De Pride Walk is eigenlijk de opening van de Gay Pride week, hoewel die laatste naam eigenlijk niet meer gebruikt mag worden en het nu ineens Amsterdam Pride heet. Die Pride Walk is sinds een aantal jaren onderhand wel een volwaardige aanvulling op (of zelfs alternatief van) de Canal Parade. Die laatste is allengs commerciëler geworden en je moet wel een hele dikke portemonnee hebben om daar nog mee te mogen varen. Aan de Pride Walk mag iedereen mee doen, ook zonder portemonnee. Een aantal jaren geleden was dat nog hoofdzakelijk gay (of eigenlijk LHBTQ) maar ik kreeg nu toch ook de indruk dat het een stuk breder is geworden en er nu ook allerlei maatschappelijke organisaties meeliepen die diversiteit in hun vaandel hebben staan. En verder ook individuen, die ergens een mening over hadden, en de gelegenheid aangrepen om deze te ventileren. Zelfs dacht ik even dat ik met het zomercarnaval had meegelopen, toen ik ‘s avonds op het journaal een spotje van dat Rotterdamse evenement had gezien en zag dat de Pride Walk daar toch wel veel op leek.
Dat alles neemt niet weg dat het een erg gezellige loop was met een hoop plezier en vrolijkheid. En dat is natuurlijk óók de bedoeling van de dag. De route liep van de Dam naar het Vondelpark en eenmaal daar aangekomen, kwam er toch wel wat meer focus op LHBTQ en de aspecten daarvan. Zeer indrukwekkend en ingetogen was wel het ‘zero-flags’ project. Vlaggen van 71 landen, waar homoseksualiteit verboden is met straffen variërend van 2 jaar gevangenis tot de doodstraf. Ook Qatar, waar we in november gezellig gaan voetballen, doet prominent mee in dit rijtje landen. Weten we tenminste waar we niét naartoe moeten. De bedoeling is dat het aantal vlaggen de nul gaat naderen, maar tot nu toe zit er nog weinig schot in de zaak. De camera is ook mee geweest en de serie staat op:
Een fietsrondje Abcoude: ideaal als je even geen zin hebt om de hele dag te gaan fietsen, maar toch even de stad uit wilt om te proeven hoe de sfeer is op het land op deze prachtige warme zomerdag. Want in deze tijd van het jaar ligt de natuur er op zijn mooist bij, vind ik. Hoogstaande zon, met de bekende ‘Hollandse wolkenluchten’. Met bloeiende lelies bedekte riviertjes, en aan de oevers boerenhoeves met uitbundige hortensia’s voor de deur. En met bewoners, die duidelijk maken wat hun visie is op het stikstofbeleid. Je bent inderdaad even helemaal uit de stad, hoewel je overal de skyline van de stad kunt zien, maar die je ook heel gemakkelijk even kunt wegdenken.
Abcoude, op steenworp afstand van Amsterdam, is het verste punt van de route. Een prachtig plaatsje, met een mooie aan het water gelegen uitspanning waar ze heerlijke koffie met cheese-cake hadden. Je zit daar zó lekker, dat je op deze lome zomerdag eigenlijk geen zin meer hebt om nog naar huis te fietsen. Temeer daar we op de terugweg langs het Amsterdam-Rijnkanaal ineens flinke tegenwind hadden. Maar dankzij het kopwerk dat René met zijn e-bike kon doen, bleef de inspanning binnen de perken. De sfeer van de dag is vastgelegd op:
Een favoriet uitstapje met Marcel en ons buitenlands bezoek is een rondje IJsselmeer. In minder dan een uur ben je in Den Oever voor de ‘oversteek’ naar Friesland. Alleen al de Afsluitdijk spreekt tot de verbeelding, niet alleen voor het buitenlands bezoek, maar elke keer ook weer voor ons. Een verplichte stop is dus ‘het Monument’ met de uitkijktoren en een piepklein, maar heel gezellig cafetariaatje eronder, waar alles over de aanleg en verdere historie van de dijk staat uitgelegd. Alleen is er nu groot onderhoud aan de dijk, is het Monument gesloten evenals het educatieve cafetariaatje. Dan aan de overkant Friesland, één groot weiland, zo lijkt het wel. Weinig bomen, zodat je ver over het vlakke land kunt kijken. Maar fraaie en kleine dorpjes, met kleine huisjes en kleine kerkjes met kerkhofjes eromheen, die het geheel een intiem karakter geven.
In Friesland ga je dan strak langs de kust, naar het zuiden, met plaatsjes als Makkum, Workum, Hindeloopen en Stavoren. Je zou zeggen dat – aan de dorpjes te zien – de tijd hier stil staat. Maar Friesland is groot in alles wat zich over het water kan bewegen: varen, zeilen, vissen, surfen en schaatsen. Heel Nederland en half Duitsland komt hier zeilen. En in Makkum maken ze imposante en vooral dure jachten voor de ‘groten der aarde’. Van het schaatsen zie je in de zomer natuurlijk niet veel, maar de dichtgevroren meren nodigen in de winter – tenminste voor de liefhebbers – uit tot lange tochten. En als er weer eens een Elfstedentocht wordt gehouden, gaat niet alleen Friesland, maar heel Nederland uit zijn dak. Een mooie provincie dus met een sterke eigen identiteit, en zelfs een eigen taal. Wat we zoal in Friesland hebben gezien staat op:
Bezoek uit het buitenland, dus wat ga je dan doen? Het liefst dingen, die interessant zijn voor toeristen, maar die je zelf nooit doet. Het Rijks- en het van Gogh-museum kenden we al, evenals de wandeling langs de grachten daarheen. Maar een rondvaart door de grachten hadden we nog nooit gedaan, dus dat werd het. Niet in zo’n boot met glazen overkapping, maar anderhalf uur in een open sloep met ongeveer twintig personen. Het schitterende weer nodigde ertoe uit, en je hebt dan een prachtig onbelemmerd zicht op de stad. Vanuit een heel ander perspectief nog wel. Want je ziet niet alleen nieuwe dingen, ook zie je de dingen anders. Zelfs met de oriëntatie gaat het af en toe mis. Nou woon ik hier al 28 jaar, ik denk de stad inmiddels redelijk te kennen, maar af en toe wist ik niet meer waar ik was.
