen. Het was ook vaak helder weer en dan kan je vanaf de duinentop verrassend ver kijken en zelfs de skyline van Den Haag is dan goed zichtbaar. Erg fraai was nog wel de dreigende onweerslucht in het zuidwesten en de rook van brandende autobanden op het circuit naar het noordoosten. Deze juni-impressie is in beeld gebracht op:
De vroegere kolencentrale aan de Ringweg A10: vaak erlangs gereden met de auto, maar nog nooit eens echt goed bekeken. De centrale zit ook niet bepaald in de top-10 van toeristische bezienswaardigheden, maar voor liefhebbers van industrieel erfgoed is het toch wel smullen. Inderdaad erfgoed, want vorig jaar werd hij gesloten en kwam er een eind aan de rookpluim die het gebied tientallen jaren domineerde. Hoog tijd inderdaad om hem dan eens van dichtbij te bekijken, want voor je het weet is hij gesloopt en staan er ineens weer appartementen. Maar zo te horen was hij nog steeds in bedrijf want er klonk een monotoon gezoem uit de imposante machinerie. Vlak ernaast werd de laatste hand gelegd aan een nieuwe biomassa-centrale, ook niet helemaal onomstreden trouwens.
En als je dan toch in de buurt bent kan je meteen doorfietsen naar de Hemhavens. Onderdeel van het nog veel grotere havengebied van Amsterdam. Blijkbaar is Amsterdam de vierde haven van Europa, maar dat zit – anders dan in Rotterdam – niet bepaald tussen de oren van de gemiddelde Amsterdammer. We noemen het een havengebied, maar behalve het aan- en afmeren van schepen, gebeurt er nog van alles. Ook dingen die men in het algemeen liever aan het oog onttrekt en vooral niet in de toeristische top-10 onderbrengt. Maar de camera had er wel een gewillig oog voor en het resultaat staat op:
Het Oosterdok is inmiddels ons favoriete wandelrondje in de buurt. Er is veel te zien en dat alles op maximaal één hemelsbrede kilometer van huis. Je moet dat rondje wel regelmatig doen, wil je een beetje bijhouden hoe het daar elke keer weer verandert. Het Marine-terrein bijvoorbeeld. Lang was het verboden gebied en zelfs op Google Maps was het gebied helemaal wit gemaakt. Maar inmiddels is het verlaten door de marine en heeft zich een nieuw stuk stad ontvouwd, waarvan ze nog niet helemaal weten wat ze er mee aan moeten. Het is fraai gelegen en het wordt nu in beslag genomen door hip volk, dat er picknickt, jogt of in de zon ligt. Er is zelfs een heus zwembad aangelegd, want de binnenzwembaden waren lang gesloten en zijn ook nu nog onderhevig aan strenge protocollen.
Her en her verschijnen er ook restaurants en drinklokalen, die de prijzen duidelijk hebben aangepast aan de clientèle die hier neerstrijkt. Maar projectontwikkelaars liggen op de loer en dan kan je er op wachten dat die voormalige marine-complexen ooit worden verbouwd tot appartementen. Aan de Dijksgracht is een terras helemaal corona-proof omgebouwd tot eetgelegenheid. Hier kan je veilig en zelfs helemaal afgesloten eten, dus als je iets te bespreken hebt wat het daglicht niet kan verdragen, moet je juist hier zijn. Even verderop is de klimmuur. Die staat er al sinds ik hier woon, maar het is een wonder dát hij er nog staat, want overal eromheen wordt gebouwd, worden wegen en fietspaden omgelegd dan wel afgesloten. En elke keer moet je je dan ook weer afvragen hoe je je route nú weer moet vervolgen. Het grootste bouwwerk hier is dat van Booking.com, waarvan de bouw een nieuwe fase is ingegaan. Inmiddels zal het hoogste punt nu wel zijn bereikt en nu wordt de gevel bedekt met glazen platen, waarvan het me lijkt dat die, afhankelijk van de hoek waar het zonlicht er op valt, verschillende kleuren gaan aannemen. Ik moet later nog maar eens gaan kijken hoe dat eruit gaat zien.
