Het zou vrijdag een prachtige dag worden en dus kwam het idee op om eens van IJmuiden naar Zandvoort te lopen en te zien wat zich onderweg voordoet. Toch kwamen we in de stromende regen met de bus in IJmuiden aan. Het bleek dat volgens Buienradar een heel smal regenfront, nota bene in de volledige lengterichting, langs de kust trok, zodat het ook nog een hele tijd duurde voordat het droog werd. In de rest van Nederland was het inderdaad een prachtige dag. Daar sta je dan met je telelens, die we die dag zouden gebruiken en waarvoor je eigenlijk veel licht nodig hebt. Alleen met tamelijk gewaagde camera-instellingen en behoorlijk wat nabewerking valt er dan nog wat van te maken. Gelukkig viel er toch nog wel wat te zien, tenminste als je je ogen gebruikte. En het tegenvallende weer levert toch ook wel weer mooie wolkenluchten op. In Zandvoort ontbraken dit keer de Nederlandse toeristen, dus je hoorde overal Duits om je heen. Ik kreeg er eigenlijk wel medelijden mee, want als je hier de hele week had doorgebracht, zou het toch wel zijn tegengevallen als je voor het strand komt. Tenzij je natuurlijk van wolkenluchten houdt. De foto’s staan op:
NS-wandelingen: ze schijnen al tientallen jaren te bestaan. Ik had er wel eens van gehoord, maar ze blijkbaar naar het achterste bewustzijn verdrongen. Laat staan dat ik er ooit eentje heb uitgeprobeerd. Tot vrijdagochtend, toen ik de website daarvan eens bekeek. Wel honderd wandelingen van uiteenlopende kilometrages, overal in Nederland, in de mooiste regio’s en vaak van NS-station naar NS-station. Goed bereikbaar dus. Met goede routebeschrijvingen en duidelijke kaartjes. Een wereld ging er weer eens open. Vrijdag hebben we er meteen maar een geprobeerd: van Wezep naar Zwolle, ook weer door onbekend gebied. Tussen de buien door, dat wel, maar elk seizoen heeft zijn mooie kanten. Dit seizoen heeft vochtige bossen, paddenstoelen en prachtige nazomerse luchten.
De route begon over de uitlopers van de Veluwe, eerst in een bos, later over de hei. Nog later Hattem, prachtig plaatsje, maar ook nog nooit geweest. Dan over het laagland langs de IJssel met een voetveer naar de overkant: naar Over-IJssel en meteen de gelijknamige provincie. Tenslotte Zwolle: we raakten aan de praat met een kapper, die even niks te doen had en ons uitnodigde voor een kop koffie. Groot liefhebber van de stad en hij wist er van alles over te vertellen. En als we nog tijd over hadden moesten we nog dat en dat doen. Maar die tijd hadden we dus niet meer. Volgende keer dan maar. Maar eerst nog die andere 99 NS-wandelingen. De fotoserie staat op:
Italië: er was een mooi excuus om er weer eens heen te gaan. Anton en Alie, die de helft van de tijd bij hun ‘olijvenfabriek’ in Italië wonen en de andere helft hier, hadden allerlei aanleidingen gevonden om weer eens met een feest uit te pakken. Ik ging er heen met John, ook een vriend van hen en tevens mijn buurman. John heeft een huis ook daar in de buurt. Het staat tegen een gammele kerk aan, die al jaren niet meer in gebruik is. Na de recente aardbeving is het daar zo gevaarlijk geworden, dat hij zijn huis niet meer in mag. Eigenlijk ‘mocht’, want inmiddels wordt er hard gewerkt om de kerk te herstellen en het huis weer toegankelijk te maken. Collevecchio, waar dat huis en die kerk staat, ligt in het grensgebied van Lazio en Umbrië. Tamelijk verlaten en zelfs ontvolkt platteland. Wel een heel pittoresk centrumpje, maar veel huizen staan leeg en het pleintje met een bar is een ontmoetingspunt voor de mensen die er nog wonen. Als je hier twee dagen rondloopt, ben je in het dorp meteen bekend. Als je dan contact maakt, merk je dat ze het leuk vinden als er voor hen nieuwe mensen rondlopen. En zelf vond ik dat natuurlijk ook erg leuk. Het uitstapje had alleen een vervelend staartje. Ik zou met Ryanair terugvliegen, maar de vlucht werd gecancelled, omdat de luchthaven Ciampino door heftige stortregens op zondag min of meer onder water stond. Uren daar in de rij gestaan voor een zogenaamde oplossing, maar toen ik hoorde wat deze maatschappij van plan was te doen, heb ik uiteindelijk zelf maar een keus gemaakt. Mijn lotgenoten bleken achteraf te worden ondergebracht in een soort van oud nonnenklooster in ‘the middle of nowhere’, waar je geen kant op kon en dat eigenlijk meer weg had van een gevangenis. Onthutsend hoe Ryanair, in tegenstelling tot de praktijk die ‘normale’ luchtvaartmaatschappijen erop na houden, hiermee meent weg te komen. Er was nog plaats in het hotel waar ik had gezeten, en ik heb voor de hoofdprijs voor de volgende dag een ticket bij Lufthansa geboekt, mijn verlies genomen en er verder geen negatieve energie meer aan besteed. En eigenlijk werd het met het gezelschap dat er nog was alsnog een heel leuke avond. En Ryanair…..: nooit meer doen !! Italië is erg fotogeniek, kijk maar op:
Je hebt van die autowegen in Nederland die je al vaak hebt gereden en die je dus bijna uit je hoofd kent. Zoals de A-28 tussen Amersfoort en Zwolle. Evenals het spoor tussen beide steden. Alleen het land er omheen is na al die jaren nog steeds een soort van ‘terra incognita’. Tot afgelopen maandag, toen we over de Veluwezoom zijn gewandeld. ‘Weg van de snelweg’, was een aantal jaren geleden een documentaireserie, en dit was nou typisch zo’n gebied ervoor. Altijd weer verrassend wat je kunt zien als je goed probeert te kijken. Begonnen in Harderwijk, wat ik nog ken van de vroegere schoolreisjes en in mijn herinnering was dat een klein vissersdorpje aan het IJsselmeer. Nu is het onherkenbaar veranderd. Het IJsselmeer is daar het Veluwemeer geworden met vakantieparken en dito vermaak, zoals de grote toeristenfuik van het Dolfinarium.
Maar het gebied rond Harderwijk is een walhalla voor fietsers, met een oververtegenwoordiging van elektrische fietsen. Maar ook nog steeds traditioneel landbouwlandschap met mooie oude boerenhoeven en een godvrezende bevolking. Het station van Nunspeet, een typisch stoptreinstation, was het eindpunt van de wandeling. Veel voorbijrazende treinen, waar ik zo vaak heb ingezeten, maar na een half uurtje wachten was er een trein zo aardig om onze vermoeide lijven op te pikken voor de thuisreis. De foto’s staan op:
Dagboek van een camera 