Ook de terugreis uit Italië hebben we relaxed gedaan. Niet zo heel relaxed als op de heenweg, toen we er vijf dagen voor uit trokken. De terugreis gaan we in drie dagen doen, maar dan nog is er voldoende gelegenheid om de autobaan af en toe te verlaten en door mooie streken te kuieren met langere pauzes op mooie dorpspleintjes. Door de Po-vlakte bijvoorbeeld, de landbouwstreek die er op deze warme dag met zijn zachte licht en oude boerderijen aangenaam bij ligt. We belanden daar in Brescello aan de oever van de Po, waar een flink stuk jeugdsentiment te vinden was. Het dorp fungeerde als film-set van de vroegere Don Camillo-films van alweer bijna 60 jaar geleden. Destijds was ik, nog volop deelnemend aan het ‘rijke roomse leven’, een groot liefhebber van die films. Ik vermoed zelfs dat ik er ook een stukje Italië-liefde aan heb overgehouden. Met mijn roomsheid is het wat minder goed afgelopen.
Maar ze hebben daar in Brescello goed hun best gedaan om de herinnering levend te houden, want veel andere mogelijkheden om het dorp een beetje op de kaart te zetten zijn daar niet. Hoewel er variaties waren, was het thema van de films elke keer hetzelfde: de vijandschap tussen de dorpspastoor Don Camillo en de communistische burgemeester Peppone. En telkens weer de wanhopige gang van de pastoor naar de kerk, waar hij aan de Heer aan het kruis smeekte of die niks kon doen aan de streken die de burgemeester hem weer had geleverd. Bij de wandeling door het dorp en in de kerk kwamen de beelden uit de films zo weer uit het onderbewuste naar boven. Het stukje jeugdsentiment is vastgelegd in het volgende kleine serietje:
Dagboek van een camera 