Collevecchio

3 september 2022

Na vijf dagen autoreizen was het even niks doen. En waar kan je beter niks doen dan in Collevecchio? Daarvoor heb je er alles bij de hand: een overzichtelijk dorpje, thuis een lekker terrasje met zwembad en een adembenemend uitzicht op de omgeving. Collevecchio is klein, heeft zo’n anderhalf duizend inwoners, maar ontbeert daardoor enkele basisvoorzieningen, zoals een restaurant, geldautomaat en andere dingen die je op onverwachte momenten ineens nodig kunt hebben. Het dorp heeft moeilijke tijden gekend en het gaat eigenlijk ook nu nog moeizaam. Nog steeds is de schade van de aardbeving van 2016 zichtbaar en sommige gebouwen staan leeg of zijn gestut. Het dorp is ook geleidelijk leeggelopen, maar ik heb de indruk dat het dieptepunt voorbij is, afgaand op de levendigheid op het pleintje en de instroom van enkele mensen van buiten, die er wel weer wat van willen maken.

Dat niks doen ging trouwens helemaal vanzelf, want automatisch kwamen we na de lange reis in een heel nieuw ritme terecht. Opstaan en kijken hoe de mist in het dal hangt en wordt opgelost door de opkomende zon. Daarna ontbijten op het terrasje of cappuccino met een cornetto nemen op het pleintje. Verder een beetje rondkuieren, naar de supermarkt, wat hangen bij het zwembad, beetje lezen of podcaststjes luisteren. En voor je het weet is het avond, want niks doen kost veel tijd. Omdat er geen restaurant is en we geen zin hadden om te rijden gingen we koken en kijken hoe het dal zich vult met zacht avondlicht. En natuurlijk later op de avond naar het pleintje. Daar verzamelt zich jong en oud. Mensen nemen hun kinderen gewoon mee en die rennen en voetballen met elkaar, zelfs tot in de late uurtjes. De ouderen onderhouden zo hun sociale contacten en hebben geen kinderoppas nodig. Daar wordt jong en oud gelukkig van, zo is hier goed te zien. Hoe Collevecchio er in deze dagen uitzag staat op:

https://www.flickr.com/photos/140378231@N02/albums/72177720302236264