De herfst is eigenlijk een jaargetijde dat vaak wordt onderschat. De dagen worden korter, het wordt kouder en natter en de zon laat het bovendien wat vaker afweten. En na maanden van buiten zijn, is het dan aantrekkelijk om in je cocon weer wat meer naar binnen te gaan. Maar toch geeft de herfst landschappen een aanblik, die je in andere jaargetijden niet aantreft. Een mist in de wat vroegere ochtend bijvoorbeeld geeft vage achtergronden en scherpere voorgronden, waardoor je je nog meer dan anders in een driedimensionale ruimte waant. En waar kan je dat beter ervaren dan in de geaccidenteerde Kennemerduinen, waar bos, duinen en water samenkomen? Sowieso al een populair wandelgebied, maar op deze vroege maandagochtend was daar nog weinig van te merken. Behalve dan die paar dappere zwemmers, die het toch al koude water trotseerden. Ik was er met twee vrienden, leeftijdgenoten en bovendien ex-collega’s, waarmee we al wandelend niet alleen het landschap voorbij lieten glijden, maar bovendien het leven nog eens wat nader evalueerden. De camera ging mee en het deze keer wat kleinere fotoserietje staat op:
Dagboek van een camera 