In de fotografie, althans in de mijne, vervaagt de grens tussen mooi en lelijk. Dingen die in het algemeen lelijk worden gevonden, kunnen juist heel fotogeniek zijn en worden daarmee voor mij erg mooi. Zoals vervallen industrieterreinen. Onderweg naar Ostia waren we al een paar keer langs zoiets gekomen, maar geen gelegenheid gehad om daar uit te stappen. Maar ik kreeg gaandeweg steeds meer het idee dat ik daar toch maar eens een kijkje moest gaan nemen. Want nergens ter wereld kunnen industrieterreinen zo elegant wegkwijnen als in Italië. Zaterdagmiddag, na mijn monumentale loopje en terwijl Marcel zijn laatste medailles bij elkaar zwom, had ik een paar uurtjes over om het eens te gaan bekijken. Voor de liefhebbers: bij het station Garbatella. Jammer genoeg was het terrein met een potdicht en ook nog ondoorzichtig hek helemaal afgesloten, maar vanaf een wat hogere brug kreeg ik toch een aardig beeld. En zo zie je hoe de natuur gebouwen, waar niet meer naar wordt omgekeken, geleidelijk toch weer overneemt. Maar dat zal hier vermoedelijk niet gebeuren omdat op de achtergrond de nieuwe appartementencomplexen alweer opdoemen.
Zondag was er een laatste gelegenheid om nog eens door de stad te slenteren. Door Trastevere bijvoorbeeld. De naam zegt het al: aan de overkant van de Tiber, aan de westelijke oever. De meeste toeristen blijven aan de oostkant want daar zijn de belangrijkste monumenten. En waar veel mensen zijn, daar komen nóg meer mensen, zo werkt het blijkbaar in het massatoerisme. De Trevi-fonteinen zijn wat dat betreft een illustratief voorbeeld. Het lijkt daar wel een voetbalstadion en in de straten eromheen kun je alleen maar schuifelen in de mensenmassa. Tegelijkertijd realiseer ik me dat je wel allerlei bezwaren kunt hebben tegen massatoerisme, maar zelf lopen we hier natuurlijk ook rond. In Trastevere niets van dat alles. We waren er woensdag ook al even, maar toen werden we verjaagd door een plotselinge plensbui. Trastevere beantwoordt aan het beeld dat ik heb van Italië zoals het ooit was. Authentiek met steegjes, pleintjes en trattoria’s, waar scooters en cinquecento’s rondrijden en je voor een habbekrats kunt eten. En nu slenteren we op de lome zondagmiddag er nog wat rond en sluiten de prachtige week af met een ongebruikelijk copieuze lunch. Maar dat mocht wel, vonden we. Foto’s zijn er natuurlijk ook gemaakt. Die staan op:
De Eurogames in Rome: het is een homovriendelijk sporttoernooi, maar in Rome wordt het toch een beetje weggestopt. In de stad blijkt niemand ervan te weten. Het zwemtoernooi, waar Marcel aan deelnam, is verbannen naar Ostia, de meest treurige plek van Italië, hoewel de accommodatie daar er nog wel gunstig bij afstak. Het loopevenement was weliswaar in het centrum van Rome, maar was zonder enig uiterlijk regenboog-vlagvertoon, dan wel andere uiterlijkheden waaruit zou moeten blijken dat het om een homovriendelijk evenement zou gaan. Dat was bepaald anders vorig jaar tijdens de Gay-games in Parijs, toen de hele stad vol regenboogvlaggen hing. En in Amsterdam praten ze nu nóg na over de geweldige Gay-games van 1998. Italië is dus nog niet echt uit de kast en dat bevestigt dat het wat dat betreft toch nog een conservatief land is.
Dat gezegd zijnde werd het een heel gezellig zwemtoernooi. Want de gezelligheid staat toch altijd voorop. Ook de verwachte chaos bleef uit en ondanks de rommelige (misschien wel typisch Italiaanse) organisatie kwam alles op zijn pootjes terecht. Nederland was met tientallen deelnemers goed vertegenwoordigd, met de clubs uit Den Haag, Utrecht, Groningen en Amsterdam. Italië had zegge en schrijve drie zwemmers afgevaardigd. Zaterdag was er het loopevenement van tien kilometer, waar ik aan deel mocht nemen: de Roma Rights Run. Al om 8 uur in de ochtend, zodat we de hitte voor bleven. En waar kan je zo’n loop beter beginnen en eindigen dan op het Circo Massimo, de moeder van alle renbanen. En het werd een monumentale loop, het was zelfs ‘kicken’ om langs de belangrijkste monumenten van de stad te lopen: Colosseum, Vittorio Emanuelle, Forum Romanum en dat Circo Massimo.
