Het traditionele uitstapje naar Frankfurt in het eerste weekend van december. Marcel had er zijn jaarlijkse zwemtoernooi en ik zou er meedoen aan de ‘Rainbow Run’, een 10 kilometer loopje ergens in een bos buiten de stad. Ware het niet dat ik hevig verkouden was, dus heb deze kelk aan mij voorbij laten gaan. We logeren altijd in een hotel vlak bij het Hauptbahnhof, centraal gelegen, maar aan de rand van een ‘moeilijke buurt’, met zwervers, die in slaapzakken op trottoirs slapen, drugsverslaafden en andere lieden die het wat minder getroffen hebben in het leven en daardoor aan de zelfkant zijn geraakt. Daar was ik ook bijna van mijn laptop afgeholpen door iemand die vanaf de overkant van de straat naar me schreeuwde dat het toch echt zijn tas was.
In plaats van het tienkilometer-loopje is volstaan met een tienkilometer-wándeling, uitgezet door de lokale VVV. Groot voordeel is dat je dan wat meer op de omgeving gaat letten en dat de camera ook mee kan. Het centrum ontwikkelt zich in rap tempo tot een Manhattan. Overal bouwplaatsen voor nóg meer wolkenkrabbers. En in de stad brede wegen waar in drie rijen dik flink hard wordt gereden en je veel te lang moet wachten tot je als voetganger ook een keer mag oversteken. Behalve voor liefhebbers van hoogbouw-architectuur is er in het centrum weinig te genieten, en ik had dan ook niet de indruk dat het een levendige woonbuurt is. Maar de stad heeft twee gezichten. Elders is dan ook nog wel veel moois te zien, laatmiddeleeuwse architectuur, vakwerkhuizen en de fraaie ligging am Main. Niet te missen waren natuurlijk de kerstmarkten met – voor de liefhebbers – de kerstversieringen en de vele culinaire hoogtepunten. Hoe het er daar uitzag staat op:
Je hebt Duitsland en je hebt Beieren. Het laatste is een onderdeel van het eerste, maar in Beieren zien ze dat soms een beetje anders. Er zijn andere mensen, andere kleren, andere wetten en andere gewoonten. Het heet niet voor niks ‘Freistaat Bayern’. De steden uitgezonderd, is het een heel landelijk en traditioneel gebied met veel aandacht voor de kwaliteit van de omgeving, de natuur en het milieu. Ik was er weer eens om samen met broer Louis mijn zus Hedwig te bezoeken. Ik kom er wel vaker, zoals afgelopen winter en twee jaar geleden midden in de zomer. Maar eind april is wel een heel mooi seizoen om er naartoe te gaan. Op de grens van winter en zomer. De winter kan er plotseling overgaan in zomer en ook andersom, waarbij lente en herfst min of meer worden overgeslagen. Ook nu in één blik een zomers én een winters tafereel. Bloemen, zelfs gele weiden vol paardenbloemen en uitlopend groen met op de achtergrond de sneeuw nog op de bergen, ook op de wat lager gelegen delen. We hebben die grens ook aan den lijve ondervonden. Donderdag nog zomerse temperaturen en lekker in het gebied rondgereden en de volgende dag ijzig koud, amper een paar graden boven nul.
Een mooie gelegenheid om dan Kempten nog eens te bezoeken. Er was een jazzfestival en in de ochtend staan er al volle bierpullen op de terrassen. En om de Residenz eens te bekijken met een overdaad aan barok/rococo, zoals je dat wel meer ziet in dat deel van Beieren. En natuurlijk om – zoals we daar ook vaker doen – in het Residenz-café tussen bejaarde dametjes koffie te drinken met een groot stuk taart erbij. Hoe dan ook, een héél andere wereld dan waarin ik zelf verkeer. Heel leuk dus om – in combinatie met familiebezoek – erheen te gaan, maar ook heel leuk om weer terug te komen in mijn eigen Amsterdamse wereld. Maar het hoofddoel van het reisje deze keer was het ophangen van veertien foto’s met als thema ‘Nederland’ in de fysiotherapiepraktijk van Hedwig en haar man René. Die hebben die praktijk al 30 jaar en gaan ermee stoppen aan het eind van 2020. Tot dat moment zullen mijn foto’s daar hangen en een mooie gelegenheid – vonden ze – om de Nederlandse wereld eens aan de Beierse wereld te laten zien. Die Beierse wereld staat op:
Düsseldorf: de stad staat niet bepaald bekend als de állermooiste van Duitsland. Misschien komt het door het imago dat de steden in het Ruhrgebied nog hebben: grauw en vervallen. Bovendien in de oorlog zwaar gebombardeerd en vervangen door revolutiebouw uit de 50’er en 60’er jaren. De stad is wel erg populair als winkelparadijs. Maar daar kwamen we niet voor, het afgelopen weekend. En ook niet voor sight-seeing. Het doel was een zwemtournooi, georganiseerd door de lokale zwemvereniging, waar Marcel namens Gay Swim Amsterdam (GSA) aan deelnam. Voor de niet-zwemmers, zoals ik, waren er nog wat andere sporten georganiseerd. In mijn geval tien kilometer hardlopen. Terwijl het zwemtournooi veel deelnemers had en perfect was georganiseerd, was de organisatie van het lopen een beetje knullig en een handjevol mensen mocht twee rondjes van vijf kilometer door een bos draven. Voor mij maakte dat allemaal niet zo uit en ik heb op zaterdagochtend – zo te zien als zo’n beetje de oudste deelnemer – braaf meegedraafd en was eigenlijk helemaal niet ontevreden met mijn eigen resultaat.
Die middag was ik gevraagd als stand-in fotograaf bij het zwemtournooi. Fotografie binnen is altijd een uitdaging. Je weet nooit van tevoren hoe het licht is en ik probeer te voorkomen dat ik moet flitsen. Gelukkig was het licht redelijk en de website van GSA was er blij mee. Dus ik ook blij. Er was op vrijdag en zondag toch ook nog wel wat tijd voor sight-seeing. Of voor wat daarvoor doorgaat. Het kwam neer op slenteren door de stad, je ogen de kost geven en dan maar zien wat zich allemaal voordoet. Gezien het imago van de stad waren er geen al te hoge verwachtingen. En dan blijkt het ineens toch erg mee te vallen. Sterker nog, het imago van Düsseldorf mag wat mij betreft op de schop, want de stad bleek een aangename mix van moderne architectuur, opgeknapte woonblokken en binnenhavens, met street-art beschilderde huizen, veel groen en gelukkig ook nog vervallen gedeelten. Die mix is samengevat in een fotoserie, te vinden op:
Dagboek van een camera 