Verder viel me op dat de stad vanaf het water veel groener lijkt dan vanaf straathoogte. Maar misschien lag dat wel aan het jaargetijde, want midden in de zomer staat alles in het volle en verse groen. Ook blijkt des te meer dat je op de grachten niet alleen kunt varen, maar je kan er ook wonen. Want ineens vallen vanaf het water nu ook de woonboten veel meer op. In zeer uiteenlopende stijl en ook staat van onderhoud, zo bleek. Een verrassend middagje dus en zélfs een aanrader voor degenen die hier al bijna hun halve leven wonen. Dat andere perspectief staat op:
Dát was nog eens een zinderende avond..! Het concert van – wat mij betreft – de meest iconische popgroep aller tijden: de Rolling Stones. Zestig jaar bestaat de groep maar liefst. Ter gelegenheid daarvan hadden ze een tournee georganiseerd langs Europese steden. Misschien wel de allerlaatste concert-tour. Toen enkele weken geleden het optreden op het laatste moment werd afgeblazen, terwijl we in gespannen afwachting al in het stadion zaten, dacht ik even dat het er niet meer van zou komen. Maar de belofte werd ingelost en deze keer kwamen ze wél. En hoe…! Het publiek bestond voor een groot deel uit 60-plussers, allemaal dus mensen die gedurende hun hele leven van de groep en hun muziek hebben genoten.
Ik ging erheen met René, ook van mijn leeftijd, met wie ik de fascinatie voor de groep deel. Voor mij lag het hoogtepunt van de Stones-ervaring in mijn studententijd in Tilburg, toen we nog de tijd hadden om, met het nodige bier, tot diep in de nacht hun muziek soms zelfs dansend te beleven. In de jaren daarna moesten we aan het werk en hadden we daar de tijd niet meer voor, maar de fascinatie voor de Stones en hun lekkere rauwe en snerpende rockmuziek is altijd gebleven. Dat concert was dus een buitenkansje. Dus ruim op tijd in het stadion en het voelde als een schoolreisje. Eerst nog een voorprogramma van ‘the Ghost Hounds’, om in de stemming te komen.
Maar als de Stones zelf komen gaat er toch een rilling door het publiek, inclusief door mezelf. Lead zanger Mick Jagger is al helemaal hors categorie. Hij loopt al gedurende de hele periode van zestig jaar mee, wordt binnenkort 79 en heeft nog steeds niets van zijn uitstraling verloren. Ruim twee uur spelen ze en alle klassiekers komen aan bod. Ja, er is ook een fotoserie gekomen. Maar deze keer gaat het even niet om de kwaliteit van de foto’s. Die is sowieso al een stuk minder, want er zat een heel voetbalveld tussen ons en de artiesten. Eerder moet het gaan om vastlegging van de sfeer en wat er te zien was. Maar nu ik nog eens naar de foto’s kijk, komt de beleving van de serie door het ontbreken van de muziek niet in de búúrt van het zinderende gevoel van die avond. Dus toch maar even een cd-tje van de Stones opzetten bij het bekijken van de foto’s. De begeleidende foto’s staan op:
Deze keer was het mijn beurt om een tochtje voor onze fietsclub te organiseren. Ik ben het enige Noord-Hollandse lid van de club, dus dat zou dan een tochtje door Noord-Holland worden. De rest woont rond Den Haag/Leiden. De meeste andere tochtjes van de club worden dus in het Zuid-Hollandse gereden. Het valt me op dat Noord-Holland toch een stukje minder dichtbevolkt is. Sterker nog, ik heb het gevoel dat, zodra je boven Amsterdam komt, de Randstad ophoudt. Alles boven Alkmaar heet zelfs West-Friesland. Het tochtje begon in het Twiske, een aangelegd en goed onderhouden natuurgebied. Er is ruimte voor recreatie, maar ook voor grazers, die daar een schijnbaar oneindige ruimte hebben.
Dan Zaandam, met twee gezichten. Eerst het industriële Zaandam, vooral gericht op voedingsmiddelen. Niet voor niets heeft Albert Heijn hier zijn thuisbasis. Verder de Zaanse Schans, Zaanse huisjes en een molenparkje. Klein maar fijn en een van de toeristische topattracties van Nederland. Alles behalve het Nederlands is daar de voertaal. Daarna opent zich een wijds polderlandschap, platter dan plat, met weinig bomen, zodat je hier oneindig ver kunt kijken. De Rijp, aan de rand van de Beemster, was het verste punt. Een wel heel erg rustig en aangeharkt dorpje, met huisjes strak in de verf, dat daardoor meer weg heeft van een openluchtmuseum dan van een levendig dorp waar van alles te beleven is. Het fietsplezier was er niet minder om. Een foto-impressie van dit deel van Noord-Holland staat op:
Dagboek van een camera 