Elk jaar wordt in de donkere dagen in Amsterdam het Amsterdam Light Festival georganiseerd. Een verzameling fraai verlichte ‘licht-objecten’ die zich het beste laten zien vanaf het water. Eerlijk gezegd vond ik het ook dit jaar weer een beetje tegenvallen. Maar het zit de organisatie dan ook niet mee. Er is blijkbaar geldgebrek, maar misschien ook wel een gebrek aan inspiratie bij de licht-kunstenaars. Want sommige objecten hadden we in eerdere jaren ook al eens gezien, alleen liggen ze nu op andere plaatsten. Maar het minste wat je als organisatie toch kan doen is het licht aanzetten van die ‘licht-objecten’. Want sommige objecten in mijn buurt blijven ook in de avond aardedonker. Daardoor komt dit ‘festival’ eerlijk gezegd niet in de búúrt van wat Eindhoven elk jaar in november met zijn Glow neerzet. Maar ik kon het toch niet laten om er weer een serietje van te maken. Gelukkig waren er ook objecten te zien die het hele jaar door in de schijnwerpers staan, zodat de stad er in deze donkere lock-down dagen toch nog wel een beetje leuk uitziet. Kijk maar op:
De onverwachte ontmoeting met de voormalige veevoederfabriek in Den Bosch, was blijkbaar zó de moeite waard dat het voorgenomen tochtje over de secundaire wegen terug naar Amsterdam te laat een aanvang had genomen. En dat is in december altijd een risico, vooral op zo’n grijze dag als vrijdag, als de schemering al voor vieren begint. Maar de indruk van dit gebied komt eigenlijk het best tot zijn recht bij dit grijze weer. De secundaire wegen daar waren eigenlijk vooral tertiair: smal en modderig. Verder weinig verkeer op de weg, je kreeg zelfs de indruk dat er eigenlijk nauwelijks mensen woonden. Zelfs niet in de dorpjes die we bezochten, en waarvan ik van sommige zelfs nog nooit had gehoord, laat staan dat ik er ooit ben geweest. Om er een paar te noemen, misschien wel ter opfrissing van de geografische kennis: Bokhoven, Hedikhuizen, Bern, Nederhemert-Zuid, Wijk en Aalburg, Veen en Brakel.
Opvallend verder dat ze ook hier de plaatsnamen in twee ‘talen’ vermelden. Ze deden het altijd al in Friesland. Maar dat heeft dan ook een aparte taal. En dan mogen we nog blij zijn dat ze voor de niet-Friezen de naam er in het Nederlands bij zetten, zodat wij ook nog weten waar we eigenlijk zijn. Later is het verschijnsel opgedoken in Limburg en nu hier ook ineens. Elke vierkante meter een eigen taal, bij wijze van spreken. Illustratief voor de sterke binding van de bewoners met hun eigen plaats. Jammer dat we het tochtje halverwege moesten afbreken omdat het te donker werd. In de zomer maar eens terugkomen, maar dan op de fiets. Deze donkere-dagen-indruk staat op:
Vrijdagochtend moest ik even met de auto heen en weer voor een dingetje naar Eindhoven. Waarom dan van de nood geen deugd maken om er op de terugweg een foto-safari van te maken? De koe bij de horens gevat, René was zo aardig om met de trein naar Den Bosch te komen en het plan was verder om via secundaire wegen terug naar Amsterdam te rijden. Weer eens even wat anders dan Amsterdam en omgeving. Maar het liep een beetje anders. Want al op de eerste kilometer in Den Bosch stuitten we op het vroegere fabriekscomplex van de firma Koudijs aan de Dieze en zijn daar een hele tijd blijven hangen. Van oudsher een meelfabriek, later een veevoederfabriek. In 2014 is het gesloten en het complex heeft eerst een aantal jaren staan wegroesten.