Ooit heb ik op school geleerd dat Rome op zeven heuvelen is gebouwd. Die wetenschap was wat weggezakt, maar zaterdag werd ik er weer eens pijnlijk aan herinnerd. Verder bestond het wegdek voor een deel uit kasseien, ook niet echt ideaal. Maar ondanks de heuvels, het wegdek en de warmte was ik tevreden, niet alleen over mijn tijd, maar nog wel het meest over het decor van de loop, die me dus nog lang zal heugen. Zoals gebruikelijk zijn alle foto’s door mijzelf gemaakt, behalve zes stuks tijdens de loop, die door de organisatie, met gevoel voor achtergrond, zijn verzorgd, waarvoor dank. Het geheel staat op:
Het eigenlijk doel van de reis was deelname aan de Eurogames in Rome, met een driedaags zwemtoernooi voor Marcel van donderdag tot en met zaterdag en de zg. ‘Roma Rights Run’ van 10 kilometer voor mij op zaterdag. En natuurlijk, als je er dan toch bent, wat extra dagen om de stad nog maar eens te bekijken. We waren niet de enigen, zo te zien. Net als in Amsterdam hebben ze hier ook toeristen, met de rolkoffertjes-parades, levende standbeelden, selfies en de groepen, vooral Aziaten, met hun vlaggetjes op kop. We zitten in een eenvoudige B&B bij Piazza Barberini, weliswaar een beetje behelpen met de ruimte, maar heel sjiek aan de voet van de Via Vittorio Veneto. Dat was het decor van menige Fellini-film, dus daar drink je nu voor een godsvermogen je capuccinootje. Voorlopig doel op de eerste dag was slenteren door de stad, met als einddoel het Stazione Termini, waar we eens willen kijken hoe het hier zit met de mogelijkheden van openbaar vervoer. We lopen er op ons dooie gemak met een grote omweg naar toe, kijkend wat zich onderweg voordoet.
Wat opvalt is hoe de stad het gevecht aangaat met de congestie en vervuiling. Er is nu een nieuwe derde metrolijn, de ‘Linea C’. Maar er is weer een bouwpunt bij het Colosseum, waar zo te zien ook weer een nieuwe metro moet komen. Tegelijkertijd proberen ze het autoverkeer terug te dringen en ik heb inderdaad de indruk dat er in het centrum minder auto’s zijn dan een jaar of tien geleden. Ze moeten nog wel wat doen aan het vele zwerfafval en de stad maakt, met het warme weer dat er nu is, een smoezelige indruk. Bij het Colosseum was er opwinding. Er stond een man op een hoge balustrade, die dingen schreeuwde naar toegestroomd publiek. Ik kon het niet verstaan, maar het leek me zo dat het ging over zijn visie op de gang van zaken in Italië. Maar erger, hij dreigde naar beneden te springen en voerde een kat-en-muis spel op met politie en brandweer, die beneden al een groot luchtkussen hadden uitgelegd. Hoe het is afgelopen, zullen we niet weten, omdat het naar mijn gevoel té spannend werd en we geen getuige wilden zijn van dingen die zouden kunnen gebeuren.
Italië is een prachtig land, maar er zijn ook afgrijselijk lelijke delen. Zoals Ostia bijvoorbeeld, het ‘Rome aan Zee’. Nota bene de plaats waar het zwemtoernooi gaat plaatsvinden en waar we vooraf even zijn gaan kijken waar het zwembad ligt. Best een mooie kust, daar niet van, maar de stranden zijn ingepikt door uitbaters van hotels en strandtenten. Alleen hier en daar een piepklein strookje als openbaar strand, voor wie geen zin heeft in een van die uitbaters. Nee, dan heeft mijn loopevenement op zaterdag een veel voornamere locatie: een route in het centrum rond het Colosseum. Woensdagmiddag zijn alle inschrijfformaliteiten vervuld. De organisatie blijkt een chaos en Marcel is nu aan het proberen voor wat betreft het zwemmen enige administratieve orde in die chaos te brengen. We gaan zien hoe het vanaf donderdag loopt. De foto’s van de afgelopen twee dagen staan op:
Dagboek van een camera 