En overal is er het water met de schuiten die er rondvaren. De cruiseschepen zijn er dit jaar nog niet geweest. Ik vraag me af of die ooit nog eens terug zullen komen. Zelfs met de rondvaartboten wil het zo te zien nog niet erg lukken. Maar particuliere scheepjes genoeg, evenals de vrachtvaart en de veerponten. Aan de overkant van het IJ ligt nog zo’n bouwput, waaraan je kunt zien dat ook Amsterdam-Noord er nu helemaal bij gaat horen. Het Damrak is weer als vanouds druk, maar op de Wallen zijn de meeste sex-werkers nog op vakantie. Daarvan geen foto’s, want die worden daar – zoals bekend – niet op prijs gesteld. De andere foto’s van het rondje staan op:
Het zou voorlopig de allerlaatste mooie dag worden. Een mooie gelegenheid dus om Zandvoort nog eens te bezoeken. Zeker nu we ook weer terecht zouden kunnen op ons favoriete terras van Fosfor. Maar de koude zeewind was de verwachte regen al wat vooruitgesneld, zodat onderweg al duidelijk werd dat het geen echte stranddag meer zou worden. Het plan werd dus veranderd in een autotochtje langs de Noord-Hollandse kust, helemaal tot Callantsoog. Andermaal bleek dat Nederland eigenlijk beschikt over prachtige brede, lange en schone stranden, die bij mooi weer veel Middellandse Zee stranden met glans verslaan. Alleen het weer werkte vandaag even niet mee.
De koffie met cheese-cake werd gebruikt in Bergen aan Zee. Bij een tamelijk deftige gelegenheid nog wel en daar mocht dan ook de hoofdprijs voor worden betaald. Maar Bergen aan Zee is dan ook de badplaats voor de beau monde, terwijl Fosfor bij Zandvoort eigenlijk nog steeds een beetje rommelig is. Maar dat is nou juist het leuke daarvan. Via Petten ging het naar Callantsoog. Je kan daar de hele kust afkijken tot Den Helder. Strak tegen de wind in een wandeling gemaakt tot de gemeentegrens van Den Helder en toen was het wel genoeg. Ook geen echt foto-weer, maar er is toch nog wel een klein serietje gekomen, al was het maar voor de herinnering. Dat serietje staat op:
Eén juno…! Een bijzondere dag waar heel Nederland naar uitkeek. Niet omdat het tweede Pinksterdag was, want dat is het elk jaar wel een keer. Ook niet omdat het prachtig weer was, want dat was het de laatste tijd ook (bijna) altijd. Het was het min of meer officiële einde van de lock-down. Ik begon daar overigens aardig aan te wennen. De agenda was leeg, er hoefde helemaal niks en de dagen gleden moeiteloos voorbij. En bijna elke dag waren er wel maatschappelijke vergezichten te lezen van allerlei orakels, die ons een heel wat betere wereld beloofden, waar ik me – als eeuwige optimist – dan maar aan vasthield. Dat de afgelopen periode me zo meeviel was natuurlijk ook te danken aan het prachtige weer, waardoor ik rondjes kon hardlopen en fietsen, dan wel anderszins daarvan genieten.
Maar ook ik ben natuurlijk blij dat er weer van alles mag uit het oude normaal, omdat de digitale en dus wat onpersoonlijke anderhalve-meter-samenleving mij ook geen ideaal maatschappijbeeld lijkt. Hoe dan ook, je kan deze memorabele en prachtige dag niet beter vieren dan een fietstocht te maken met Marcel door de Zaanstreek. Je moet alleen nog even met mondkapjes op met de boot naar de overkant van het IJ, maar verder is alles oud-normaal. Eenmaal aan de overkant moet je dan ook nog even door Amsterdam-Noord, maar dan houdt de Randstad ineens op en sta je midden in het strak vlakke polderland. De Zaan loopt dwars door de Zaanstreek en heeft twee kanten. Aan de aangeharkte oostkant de frisgroene Zaanse huisjes met de Zaanse Schans, nu nog zonder Chinezen. Aan de rommelige westkant het industriële erfgoed uit de tijd dat Zaandam het welvarende centrum was van de voedingsmiddelenindustrie. Het werd een heerlijke fietsdag, de camera mocht ook mee en heeft er de volgende serie van gemaakt:
Dagboek van een camera 