Maar onlangs is besloten om het complex ‘terug te geven aan de stad’ en het een middelpunt te laten zijn voor tal van kleinschalige commerciële en culturele activiteiten. Eigenlijk zijn dat soort complexen in die fase nog het mooist, vind ik. Nog niet helemaal aangeharkt, zoals het over tien of twintig jaar ongetwijfeld zal zijn. En ook niet helemaal aan het lot overgelaten, zoals het er in 2014 moet hebben uitgezien. Maar nu nog een aarzelend begin van kleinschalige activiteiten. De mensen die we daar troffen konden in elk geval heel enthousiast vertellen wat ze er van plan zijn en hoe het er in de toekomst moet gaan uitzien. Alle reden om over vijf jaar nog maar eens te komen kijken. Als het nog niet helemáál is aangeharkt en het grote geld nog geen bezit heeft genomen van het complex. De stand van vandaag staat op:
In oktober heb ik een ‘compactje’ gekocht. Dat is het koosnaampje dat ik mijn nieuwe Canon SX70HS gegeven heb. Gekocht dankzij het ongelukje met mijn ‘echte Canon’, die zes weken in reparatie zou zijn en ik niet die hele tijd ‘camera-loos’ door het leven wilde gaan. Dat compactje kan natuurlijk niet wat mijn echte Canon kan. Zo heeft het minder geavanceerde sluitertijden, diafragma-openingen en ISO-waarden. Verder een kleinere sensor, waardoor het dus bij wat minder licht buiten meteen wat korrelige foto’s geeft. Het is dus eigenlijk een mooi-weer camera. Daarentegen heeft het wel een extreem goed optisch zoom-bereik, beter dan ik met mijn echte Canon en 18-400 lens kan bereiken. Het wandelingetje langs het Oosterdok van vorige week woensdag is dan ook aangegrepen om daar eens wat mee te experimenteren.
Op een aantal momenten zijn (bij zonnig weer) op hetzelfde moment en op dezelfde plaats drie foto’s gemaakt met wisselend zoom-bereik. Ik vond het resultaat min of meer zoals verwacht. Je kunt inderdaad heel ver kijken en dan nog veel details onderscheiden. Wel moet je oppassen wanneer je uit de hand fotografeert, want er kan bewegingsonscherpte ontstaan. Je moet dan wat steun zoeken bij een lantarenpaal of een hekje. Of nog beter een statief(je). Bij goed licht vond ik de korreligheid meevallen, maar aan het eind van die dag in december, als het tegen vieren al schemerig gaat worden, kan je dat compactje beter thuis laten. Het resultaat is samengevat in zeven series van drie. Daarvan zes series bij het Oosterdok en omgeving plus nog eentje van Gran Canaria vorige maand. Kijk maar wat je er zelf van vindt:
Een rondje Oosterdok: een ideaal wandelingetje vanuit huis als je een half uurtje over hebt. Vergeleken met pakweg twintig jaar geleden is het aanzicht er enorm veranderd. Aan de noordoever is er nu de bibliotheek, het conservatorium en het hoofdkantoor van Booking.com. Plus nog 42 nieuwe hoofdprijs-appartementen, met mooi uitzicht over de Prins Hendrikkade en als je hoog genoeg woont over de hele binnenstad. “Is dit jouw nieuwe uitzicht?”, vragen de ronkende borden aan de oever. Een teken dat het met de verkoop ervan nog niet zo storm loopt. Ik moet trouwens nog steeds wennen aan dat getutoyeer, vooral richting degenen die de niet geringe vierkantemeter-prijs neertellen voor die optrekjes.
Aan de oostkant is er het NEMO met het Scheepvaartmuseum en aan de westkant het Centraal Station. Het Chinese bootrestaurant ligt daar al sinds mensenheugenis als een baken in zee tussen al dat nieuws. Ok, er staan nog wat bouwketen en een verdwaalde bouwkraan, maar in grote lijnen is het nu wel zo’n beetje af. Een A-locatie is het dus geworden, zeker als je bekijkt hoe het er twintig jaar geleden uitzag. En dat alles in bijna één oogopslag. Ideaal voor een kort wandelingetje, want er is dus veel te zien. Een iets langer wandelingetje als je dat alles nog even in je wilt opnemen. En voor de toekomst wilt vastleggen hoe het er in het dok en omgeving aan het eind van 2021 ook al weer uitzag. Deze stand van zaken staat op:
Dagboek van een camera 